Ο Ιερός Ναός του Ευαγγελιστού Λουκά πολύ γρήγορα αναδείχθηκε εστία φιλόξενη και πνευματικό λίκνο για αμέτρητες ψυχές· ήταν μία όαση στην έρημο της πρωτεύουσας. Η χαρισματική προσωπικότητα του π. Ευσεβίου ήταν ισχυρός μαγνήτης για όλους.
Επί τρεις και πλέον δεκαετίες, το «Ιπποκράτειο» υπήρξε καταφύγιο ψυχών και πολυσύχναστη πνευματική κυψέλη. «Εξομολογούμαι στο Ιπποκράτειο», «εκκλησιάζομαι στο Ιπποκράτειο», «στέλνω τα παιδιά μου για Κατηχητικό στο Ιπποκράτειο» ακουγόταν από πολλούς. Και βέβαια εννοούσαν το Ναό του Αγίου Λουκά του Ευαγγελιστού και τον π. Ευσέβιο, του οποίου το όνομα ταυτίσθηκε με το «Ιπποκράτειο».
Σύχναζαν εκεί οι φιλακόλουθοι, οι φιλομόναχοι και πολλές χριστιανικές οικογένειες· νέοι δε πάρα πολλοί, εργαζόμενοι και φοιτητές. Κοντά στον όσιο Γέροντα γνώριζαν το Θεό· άνοιγαν τα μάτια της ψυχής τους, ζούσαν τη θεία αποκάλυψη.
Η τέλεση της Θείας Ευχαριστίας από τον π. Ευσέβιο είχε μια άλλη αίσθηση· ήταν ουράνια μυσταγωγία και βιωματική εμπειρία της θείας Χάριτος. Την Κυριακή ο Ναός γέμιζε έως έξω· εκκλησίασμα πολυπληθές και φιλόθεο. Οι ψάλτες, ευλαβέστατοι άνθρωποι, συνήθως φοιτητές, έψαλλαν ήσυχα και κατανυκτικά.
Ο Λειτουργός αφοσιωμένος στην τέλεση του Φρικτού Μυστηρίου. Τα μάτια κάτω, οι κινήσεις ταπεινές. Διάβαζε τις ευχές με βαθιά κατάνυξη και δέος. «Πάλιν και πολλάκις Σοι προσπίπτομεν και Σου δεόμεθα, Αγαθέ και Φιλάνθρωπε…» (Ευχή των Πιστών Β’). Το εκκλησίασμα μυστικά συμπροσευχόταν. Η όλη λειτουργική παρουσία του Γέροντα ενέπνεε τους πιστούς. Ύψωνε το βλέμμα και τα χέρια στον ουρανό· «…καίτοι Σοι παρεστήκασι χιλιάδες Αρχαγγέλων και μυριάδες Αγγέλων, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, εξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά» (Ευχή της Αγίας Αναφοράς). Το έλεγε με τέτοιο τρόπο, σαν να τους έβλεπε.
Ο ίδιος ο ισάγγελος Λειτουργός θα πρέπει να ζούσε ανέκφραστες πνευματικές εμπειρίες. Συχνά, κατά την πανίερη ώρα του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, η συγκίνησή του κορυφωνόταν και γινόταν αντιληπτή. Η φωνή του έσπαζε και δεν μπορούσε να ολοκληρώσεις τις ευχές. Αυτό ήταν ένα σιωπηλό αλλά δυνατό κήρυγμα για το θαύμα που επιτελείται στη Θεία Λειτουργία.
Στο «Μετά φόβου Θεού» όλοι σχεδόν οι πιστοί προσέρχονταν να κοινωνήσουν, ο ένας πίσω από τον άλλον, με απόλυτη σιγή και ευλάβεια. Μόνο η φωνή του π. Ευσεβίου ακουγόταν να επαναλαμβάνει αργά και καθαρά σε καθένα που μεταλάμβανε: «Το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εις άφεσιν σου αμαρτιών και εις ζωήν την αιώνιον».
Την ευλάβεια και την ευταξία που επικρατούσαν εκεί θα τη ζήλευε και η καλύτερη ενορία. Το κατανυκτικό ναύδριο του Αγίου Λουκά ήταν μια κιβωτός αγία, Παράδεισος επί της γης.
Η Λειτουργία τελείωνε γύρω στις 10 π.μ.. Οι εκκλησιαζόμενοι όμως είχαν την αίσθηση ότι είχε σταματήσει ο χρόνος. Χαρά ανέκφραστη γεύονταν οι ψυχές στις ανεπανάληπτες εκείνες Ευχαριστιακές Συνάξεις.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Ιερομόναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης, Επίγειος Άγγελος και Ουράνιος Άνθρωπος (1910-1995), Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Αίγιο, σελ. 216-218