Η ανάσταση του Λαζάρου μας παραδίδεται από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη (Ιω. ια’, 1. κε) και είναι προάγγελος της Αναστάσεως του Χριστού, αλλά και προτύπωση της κοινής αναστάσεως όλων των ανθρώπων, κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Γι’ αυτό, άλλωστε, και έχει μεγάλη σημασία.
Μπορείς κανείς να διαιρέση όλο αυτό το κείμενο σε τρία βασικά σημεία. Πρώτον, στην αναγγελία από τον Χριστό στους Μαθητάς Του της ασθενείας του Λαζάρου, και έπειτα στην ανακοίνωση του θανάτου του. Δεύτερον, στην συνάντησή του Χριστού με τις αδελφές του Λαζάρου, που έκλαιγαν για τον θάνατο του αδελφού τους. Τρίτον, στην θαυματουργική ανάσταση του Λαζάρου. Μεταξύ αυτών των γεγονότων βρίσκονται πολλές και μεγάλες αλήθειες, όπως, ότι ο Χριστός είναι η ανάσταση, ότι όλοι θα αναστηθούν στην εσχάτη ημέρα κλπ, τις οποίες όμως δεν θα αναλύσουμε διεξοδικά.
Το θέμα είναι ότι το γεγονός της αναστάσεως του Λαζάρου εορτάζεται από την Εκκλησία ως βεβαίωση της κοινής αναστάσεως των ανθρώπων. Γι’ αυτό στο απολυτίκιο της εορτής ψάλλουμε θριαμβευτικά: «την κοινήν ανάστασιν προ του Σου πάθους πιστούμενος εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον Χριστέ ο Θεός». Ο Χριστός με τον τρόπο αυτό έδωσε την βεβαιότητα ότι θα αναστήση όλους τους ανθρώπους. Δεν θα αναστηθούν, δηλαδή, μόνον οι δίκαιοι, ενώ οι αμαρτωλοί θα αφανισθούν, αλλά όλοι θα αναστηθούν και θα παρουσιασθούν ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού.
Η κυριαρχική παρουσία του Χριστού μπροστά στον τάφο και τον θάνατο, η προστακτική φωνή Του, δια της οποίας επέστρεψε η ψυχή του Λαζάρου στο νεκρό σώμα, η αναζωογόνηση του νεκρού σώματος του Λαζάρου και η ολοζώντανη παρουσία του Λαζάρου στο σπίτι με τους οικείους του, είναι προτύπωση των όσων πρόκειται να γίνουν κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Πραγματικά, ο Χριστός έκανε αυτό το θαύμα ως τύπον «της καθόλου των νεκρών αναστάσεως» (αγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας).
Δεν θα αναστηθούν, δηλαδή, μόνον οι δίκαιοι, ενώ οι αμαρτωλοί θα αφανισθούν, αλλά όλοι θα αναστηθούν και θα παρουσιασθούν ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού
Υπάρχει, βέβαια, μία βασική διαφορά μεταξύ της αναστάσεως του Λαζάρου και της αναστάσεως των ανθρώπων κατά την Δευτέρα έλευση του Χριστού. Ο Λάζαρος μετά την ανάστασή του δεν είχε πνευματικό σώμα, αλλά το σώμα που είχε πριν πεθάνει, με όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της φθαρτότητος και της θνητότητος, γι’ αυτό και είχε ανάγκη τροφής και όλων των αναγκαίων για την συντήρηση του βιολογικού σώματος. Αυτό φαίνεται από το ότι αργότερα πέθανε και πάλι. Όμως, τα σώματα μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, κατά την οποία θα αναστηθούν, θα είναι πνευματικά, δεν θα έχουν ανάγκη τροφής, ύπνου, πόσεως, και ενδυμάτων.
Η ανάσταση του Λαζάρου δείχνει ότι ο Χριστός, που με την θεότητά Του επιτέλεσε αυτό το μεγάλο γεγονός μπορεί να αναστήση και τους ανθρώπους κατά την ημέρα που εκείνος θα ορίση. Είναι Θεός δυνατός και κραταιός.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι Δεσποτικές Εορτές» – Εισοδικό στο Δωδεκάορτο και την Ορθόδοξη Χριστολογία – Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου, Έκδοση Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, 2008, σελ. 188- 189