Το 1990 δυο καλοί άνθρωποι μαζέψανε κάποιον γεροντάκο άστεγο, λιγδιασμένο και έρημο και με ασθενοφόρο τόνε μεταφέρουνε σε ένα εκκλησιαστικό γηροκομείο της Λάρισας.
Η διεύθυνση του νοσοκομείου και το προσωπικό με αυταπάρνηση και αγάπη, σαν καλοί Σαμαρείτες, πλύνανε τον παππού του βγάλανε σύνταξη προνοίας και τον γηροκομήσανε ώσπου πέθανε εξομολογημένος, κοινωνημένος με ιλαρό πρόσωπο. Είχε και μια κρυφή αρετή.
Το γηροκομείο τα έξοδά του τα κάλυπτε με την προνοιακή σύνταξη του παππού. Όμως ο παππούς αυτός επειδή ήξερε από στέρηση και φτώχεια έβγαινε έξω από το Γηροκομείο και ζητιάνευε. Μάζευε πολλά χρήματα και ταχύτατα τα μοίραζε συμπονετικά σε άλλα άπορα χαμηλοσυνταξιούχα γεροντάκια, που δεν είχαν συγγενείς ή πόρους άλλους ή ντρεπόντουσαν να ζητήσουν και να ζητιανέψουν και δεν είχαν ούτε εκατό δραχμές για ένα γιαουρτάκι για ένα χυμό, που λέει ο λόγος. Η διεύθυνση του γηροκομείου πότε-πότε τον επέπληττε γιατί εκτίθετο από το ότι τρόφιμος της ζητιάνευε στην πόρτα του ιδρύματος. Έκανε όμως τα στραβά τα μάτια, αναγνωρίζοντας το ψυχικό μεγαλείο του παππού. Έτσι αγίασε ο παππούλης με τον τρόπο του.
Απόσπασμα του βιβλίου “Η ζωή διδάσκει τον Χριστό” υπό μοναχού Ι. Αθήναι, 2017.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμησύνη