Πολύ σας παρακαλώ, ότι δουλειές έχετε να τις τελειώνετε προ του Αποδείπνου, ώστε και η αδελφή που θέλει να σηκωθή για την αγρυπνία να μην ενοχληται. Προσέξτε τις συζητήσεις στους διαδρόμους και στις πόρτες των κελλιών. Όσο μπορούμε να κάνουμε πιο σίγα. Ήσυχα και αθόρυβα να κλείνουμε τις πόρτες. Έτσι λοιπόν, πολλή προσοχή.
Στην εκκλησία, όποια μπορεί, να κάνη υπομονή και να παραμένη στη θέσι της. Να βάζη και λίγο στον λογισμό της πως θα κάνη στο πυρ το αιώνιο. Να μη φεύγουμε και μετακινούμαστε από το στασίδι μας. Αυτό δεν είναι σωστό. Εφόσον άρχισε ο Εσπερινός, θα κάνουμε υπομονή για την αγάπη του Χριστού. Είδατε, η αδελφή Βρυαίνη; Στεκόταν συνεχώς στην θεσούλα της στην εκκλησία· με την ανάγνωσί της, με την προσευχής της, όλα τα επιμελείτο· και πως την χαρίτωσε ο Θεός! Είδατε τι μου είπε στον θάνατό της. «Να πης στις αδελφές να μη οκνεύουν. Γιατί όλα πέρασαν από μπροστά μου, εκτός από τα πιάτα που δεν άφηνες να πλύνω».
Γι’ αυτό λοιπόν, ότι κάνουν τα πόδια, τα χέρια, όποιος αγωνίζεται και ιδρώνει, εκείνος και θα λάβη την Θεία Χάρι. Με πολλή ταπείνωση να συζητάτε, όχι μεγαλοφωνίες. Να εξηγήτε όμορφα και με ήσυχία το κάθε τι. Όπου ταπείνωσις, εκεί η Χάρις του Θεού. Όπου εγωισμός και υπερηφάνεια, εκεί διάβολος. Να μην καταφρονούμε το κάθε πράγμα της Μονής, αλλά να το προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού, διότι θα δώσουμε λόγο στον Θεό. Να σκεπτώμαστε ότι είμαστε στα ανάκτορα και μας έχουν δούλους. Γιατί όλοι δούλοι είμαστε για την αγάπη του Χριστού να Την δουλέψουμε. Εδώ είναι τα ανάκτορα της Παναγίας μας. Πρέπει να την βλέπουμε ότι κάθεται στον θρόνο Της και εμείς πάμε και βάζουμε μετάνοια.
Κι όταν έρχεστε στο κελλάκι μου, κάτω απ’ την μεγάλη εικόνα της Παναγίας, που μου έφερε ο Γέροντας από το Άγιον Όρος, είναι η ράβδος. Η Γερόντισσά μου κοιμήθηκε. Τώρα Γερόντισσά μου είναι η Παναγία. Λοιπόν θα βάζετε μετάνοια στην Παναγία, στην ράβδο και μετά θάρχεστε σ’ εμένα. Σ’ Αυτήν έχω αναθέσει όλες τις ελπίδες μου, όλα τα προβλήματά μου, και στον Γέροντα. Κι αν λείπω, εκεί θα πηγαίνετε να βάζετε μετάνοια, στην Παναγία και στην ράβδο, γιατί Εκείνη έχω Γερόντισσα. Σ’ εκείνη ανέθεσα τις ελπίδες μου. «Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι» (1). Προσέξτε να μη χάνουμε χρόνο. Όποια προσέξη αυτά που είπα και κάνη, υπακοή, θα δη πολλή Χάρι στην ψυχή της. Εύχομαι να σκιρτήση ο Χριστός μέσα σας και να Τον αισθάνεσθε σαν βρέφος, να σκιρτάη σαν μωρό παιδάκι στην καρδιά σας.
[1]. Ευχή των Αποδείπνων και των Παρακλητικών Κανόνων.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, σελ. 351-353