Τα τελευταία 20 με 25 χρόνια άρχισε σταδιακά μεταξύ των χριστιανών να επικρατή μια γενική αδιαφορία σε θέματα πίστεως και σωτηρίας, η οποία σε συνδυασμό με την εξάπλωσι πολλών αιρετικών παραφυάδων, ανατολικών θρησκευμάτων και υλιστικών ή άθεων ιδεολογιών, καθιστά πολύ δύσκολο στην εποχή μας το να είναι κάποιος σωστός χριστιανός, σαν τους χριστιανούς των πρώτων αιώνων. Κι’ αυτό, παρ’ όλο που στην Πατρίδα μας μπορούμε –ακόμα- να ομολογούμε «Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον» (Α’ Κορ. 2, 2), χωρίς να κινδυνεύουμε άμεσα από βασανιστήρια, φυλακές και εξορίες.
Ως ιεροκήρυκες, προειδοποιούμε συχνά για την κακία που υπάρχει στον κόσμο, για τις σκοτεινές δυνάμεις της «Νέας Εποχής», για τον κίνδυνο του οικουμενισμού και της παγκοσμιοποιήσεως, για τις ηλεκτρονικές ταυτότητες…, πολλές φορές όμως, δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία στο κακό που υπάρχει μέσα μας. Επειδή τον έξω εχθρό τον βλέπουμε, παίρνουμε τα μέτρα μας και αμυνόμαστε όσο μπορούμε. Για τον έσω εχθρό, όμως, τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας, που απειλεί την ψυχή μας, μάλλον αδιαφορούμε. Γι’ αυτό και «ολίγοι οι σωζόμενοι» (Λουκ. 12, 23), σύμφωνα με τη ρητή διαβεβαίωσι του Ιδίου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού ήσαν ηρωϊκά, λεβέντικα! Άνδρες και γυναίκες, νέοι, γέροι, ακόμη και παιδιά έτρεχαν στο μαρτύριο χωρίς φόβο, σαν να πήγαιναν σε πανηγύρι! Τότε οι χριστιανοί θεωρούσαν τιμή τους να μαρτυρήσουν για τον Χριστό· πλημμύριζαν από τη Χάρι του Θεού, αψηφούσαν τα βασανιστήρια και έτσι γέμισε ο Παράδεισος από εκατομμύρια Αγίους. Οι Συναξαριστές μας είναι γεμάτοι από τέτοιες συγκλονιστικές περιγραφές φρικτών μαρτυρίων.
όταν πεθάνουμε, θα δώσουμε λόγο στον Θεό και όχι στον διάβολο, που μια ζωή μας υπόσχεται ηδονές και απολαύσεις, για να μας πάρη μαζί του στον δικό του τόπο της βασάνου
Όσοι λιγοψύχησαν και πέθαναν αμετανόητοι, κολάστηκαν και χάθηκαν μια για πάντα «εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού» (Ματθ. 25, 41). Όσοι, όμως, πίστευαν αληθινά, αυτοί ομολογούσαν μετά παρρησίας την πίστι τους στον Χριστό και, με τη θεϊκή δύναμι που τους χάριζε Εκείνος, Τον δόξασαν μέχρι τέλους, σφραγίζοντας αυτή τους την πίστι με το αίμα τους.
Αλλά και σήμερα θα πρέπει έμπρακτα να αποδεικνύουμε την πίστι μας στον Χριστό. Πως; Με το πνευματικό μας μαρτύριο. Να αγωνιζώμαστε, χωρίς υποχώρησι, ενάντια στις αμαρτωλές προκλήσεις της εποχής μας. Να μη νοθεύουμε το καλό με το κακό, την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι. Ή είμαστε του Χριστού ή δεν είμαστε. Ή πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε. Όχι τώρα λίγη αρετή και ύστερα λίγη πονηρία. Όχι! Θα παλέψουμε εν Χριστώ με την αμαρτία, την κακία, την πονηρία, και θα νικήσουμε με τη βοήθειά Του.
Άλλωστε, όταν πεθάνουμε, θα δώσουμε λόγο στον Θεό και όχι στον διάβολο, που μια ζωή μας υπόσχεται ηδονές και απολαύσεις, για να μας πάρη μαζί του στον δικό του τόπο της βασάνου. Προσοχή, λοιπόν, να μην υποχωρήσουμε ποτέ από δειλία στις σκοτεινές του υποδείξεις! Αμήν.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νύξ νυκτί αναγγελεί γνώσιν», πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου, Πειραιάς 2017, σελ. 202-203