Μας είναι αδύνατον να εξαντλήσουμε την Αποκάλυψη που μας δόθηκε. Ως κτίσματα, που εμφανιστήκαμε από το μηδέν, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίσουμε τέλεια το άκτιστο Πρωταρχικό Είναι, έτσι όπως Εκείνο το Ίδιο γνωρίζει τον Εαυτό Του. Να όμως, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον· άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην» (Α’ Κορ. 13, 12). Το «τότε δε» σημαίνει μετά την έξοδο από τη γήινη μορφή ζωής. Ακόμη και ως τις ημέρες μας όλος ο χριστιανικός κόσμος βασανίζεται στην προσπάθεια του να αφομοιώσει τον Τριαδικό Μυστήριο του Θεού. Όσοι αγωνίζονταν και ακόμη αγωνίζονται να κατανοήσουν τη Θεότητα διανοητικά, δεν γνωρίζουν τη δύναμη της αιώνιας ζωής.
οι χριστιανοί ασκητές συγκεντρώνουν όλες τις δυνάμεις τους, στην προσπάθεια να αποκτήσουν την ταπείνωση εκείνη που ελκύει τη χάρη του Θεού. Δεν τους ελκύουν καθόλου οι άλλες «επιτεύξεις»
Η κοινωνία με τον Θεό και η γνώση Του είναι δυνατή μόνο υπό τον όρο της ευδοκίας του Ιδίου του Θεού, του απολύτως ελεύθερου, ο Οποίος δεν υπόκειται σε κανέναν εξαναγκασμό. Η κοινωνία αυτή μέχρι κάποιον βαθμό προσδιορίζεται και από την ορμή προς αυτήν του ιδίου του ανθρώπου· ορμή όμως που να είναι σύμφωνη με τις εντολές του Θεού. Καμία εκβιαστική πράξη, κανένα σύστημα ασκητικών γυμνασμάτων που δεν συμβαδίζουν με την τήρηση των εντολών του Χριστού δεν οδηγεί στον σκοπό αυτό. Η προϋπόθεση αυτή έχει ως συνέπεια το γεγονός ότι οι χριστιανοί ασκητές συγκεντρώνουν όλες τις δυνάμεις τους, στην προσπάθεια να αποκτήσουν την ταπείνωση εκείνη που ελκύει τη χάρη του Θεού. Δεν τους ελκύουν καθόλου οι άλλες «επιτεύξεις». Συνήθως δεν προκαλούν καμία εξωτερική εντύπωση. Είναι σεμνοί, απλοί, μένουν αφανείς· πάσχουν πολύ, πάσχουν μέχρι να κατακαεί, να εξαλειφθεί από αυτούς κάθε ίχνος υπεροψίας. Όταν όμως έρθει ο Θεός προς αυτούς, τότε αρπάζονται στον κόσμο του Αιωνίου Φωτός. Ο γνήσιος ασκητής εκτιμά περισσότερο την υπομονή της θλίψεως, δηλαδή τον σταυρό του. Μέσα σε αυτό κυλά η ζωή του. Γνωρίζει ότι, όταν έρθει ο Θεός, τότε δεν θα μπορέσει να παραμείνει ζωντανός επάνω στη γη. Σε λίγους έχει δοθεί να «γευθούν» τη Βασιλεία του Θεού «εληλυθυίαν εν δυνάμει» πριν από τον θάνατό τους (πρβλ. Μαρκ. 9, 1). Η φύση όμως του ανθρώπου δεν μπορεί να αντέξει την τέλεια χάρη.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το μυστήριο της Χριστιανικής ζωής» – Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία Σαχάρωφ, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2011, σελ. 224-226