Είπε γέρων: «Τα Παλαιά γεροντάκια που βρήκα στον Άγιο Παύλο, δεν ήταν σπουδαγμένοι θεολόγοι με πτυχία. Όμως εντύπωση μου έκανε η υπακοή τους και το αίσθημα της κοινοβιακής ζωής. Τότε κοινωνούσαμε κάθε 15-20 μέρες. Οι παλαιοί έτσι μάθανε και έτσι μας παραδώσανε. Όταν εφαρμόστηκε το «τυπικό» της συχνής θείας Κοινωνίας, τα γεροντάκια δεν το θέλανε. Όταν όμως το αποφάσισε ο Ηγούμενος, έκαναν υπακοή, και μάλιστα οι πιο πρόθυμοι στην συχνοί θεία Κοινωνία ήταν αυτοί. Μερικοί νεώτεροι μουρμούριζαν, όμως τα γεροντάκια δεν έδιναν σημασία. Πρόσεχαν την υπακοή τους σε όλα.
»Τότε στο Μοναστήρι μας ούτε γλυκά είχαμε ούτε τυλιχτά, φανέλλες καλοκαιρινές, κάλτσες καλοκαιρινές.
»Το μόνο γλυκό στο Αρχονταρίκι ήταν το νεράντζι από τη νεραντζιά του Μοναστηριού. Επίσης έκαναν και κυδώνι πελτέ. Ο Αρχοντάρης εμάς τους νέους, αν του ζητούσαμε, μας έδινε λίγο. Αν όμως ήταν Αρχοντάρης ο γέρω-Μητροφάνης και του ζητούσαμε, έλεγε με απορία: “Κύριε ελέησον! Καλόγερος και γλυκό;”.
»Μπανάνες ούτε τις ξέραμε. Αυγά μόνο το Πάσχα έπαιρναν και τρώγαμε, όσο κρατούσαν, μέχρι την Ανάληψη».
»Επί Σεραφείμ Ηγουμένου τα σώβρακα τα ράβανε από τσουβάλια ζάχαρης και αλευριού που έφερναν απ’ έξω. Τα άπλωναν οι πατέρες να στεγνώσουν όταν τα έπλυναν, και φαίνονταν τα γράμματα».
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση», Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος» Μεταμόρφωσης Χαλκιδικής, Άγιον Όρος, 2011, σελ. 783-784