Όταν έρθει η χάρις ξεχνάς και τις θλίψεις και τα βάσανα, χαλάλι να γίνουν όλα. Όταν έρθει η λύπη, ξεχνάς τη χάρη και λες, αμάν, ο Θεός μ’ εγκατέλειψε, ούτε να προσευχηθώ τίποτε, πάει, ο Θεός μ’ εγκατέλειψε, τρόπον τινά, μ’ έχει για την κόλαση. Όταν γυρίσεις απ’ την άλλη πλευρά, ξεχνάς τα πρώτα· γυρίζεις στα πρώτα, ξεχνάς τα δεύτερα. Έτσι είναι. Ε, αυτό, γυμνάζεται ο άνθρωπος στην ταπείνωση. «Ούχι εγώ, αλλά η χάρις η συν εμοί», όπως έλεγε και ο Απόστολος (Α’ Κορ. 15, 10). Γυμνάζεται ο άνθρωπος στην ταπείνωση.
—
Πόσο, μα πόσο γλυκύς είναι ο Ιησούς! Όλος χαρά, όλος αγάπη, όλος ειρήνη, όλος γαλήνη, όλος αγαλλίαση, όλος σκιρτήματα. Μα πόσο γλυκύς είναι ο Ιησούς!
—
Η χάρις διατηρείται με την ταπείνωση και την ευχαριστία εις τον Θεό. Η ταπείνωσις ότι «εγώ δεν είμαι άξιος κληθήναι υιός Σου, ποιήσόν με ως ένα των δούλων σου» (Λουκ. 15, 19).
—
Είναι όντως λυπηρό, ότι τον μέγα θησαυρόν που πήραμε στο άγιο Βάπτισμα, δηλαδή την υιοθεσίαν, και κατέχουμε αυτόν, κατά τον Απόστολον (Β’ Κορ. 4, 7), εν οστρακίνοις σκεύεσι, αγνοούμε. Και γι’ αυτό εύκολα ραθυμούμε, εύκολα αδιαφορούμε, εύκολα καταφρονούμε, και μ’ έναν λόγο εύκολα πίπτομεν. Μακάριος είναι εκείνος, ο οποίος έλαβε την χάρη και απέθανε μ’ αυτήν. Μακαριότερος είναι εκείνος, ο οποίος έζησε και την ηύξησε, την εμεγάλωσε και έπειτα εκοιμήθη.
—
Είδα ένα όνειρο ότι πήγα στο χωριό μου, εκεί που γεννήθηκα. Και δεν πήγα στο πατρικό μου σπίτι, αλλά πήγα στην εκκλησία. Μπήκα στην εκκλησία, προχώρησα και μπήκα στο Ιερό. Εκεί είδα την κολυμβήθρα, εκεί που βαπτίσθηκα, εκεί που ήρθε η χάρις. Γονάτισα, την αγκάλιασα, τη φίλησα, τη φίλησα, τη φίλησα με πολλά δάκρυα.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης», Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους, σελ. 216 και 219