Όπως ακριβώς οι γονείς έχουν αδυναμία στα παιδιά που γέννησαν, έτσι και ο νους έχει φυσική προσκόλληση στους λόγους του. Και όπως οι γονείς που έχουν υπερβολική αδυναμία στα παιδιά τους, ακόμη και όταν αυτά είναι από κάθε πλευρά τα πιο γελοία από όλα, έτσι και στον άφρονα οι λόγοι του, ακόμη και αν είναι οι πιο ανόητοι από όλους, του φαίνονται οι πιο συνετοί από όλους.
Ο σοφός όμως δεν βλέπει έτσι τους λόγους του, αλλά όταν νομίσει με βεβαιότητα ότι είναι αληθινοί και καλοί, τότε είναι που δεν εμπιστεύεται στη δική του κρίση και βάζει άλλους σοφούς να κρίνουν τους λόγους και τους λογισμούς του, μην τυχόν αγωνίζεται ή αγωνίστηκε μάταια, και από αυτούς βεβαιώνεται.
Υπόθεση ΙΗ’ (18) – Όποιος θέλει να σωθεί, πρέπει να επιδιώκει τη συναναστροφή με τους εναρέτους, γιατί είναι ωφέλιμη, και να τους ρωτά με έντονη επιθυμία και φλογερό πόθο, για να μαθαίνει από αυτούς όσα συντελούν στη σωτηρία, Περιβόλλι της Παναγίας, 2001, σελ. 156