Ήδη έχουμε σημειώσει στην αρχή ότι υπάρχει μεγάλη σχέση μεταξύ της εορτής της αναστάσεως του Λαζάρου και της θριαμβευτικής εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Η ανάσταση του Λαζάρου είναι τύπος της τριημέρου αναστάσεως του Χριστού και της κοινής αναστάσεως των ανθρώπων, και ακόμη η θριαμβευτική υποδοχή του Χριστού στα Ιεροσόλυμα έγινε ακριβώς γιατί οι Ιουδαίοι θαύμασαν για το πρωτάκουστο αυτό γεγονός.
Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας σε ομιλία του κατά την Κυριακή των Βαΐων αναφέρεται στην συσχέτιση, αλλά και την διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων Δεσποτικών εορτών. Χθες, λέγει, δηλαδή κατά το Σάββατο του Λαζάρου, εόρταζε η Βηθανία, σήμερα, δηλαδή, την Κυριακή των Βαΐών, όλη η Εκκλησία απολαμβάνει την θεϊκή παρουσία. Χθες ο Χριστός χάρισε την ζωή σε άλλον, δηλαδή τον Λάζαρο, σήμερα ο Ίδιος έρχεται προς τον θάνατο. Χθές ανασταινόταν ο τετραήμερος, σήμερα έρχεται στα Ιεροσόλυμα ο τριήμερος.
Ήταν τόσο πληγωμένη η ανθρωπότητα από τις αμαρτίες, ώστε και η πιο ταπεινή παρουσία του Χριστού προξενούσε βαθύτατο πόνο, όπως ακριβώς όταν πλησιάσουμε και αγγίξουμε, έστω και για θεραπευτικούς λόγους, μια πληγή
Όπως υπάρχει ενότητα σε όλες τις Δεσποτικές εορτές έτσι μπορεί κανείς να βρη ενότητα, αλλά και διαφορά μεταξύ της Βηθλεέμ και της Βηθανίας, μεταξύ, δηλαδή, της Γεννήσεως του Χριστού και της Βηθανίας – Ιερουσαλήμ. Τότε στην Βηθλεέμ υπήρχε η Μαρία και Σαλώμη, τώρα στην Βηθανία υπάρχει Μαρία και Μάρθα. Εκεί βλέπουμε τον Χριστό εσπαργανωμένο, εδώ βλέπουμε τον Λάζαρο τυλιγμένο με λευκές ταινίες. Εκεί φάτνη, εδώ τάφος. Εκεί ταρασσόταν ο Ηρώδης και τα Ιεροσόλυμα, με την Γέννηση του Χριστού, εδώ τα Ιεροσόλυμα ταράσσονται και οι Φαρισαίοι ξεσηκώνουν τον λαό, με την ανάσταση του Λαζάρου. Εκεί θαύμαζαν οι Ποιμένες, εδώ οι ιερείς αγανακτούσαν. Εκεί οι Μάγοι προσκυνούσαν τον Χριστό προσφέροντας δώρα, εδώ οι δήμοι προσκρούουν στον Χριστό θεομαχούντες. Εκεί τα παιδιά που σκοτώθηκαν από τον Ηρώδη κλαίγοντας προσέφεραν επιτάφια άσματα, εδώ ο λαός με προεξάρχοντα τα παιδιά απευθύνει στον Χριστό επινίκια ωδή. Με όλα αυτά φαίνεται η φρενοβλάβεια των Ιουδαίων, που εκδηλώθηκε τότε που φανερωνόταν ο Χριστός σαρκούμενος, και τώρα που εφυμνείται σταυρούμενος.
Πραγματικά, ο Χριστός κατά την εμφάνισή Του στον κόσμο προξένησε μεγάλη αναστάτωση και ταραχή. Οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να αντέξουν την παρουσία του Θεού ανάμεσά τους. Ήταν τόσο πληγωμένη η ανθρωπότητα από τις αμαρτίες, ώστε και η πιο ταπεινή παρουσία του Χριστού προξενούσε βαθύτατο πόνο, όπως ακριβώς όταν πλησιάσουμε και αγγίξουμε, έστω και για θεραπευτικούς λόγους, μια πληγή. Ολόκληρη η ανθρωπότητα ήταν μια μεγάλη πληγή.
Λόγω αυτής της καταστάσεως ο Χριστός παρουσιάζεται πολύ ταπεινά και δεν θέλει να προκαλέση πολύ την μανία και το πάθος των ανθρώπων. Γι’ αυτό, άλλωστε, και ο Χριστός πάντοτε φανερώνεται κρυπτόμενος και κρύπτεται φανερούμενος. Μόνο όσοι έχουν πνευματικά κριτήρια και ευαίσθητη καρδιά μπορούν να Τον αναγνωρίσουν.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι Δεσποτικές Εορτές» – Εισοδικό στο Δωδεκάορτο και την Ορθόδοξη Χριστολογία – Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου, Έκδοση Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, 2008, σελ. 201-203