Ο αββάς Ιάκωβος είπε ότι από το να δέχεσαι ξένους είναι ανώτερο το να γίνεις ξένος για χάρη του Θεού.
—
Κάποτε ο αββάς Λογγίνος, ζητώντας συμβουλή, είπε στον αββά Λούκιο: «Η ψυχή μου ποθεί την ξενιτεία». Ο γέροντας του αποκρίθηκε: «Αν δεν κυριαρχήσεις την γλώσσα σου, δεν θα είσαι ξένος, όπου και αν πας. Και εδώ λοιπόν, κυριάρχησε την γλώσσα σου και θα είσαι ξένος».
—
Ένας γέροντας είπε: «Αν κάποιος μοναχός ξέρει κάπου τόπο που βοηθά στην πνευματική προκοπή, και δεν πηγαίνει εκεί, γιατί θα του λείπουν τα αναγκαία του σώματος, αυτός δεν πιστεύει ότι υπάρχει Θεός».
—
Κάποιος αδελφός ρώτησε έναν γέροντα: «Γιατί, πάτερ, η γενιά μας δεν μπορεί να κάνει την άσκηση των πατέρων;» Και ο γέροντας αποκρίθηκε: «Επειδή δεν αγαπά τον Θεό ούτε φεύγει μακριά από τους ανθρώπους ούτε μισεί τα πράγματα του κόσμου. Γιατί στον άνθρωπο που φεύγει μακριά από τους ανθρώπους και τα υλικά πράγματα, από μόνες τους αρχίζουν η κατάνυξη και η άσκηση. Όπως δηλαδή εκείνος που το χωράφι του πήρε φωτιά και θέλει να τη σβήσει, αν δεν προλάβει να κόψει ότι βρίσκεται μπροστά στη φωτιά, δεν μπορεί να τη σβήσει, έτσι και ο άνθρωπος· αν δεν πάει σε τόπο όπου με κόπο να βρίσκει ακόμη και το ψωμί του, δεν μπορεί να αποκτήσει την άσκηση. Γιατί όταν η ψυχή δεν βλέπει, ούτε και επιθυμεί γρήγορα».
—
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Σισώη: «Τι είναι η ξενιτεία, πάτερ;» Και ο γέροντας αποκρίθηκε: «Το να σωπαίνει και να αποφεύγει την ανάμιξη σε οτιδήποτε όπου και αν πάει αυτός που θέλει να είναι ξένος. Αυτή είναι η αληθινή ξενιτεία».
Ευεργετινός – Υπόθεση ΙΓ’ (13) – Όποιος απαρνείται τον κόσμο, πρέπει να γίνει ξένος. Τι σημαίνει αυτή η ξενιτεία και ποια είναι η ωφέλειά της. Ποιοι τόποι είναι κατάλληλοι για την άσκηση, Περιβόλι της Παναγίας, 2001, σελ. 124-125