Μαζί με την ταπείνωση και την υπακοή να προσπαθήσουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας να εδραιώσουμε την αγάπη την αδελφική. Ο εγωιστής άνθρωπος δεν αγαπά, όπως πρέπει, ούτε ταπεινώνεται, ούτε υπακούει. Ότι ακριβώς κάνει και ο διάβολος. Το διακόνημά μας να το εκτελούμε με όλη μας την ψυχή, σκεπτόμενοι ότι υπηρετούμε τον Θεό δια του διακονήματος, εξυπηρετούμε τους αδελφούς μας και καταπολεμούμε την αμέλεια και την ραθυμία. Και ο Θεός τον κόπο μας αυτόν τον δέχεται ολοψύχως και τον παίρνει και τον καταθέτει στην ουράνια τράπεζα. Κι όταν κάποια μέρα θα πάμε προς τα επάνω, θα βρούμε τον μισθό μας αυτό χιλιοπλάσιο! Πως σκεπτόμενοι όλα αυτά να μην αγωνισθούμε να εργασθούμε με όλη μας την προθυμία το διακόνημα, όσο ταπεινό κι αν είναι, όταν μέσα του κρύβεται αυτή καθ’ αυτή η σωτηρία της ψυχής;
Γνωρίζετε από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, το παράδειγμα εκείνο του αγίου μοναχού, που επάνω στον τάφο του βγήκε μύρο. Και ο άγιος ηγούμενος εκάλεσε τους αδελφούς και τους έδωσε εντολή να σκάψουν στο βάθος κάτω, όπου ήταν θαμμένο το άγιο σώμα του μοναχού. Αφού αφήρεσαν το χώμα, είδαν ότι το μύρο αυτό είχε την πηγή του κάτω στα πόδια του υποτακτικού, εις απόδειξιν ότι αυτός ο μοναχός έκανε πολλούς κόπους για το μοναστήρι, για τον Χριστό, για την υπακοή και για τους αδελφούς. Και ο Θεός, που εγνώριζε με ακρίβεια τους κόπους του, ήλθε στην κατάλληλη ώρα να τον δοξάση και να δώση ένα πολύ καλό μάθημα στους μοναχούς, για να αγωνίζωνται νόμιμα και σωστά.
Το διακόνημά μας να το εκτελούμε με όλη μας την ψυχή, σκεπτόμενοι ότι υπηρετούμε τον Θεό δια του διακονήματος, εξυπηρετούμε τους αδελφούς μας και καταπολεμούμε την αμέλεια και την ραθυμία. Και ο Θεός τον κόπο μας αυτόν τον δέχεται ολοψύχως και τον παίρνει και τον καταθέτει στην ουράνια τράπεζα.
Διαβάζουμε και στο βιβλίο του Αββά Δωροθέου: Ο Αββάς Δωρόθεος, όταν ήταν νεώτερος στο μοναστήρι του Αββά Σερίδου, είχε το διακόνημα του νοσοκόμου. Περιποιείτο τους γέροντες και είχε και άλλα διακονήματα. Κοπίαζε πάρα πολύ και ήταν συνεχώς μέσα στην μέριμνα. Πήγε κάποια μέρα στον έγκλειστο Αββά Βαρσανούφιο και του λέγει:
– Αββά, όλη την ημέρα βρίσκομαι μέσα στην μέριμνα με τους γέροντες και δεν μπορώ να προσευχηθώ. Δεν βρίσκω χρόνο και να μελετήσω καθόλου. Τι θα γίνη με μένα;
Του απαντά ο Αββάς Βαρσανούφιος:
– Παιδί μου, το διακόνημα που έχεις, μόνος σου το πήρες ή εμείς σου το δώσαμε;
– Όχι, λέγει, εσείς Γέροντα, μου το δώσατε.
– Εφ’ όσον σου το δώσαμε εμείς και συ κάνεις υπακοή στο διακόνημα, η υπακοή είναι μνήμη Θεού, μίμησις Χριστού, εφαρμογή της εντολής του Θεού. Επομένως δεν είσαι εκτός θέματος. Ήταν ένας άνθρωπος κι ήθελε να πάη σε κάποια μεγάλη πόλι. Κι όταν έφτασε σ’ αυτήν την πόλι, ρωτάει τους πολίτες της: «Θέλω να πάω στην τάδε πόλι. Από πού θα πάω; Ποιον δρόμο θα ακολουθήσω;» «Άνθρωπέ μου, του λένε οι πολίτες, βρίσκεσαι σ’ αυτήν την πόλι, που ζητάς, και ρωτάς ποιον δρόμο θα πάρης!» Αυτό συμβαίνει και με σένα, παιδί μου (του λέγει ο Αββάς Βαρσανούφιος). Είσαι μέσα στην εντολή του Θεού και αμφιβάλλεις, αν εργάζεσαι το θέλημα του Θεού μέσα στην μέριμνα του γηροκομείου;
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Η τέχνη της σωτηρίας (Ομιλίαι) – Τόμος Β’» – Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, Έκδοσις Ιεράς Μονής Φιλοθέου, Άγιον Όρος, 2015, σελ. 405-407