Το γραφείο του π. Ευσεβίου κάτω από το ιερό Βήμα του Αγίου Λουκά είχε γίνει πολυσύχναστος και προσφιλής χώρος για τα πνευματικά του τέκνα. Εκεί μπορούσαν όλοι να τον βρουν, όταν δεν ήταν στο Ναό ή στο νοσοκομείο. Πολλοί κατέβαιναν εκεί στη διάρκεια της ημέρας, για να του που το πρόβλημα τους. Ας ήταν ταπεινό και απέριττο το γραφείο· ο χώρος εκείνος απέπνεε ευωδία αγιότητας και χάρη Θεού.
Τους υποδεχόταν όλους με πατρική στοργή και εγκαρδιότητα. Με ιδιαίτερη χαρά δεχόταν τους νέους: «Καλώς τον Κ.! Το ευλογημένο μας παιδί, που αγωνίζεται πολύ ν’ αρέσει στο Χριστό!». Κερνούσε γλυκό και δροσερό νερό, διακονώντας ταπεινά όλους. Στον τοίχο κρεμόταν η εικόνα του Χριστού και η φωτογραφία του Γέροντα Σεραφείμ. «Ο Γέροντάς μου!» έλεγε με χαρά· «ήταν άγιος. Δεν έλειπε από το στόμα του το “Δόξα Σοι ο Θεός”. Κάθισε παιδί μου. Τι έχουμε;».
Μια ευχή από τον άγιο Πνευματικό, ένας λόγος του, έπαιρναν όλο το βάρος και την ανησυχία από την ψυχή, και ο νους φωτιζόταν, γιατί εκείνος ήταν κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος και εστία θείου φωτός. Καθώς έφευγε κανείς από το γραφείο, ο Γέροντας τον συνόδευε μέχρι την πόρτα. «Εν ειρήνη και χαρά» έλεγε. Στεκόταν εκεί, με το χαρακτηριστικό εκείνο μειδίαμα, και ευλογούσε, μέχρις ότου απομακρυνθεί.
Η αγάπη του συγκινούσε τα τέκνα του και του διήγειρε το φιλότιμο να αγωνισθούν, για να γίνουν όπως εκείνος ευχόταν.
Και αυτό επιθυμούσε ο Γέροντας ήταν η ένωσή τους με το Χριστό. Επιδίωκε πρωτίστως να τους εμπνεύσει την αγάπη προς το Θεό. «Ν’ αγαπούμε πολύ τον Ιησού· όχι ανθρώπους ή πράγματα…Όλη την καρδιά μας θέλει να Του δώσουμε, όχι ψίχουλα ή ένα μέρος…Το σαλόνι της ψυχής μας ζητάει ο Χριστός, όχι το διάδρομο ή την κουζίνα…» συνήθιζε να λέει.
Η ποιμαντική του είχε χριστοκεντρικό χαρακτήρα. «Κέντρο της ζωής μας ο Χριστός», «πάντα με το Χριστό και όλα για το Χριστό» έλεγε. Συνέδεε τα πνευματικά του παιδιά με το Χριστό και όχι με το πρόσωπό του. Δεν ήθελε οπαδούς, ούτε να γίνεται θόρυβος γύρω από το όνομά του. Ήταν ένας αφανής και ακούραστος εργάτης της Εκκλησίας, και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να σώζονται ψυχές.
Έγραφε στις σημειώσεις του: «Ο πνευματικός πατέρας…με τις συνεχείς και καυτές προσευχές, με τις κατανυκτικές Λειτουργίες και την κατά διαστήματα Ιερά Εξομολόγησι γίνεται η γέφυρα στα πνευματικά του παιδιά, για να ενώνωνται σταθερά και μονίμως και αιωνίως με τον Χριστόν και τον Ουρανόν» (1).
Συστηματικά έστρεφε την ευγνωμοσύνη των πνευματικών του τέκνων προς τον Χριστό. Αν κάποιος του έλεγε «σας ευχαριστώ πολύ, Γέροντα. Οι ευχές σας είναι που με στηρίζουν», απαντούσε:
«Τον Κύριο, παιδί μου, να ευχαριστούμε για όλα. Εκείνος είναι η πηγή. Εκείνος είναι ο σύνδεσμός μας. Παίρνει ο εξομολογούμενος από το Χριστό δύναμη, ο Πνευματικός χάρη, και έτσι επικοινωνούμε· αυτό είναι το συγκινητικό…Κι αν έχει ελαττώματα ως άνθρωπος, επειδή έχει το χάρισμα της Ιερωσύνης, η χάρις του Θεού έρχεται στον εξομολογούμενο. Εδώ ο Απόστολος Παύλος έλεγε για τον εαυτό του έκτρωμα. Εμείς, τα κνώδαλα, τι να πούμε, παιδί μου;» (2).
1) Ημερολογιακές σημειώσεις, Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 1987
2) Προσωπικές σημειώσεις πνευματικού τέκνου, Ιούνιος 1987
Ιερομόναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης, Επίγειος Άγγελος και Ουράνιος Άνθρωπος (1910-1995), Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Αίγιο, σελ. 262-264