Με κανένα άλλο ελάττωμα δεν γκρεμίζει τόσο ο διάβολος τον άνθρωπο στο βάραθρο της απώλειας, όσο με το να τον πείσει να μη δέχεται να ρυθμίζει τη ζωή του σύμφωνα με τη διδαχή και την καθοδήγηση των πατέρων, αλλά να ακολουθεί το δικό του θέλημα. Γιατί όποιος πηγαίνει σύμφωνα με τι δική του κρίση και γνώμη, ποτέ δεν θα προχωρήσει με ασφάλεια, αλλά πολλές φορές θα σκοντάψει και θα περιπλανηθεί άσκοπα και, σαν να βαδίζει στο σκοτάδι, συνεχώς θα διατρέχει πολλούς και φοβερούς κινδύνους.
Αυτό εμείς πρέπει να το καταλάβουμε παίρνοντας παράδειγμα και από τις ανθρώπινες τέχνες και επιστήμες. Αν δηλαδή εκείνες, παρά το ότι είναι χειροπιαστές, δεν μπορούμε να τις μάθουμε μόνοι μας και έχουμε ανάγκη από κάποιον να μας τις διδάξει σωστά και να μας λύσει κάθε απορία, πως δεν θα είναι κουτό και ανόητο να νομίζουμε ότι θα μάθουμε χωρίς δάσκαλο την πνευματική τέχνη, που είναι πιο δύσκολη και πιο κοπιαστική από κάθε άλλη τέχνη και επιστήμη; Η τέχνη αυτή δεν είναι σωματική και ορατή, όπως οι άλλες τέχνες που καταγίνονται μόνο με τα σωματικά, αλλά είναι κρυμμένη και αόρατη, αφού αποβλέπει μόνο στην ψυχή και έχει σκοπό να την κάνει όμοια με τον Θεό. Και η αποτυχία σε αυτήν την τέχνη δεν κάνει πρόσκαιρη ζημιά, αλλά προξενεί απώλεια της ψυχής και αιώνιο θάνατο και κόλαση.
Υπόθεση ΙΘ’ (19) – Η υπακοή είναι απαραίτητη. Επίσης, ποια είναι η ωφέλεια από αυτήν και πως την κατορθώνει κανείς, Περιβόλλι της Παναγίας, 2001, σελ. 164