Τώρα που κοιμήθηκε το μικρό θαυματάκι μας, μπορώ κι εγώ να σας περιγράψω (όσο γίνεται να περιγραφούν τα συναισθήματα…) την περιπέτεια που ζήσαμε μαζί με τον άντρα μου, το μαρτύριο των έξι μηνών.
Όλα ξεκίνησαν λίγο πριν το Πάσχα από ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης! Απρόσμενα εντελώς, καθότι τα γυναικολογικά μου προβλήματα κάθε άλλο παρά γόνιμη με καθιστούσαν. Η χαρά μας Απερίγραπτη!
Περνούσαν οι εβδομάδες, οι πρώτες αδιαθεσίες είχαν ήδη ξεκινήσει· η νέα ζωή που κουβαλούσα μέσα μου είχε ήδη κάνει αισθητή την παρουσία της! Ακούγαμε ήδη και την καρδούλα του στον υπέρηχο, τι όμορφος ήχος!
Πολύ γρήγορα ήρθε η ώρα να κάνουμε την περίφημη εξέταση α’ επιπέδου-αυχενική διαφάνεια και τις αντίστοιχες ειδικές εξετάσεις αίματος. Σαν χαρούμενοι μελλοντικοί γονείς ενθουσιαζόμασταν με κάθε εξήγηση του γιατρού σε ότι αφορά την εικόνα που βλέπαμε για το μωράκι μας. Φύγαμε πανευτυχείς από το ιατρείο, ο υπέρηχος τα είχε δείξει όλα μια χαρά. Περιμέναμε τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις αίματος…
Τα αποτελέσματα αυτών των εξετάσεων σηματοδότησαν την αρχή της δοκιμασίας μας: αυξημένη πιθανότητα για σύνδρομο down, σε σχέση με την ηλικία μου. Ο γιατρός να επιμένει να κάνω αμνιοπαρακέντηση. Ο άντρας μου κι εγώ δεν θέλαμε, ήμασταν αποφασισμένοι να μην υποστώ ούτε εγώ αλλά ούτε και το παιδί αυτήν την διαδικασία (γνωρίζαμε ότι το έμβρυο τρομάζει πάρα πολύ με την αμνιοπαρακέντηση, κάνει τρομερή ταχυκαρδία εκείνη την ώρα). Πάνω από όλα ήμασταν αποφασισμένοι πως το παιδί μας το θέλαμε άνευ όρων.
Η επιμονή του γιατρού ήταν τεράστια: «Θα ρισκάρετε να φέρετε στον κόσμο ένα άρρωστο παιδί;». Εμάς δεν μας ενδιέφερε όμως. Και η κύηση συνεχίστηκε κανονικά. Είχα ήδη συμπληρώσει τον 3ο μήνα. Κανονικά είπα; Λάθος. Σε κάθε τυπική εξέταση υπερήχου όλα τα έβρισκαν ανησυχητικά και όλα τα συνέδεαν με την ύπαρξη κάποιου συνδρόμου. Υπολειπόμενη ανάπτυξη, πάντα το έμβρυο μικρότερο από την εβδομάδα κύησης. Πέρασαν έτσι δύο μήνες. Το μωράκι μας μεγάλωνε, η κοιλιά μου φούσκωνε, σε κάθε υπέρηχο βλέπαμε όλο και πιο καθαρά τα μέλη του (λέγαμε ότι μου μοιάζει κιόλας!!). Η εξέταση β επιπέδου ήταν μια καταστροφή: εκτός από πρόβλημα στα νεφρά (το οποίο επίσης το συσχέτιζαν με την ύπαρξη κάποιου συνδρόμου), εμφανίστηκε πρόβλημα στην καρδιά του εμβρύου. Το θέμα της αμνιοπαρακέντησης ξανά ήρθε στο προσκήνιο. Η επιμονή του γιατρού ήταν ανυπόφορη. Τα καρδιακά προβλήματα εμφανίζονται κατ’ εξοχήν σε παιδάκια με σύνδρομο. Έπρεπε να βιαστούμε για την αμνιοπαρακέντηση, για να διακόψουμε την κύηση σε περίπτωση άρρωστου (;) μωρού. Διακοπή κύησης στον 6ο μήνα; Δηλαδή; Βίαιη πρόκληση τοκετού και αφήνουμε το μωρό να πεθάνει, αφού ακόμα δεν είναι έτοιμο να ζήσει μόνο του…Λογική του Καιάδα. Είναι υγιές το παιδί; Ας το κρατήσουμε, το αγαπάμε! Έχει κάποιο πρόβλημα; Διακοπή κύησης. Και το χειρότερο είναι η επικρατούσα αντίληψη ότι το σκοτώνεις (γιατί για θάνατο πρόκειται) για το δικό του καλό, για να μην υποφέρει που θα είναι άρρωστο!! Ας ρωτήσουμε λοιπόν όλα τα παιδάκια που έχουν κάποιο σύνδρομο αν θα προτιμούσαν να μην ζουν και ας μας δώσουν αυτά την απάντηση…
