-61-
Όταν αποφασίζουμε ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό, κάθε μέρα της ζωής μας γίνεται μέρα παθημάτων, δακρύων και πόνου. Κατά καιρούς εγείρεται το ερώτημα: «Κύριε, γιατί μας έπλασες έτσι, ώστε να πρέπει να περάσουμε από τόσα παθήματα»; Αδυνατούμε να εννοήσουμε ότι αυτή η αρνητική εμπειρία είναι η οδός της σωτηρίας.
-62-
Η ύπαρξη πάνω στη γη είναι για τον άνθρωπο πόνος χωρίς τέλος. Γιατί υποφέρουμε όλα αυτά; Διότι ο Δημιουργός ήλθε και κατοίκησε μαζί μας. Και τώρα Τον γνωρίζουμε προσωπικά.
-63-
Κτισθήκαμε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Θεού. Όταν συγκρίνουμε την πραγματικότητα της καθημερινής μας ζωής με τη θεία αυτή αποκάλυψη, πέφτουμε στην απελπισία. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ενεργούμε εδώ και ως χριστιανοί; Επειδή πρόκειται για τη θεία και αιώνια ζωή. Για μας που προήλθαμε από το μηδέν, ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα στη μικρότητά μας, την πτωχεία μας και σ’ αυτόν τον τόσο υψηλό και άπειρο σκοπό;
-64-
Ο αγώνας για τη σωτηρία μπορεί να είναι κάποτε πολύ απλός και πρωτόγονος, άλλοτε πάλι πολύ περίπλοκος, πέρα από κάθε ανθρώπινη δύναμη.
-65-
Καλύτερα ασφαλώς, να μην αμαρτήσουμε. Αλλά όταν η μετάνοια είναι πύρινη, μπορεί να αποκαταστήσει κάθε απώλεια.
-66-
Οφείλουμε να φυλάξουμε το πνεύμα της μετανοίας κατά τη διάρκεια όλης της ζωής μας, μέχρι τέλους. Η μετάνοια είναι η βάση κάθε ασκητικής και πνευματικής ζωής. Η συναίσθηση, η διαίσθηση της αμαρτίας μπορούν να οξυνθούν τόσο πολύ μέσα μας, ώστε να γεννήσουν πράγματι βαθιά μετάνοια.
-67-
Μπορούμε να κλαίμε ώρες, για εβδομάδες, για χρόνια, μέχρις ότου το είναι μας να αναγεννηθεί ολοκληρωτικά από το λόγο του Χριστού, από τις εντολές Του και προπαντός από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η μεταμόρφωση του είναι μας, μετά την πτώση του Αδάμ, απαιτεί πολλές προσπάθειες, και πολύ χρόνο.
-68-
Η μετάνοια δεν έχει τέλος πάνω στη γη, γιατί το τέλος της μετανοίας θα σήμαινε ότι γίναμε σε όλα όμοιοι με τον Χριστό. Η πιο μικρή διαφορά ανάμεσα στον Χριστό και σε μας απαιτεί βαθιά μετάνοια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς». Αυτός ο λόγος εκφράζει την απόσταση που αισθανόμαστε ανάμεσα σ’ Εκείνον, το απόλυτο και αιώνιο Είναι, και σε μας τους ίδιους. Αν δεν είμαστε πράγματι σε όλα όμοιοι με τον Κύριο, πως μπορούμε να μείνουμε αιώνια μαζί Του, αναρωτιέται ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Γι’ αυτόν, όπως και για μας, αυτό είναι αδύνατο. Δεν μας απομένει παρά η υπομονή.
-69-
Οι άνθρωποι μόνοι τους δεν μπορούν να καταλάβουν αν αμαρτάνουν ή όχι. Μόνο ο Κύριος και το Άγιο Πνεύμα το αποκαλύπτουν. Στον παράδεισο, όταν ο Ιησούς Χριστός μίλησε με τον Αδάμ, αυτός αρνήθηκε να κατηγορήσει τον εαυτό του: «Εσύ μου έδωσες αυτή τη γυναίκα, και αυτή μου έδωσε να φάω αυτόν τον καρπό». Ας προσπαθήσουμε να μη κατηγορούμε τον Θεό.
-70-
Στα μικρά πράγματα, στις απλές πράξεις, ας προσπαθήσουμε να τηρήσουμε την ακόλουθη εσωτερική στάση: «Αρνούμαι το θέλημα του “πεπτωκότος” αίματός μου· θέλω στις φλέβες μου να ρέει η ζωή του Ιδίου του Θεού».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Περί Πνεύματος και Ζωής», Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 1995, σελ. 32-35