Ένα Σάββατο πήγε για τον εσπερινό στην Εκκλησία του αγίου Αναστασίου.
Την ώρα της ακολουθίας, βλέπει έξαφνα την Υπεραγία Θεοτόκο! Ήρθε και στάθηκε ανάμεσα στο λαό. Πίσω της φάνηκαν οι θείοι Απόστολοι και μερικοί ακόμη άγιοι. Σχεδόν αμέσως άρχισε να περνάει μπροστά από κάθε χριστιανό και να εξετάζει την πνευματική του κατάσταση. Από αρκετούς φαινόταν ευχαριστημένη και χαρούμενη, γιατί εξακρίβωνε ότι με πολύ μόχθο αγωνίζονταν για τη σωτηρία τους. Από άλλους όμως απογοητευόταν, γιατί παραμελούσαν την ψυχή τους. Μπροστά σ’ αυτούς στεκόταν περισσότερο, κουνούσε με λύπη το κεφάλι της, ύψωνε τα χέρια στον Υιό της και με δάκρυα Τον ικέτευε να τους ελεήσει.
Αφού πέρασε απ’ όλους η Θεοτόκος, είδε τέλος στην πόρτα έναν ευνούχο. Κάποιοι φτωχοί τον πλησίαζαν και του ζητούσαν βοήθεια, μα δεν τους έδινε τίποτα. Σκύβει η Παναγία στον φύλακα άγγελό του και τον ρωτάει:
– Πες μου, Ευθεήλ, έχει πολύ χρυσάφι αυτός ο άνθρωπος στο σπίτι του;
– Έχει, Δέσποινα, γιατί είναι φιλάργυρος και χαλάει τον κόσμο για έναν όβολο. Τους δούλους του τους χτυπάει άγρια και τους αφήνει νηστικούς, πιέζοντας τους, ωστόσο, να του δουλεύουν σκληρά.
– Και με ποια πρόφαση δεν δίνει ελεημοσύνη στους φτωχούς;
– Έρχεται, Παναγία μου, συχνά ο διάβολος και του λέει: «Θα γεράσεις, θ’ αρρωστήσεις και θα καταπέσεις. Μη δίνεις λοιπόν τίποτε απ’ τα πλούτη σου, γιατί τότε, καθώς θα λιώνεις μέσα στη στέρηση, θα μετανιώνεις πικρά και θα λες: “Τι ήθελα και τα μοίρασα στους φτωχούς;” Μα θα ‘ναι πια αργά.» Αυτά του συχνοψιθυρίζει, Δέσποινά μου, ο αδιάντροπος και απατεώνας ο διάβολος. Κι αυτός τα πιστεύει και δεν δείχνει καμιά συμπάθεια στις ανάγκες των φτωχών.
Ιδού άνθρωπος, ος ουκ έθετο τον Θεόν βοηθόν αυτού, αλλ’ επήλπισεν επί το πλήθος του πλούτου αυτού και ενεδυναμώθη επι τη ματαιότητι αυτού
– Ε, αφού είναι έτσι, θα πάθει αυτό που πιστεύει, είπε αυστηρά η Θεοτόκος. Και ας μην τα βάζει με τον πανάγαθο Θεό, αλλά με τον εαυτό του. «Ο γαρ Θεός απείραστος ετσί κακών, πειράζει δε αυτός ουδένα. Έκαστος δε πειράζεται υπό της ιδίας επιθυμίας» (Ιακ. 1, 13-14), γιατί δεν προσέχει, παρά πιστεύει στις υποβολές του διαβόλου.
Και μ’ αυτά τα λόγια η Θεοτόκος εξαφανίστηκε μαζί με τους Αποστόλους και τους άλλους αγίους.
Ο ευνούχος σε λίγες μέρες αρρώστησε βαριά κι έπεσε στο κρεβάτι, όπως είχε πιστέψει. Η αρρώστια του ήταν οδυνηρή και ανίατη. Όλο του το χρυσάφι το ξόδεψε σε γιατρούς, μα καλυτέρευση δεν είδε. Αντίθετα μάλιστα, η κατάστασή του χειροτέρεψε και οι πόνοι έγιναν αφόρητοι. Έτσι βασανίστηκε για καιρό, ώσπου έλιωσε και έσβησε και χάθηκε σαν καπνός. Πέθανε και σωματικά και ψυχικά. Έτσι εκπληρώθηκε και σ’ αυτόν το γραμμένο: «Ιδού άνθρωπος, ος ουκ έθετο τον Θεόν βοηθόν αυτού, αλλ’ επήλπισεν επί το πλήθος του πλούτου αυτού και ενεδυναμώθη επι τη ματαιότητι αυτού» (Ψαλμ. 51,9).
Αργότερα, μετά το θάνατο του ευνούχου, ο άγιος Νήφων διηγήθηκε το περιστατικό αυτό σε μερικούς επισκέπτες του, και τους συμβούλεψε:
– Ας προσέχουμε κι εμείς, αδελφοί, να μην ξεγελιόμαστε απ’ το σατανά. Να μην είμαστε σκληροί και άσπλαχνοι με τους φτωχούς, αν μάλιστα έχουμε πλούτο, γιατί ίσως κι ο Θεός να φανεί δίκαια σκληρός μαζί μας. Και τότε θα χάσουμε και τη ζωή μας και την ψυχή μας – και τον κόσμο τούτο και τη βασιλεία των ουρανών.
Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής, Ένας ασκητής Επίσκοπος, Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωροπού, Αττικής, 2011, σελ. 111-113