Όχι, δεν θα κάναμε την αμνιοπαρακέντηση, δεν υπήρχε κανένας λόγος. Η κατακραυγή των φίλων (είναι όντως φίλοι;) και των γνωστών ήταν ήδη εμφανής. Κατά αυτούς, ήταν απαράδεκτη η απόφασή μας. Κατά άλλους, απλά είχαμε ήδη καταστρέψει τη ζωή μας. Δεν μας ενδιέφερε ούτε αυτό όμως. Η συνείδησή μας ήταν καθαρή, το παιδί μας έπρεπε να το φροντίσουμε κατά τον καλύτερο τρόπο, το αγαπούσαμε ήδη. Επόμενο βήμα ήταν να νοιαστούμε για το πρόβλημα στην καρδούλα της (κοριτσάκι, σας το είπα;). «Το πρόβλημα στην καρδιά είναι πολύ σοβαρό, εγώ δεν σας αναλαμβάνω, είμαστε επαρχία εδώ, να πάτε στην Αθήνα, σε μεγάλα νοσοκομεία να σας αναλάβουν», ήταν τα λόγια του γυναικολόγου, στον 7ο πλέον μήνα της κύησής μου. Έμεινα λοιπόν και χωρίς γυναικολόγο.
Τα ταξίδια στη Αθήνα πολλαπλά. Ψάχναμε τους καλύτερους εμβρυοκαρδιολόγους να εξετάσουν το έμβρυο και να μας κατευθύνουν. Το θέμα του συνδρόμου όλοι το επανέφεραν. Το πρόβλημα στην καρδιά του εμβρύου ήταν εμφανές, όλοι μας το είπαν. Βρήκαμε και παιδοχειρουργό, να είναι σε ετοιμότητα, όταν γεννηθεί το μωράκι μας να το αναλάβει.
Η ψυχολογία μας δεν ήταν καλή. Το μωράκι δεν έπαιρνε βάρος. Δεν είχα διάθεση να ψωνίσω πραγματάκια για το επερχόμενο μωράκι μας –το οποίο κλωτσούμε ασύστολα πλέον κάνοντας την κοιλιά μου να κυματίζει! Μόνο διάβαζα συνεχώς ιατρικά άρθρα. Πόσο μικρή ψυχή έχω…Πόσο μετανιώνω για αυτό…Τελικά δεν είχα αποδεχτεί εντελώς κι εγώ το παιδί μας…
Ο καιρός περνούσε, το άγχος μας γιγαντωνόταν. Τι θα περιμέναμε σε αυτόν τον τοκετό; Μετακομίσαμε στην Αθήνα, κοντά στα μεγάλα ιατρικά κέντρα. Στον τελευταίο μήνα μας βρήκαν ένα υπέροχο γυναικολόγο. Δημήτριος Χασιάκος. Με ανέλαβε χωρίς δεύτερη σκέψη –παρόλο τον τρομερό φόρτο εργασίας του. Δεν τον απασχόλησε κανένα σύνδρομο. Καμία προηγούμενη εξέταση. Για θρομβοφιλία μου μίλησε και είχε δίκιο. Με λίγες ενέσεις ηπαρίνης που πρόλαβα να κάνω, το μωράκι μεγάλωσε. Με γέμιζε γαλήνη αυτός ο Άνθρωπος. Γέννησα με καισαρική, δεν πιέστηκε και το μωράκι. Μπήκε στην εντατική. Προληπτικά. Γεννήθηκε υγιέστατο. Καμία υπολειπόμενη ανάπτυξη. Τα νεφρά του πιο καλά κι από ενήλικα. Η καρδούλα του κανένα πρόβλημα, καμία ένδειξη, τίποτα απολύτως, όλα απολύτως φυσιολογικά. Όσο για σύνδρομο, ούτε λόγος. Τα θαύμα είχε γίνει. Ο Χασιάκος πέθανε. Έζησε μέχρι να σώσει το μωράκι μας, δεν τον ξεχνάμε ποτέ. Τώρα κρατάμε στην αγκαλιά μας ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Σ’ αγαπάμε μωράκι μας.
Να σημειώσω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της εμπειρίας ζωής, γνωρίσαμε υπέροχους ανθρώπους. Μπορώ να δώσω πληροφορίας όποιος χρειαστεί. Να ‘ναι καλά όλοι τους.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη