Στην ώρα της διακονίας μας, ή οτιδήποτε άλλο κάνουμε, αντί να αργολογήσουμε, αντί να συζητήσουμε, αντί να πούμε ιστορίες, αντί να πούμε πνευματικά, καλύτερα είναι να λέμε την «ευχή». Γιατί μέσα και στα πνευματικά ακόμη θα υπάρχη και μία κατάκρισι, ένα κουτσομπολιό, μία αργολογία, μία μεμψιμοιρία, θα υπάρξουν αστεϊσμοί, διάφορα. Όταν μας έρχεται διάθεσις για συζήτησι, όταν μας πιάνη πλήξι, μας πιάνη στενοχώρια, να ξέρετε είναι γιατί δεν κυνηγάμε την «ευχή». Να την κυνηγήσουμε, όπως την κυνηγούσαν οι Πατέρες οι άγιοι, όπως την κυνήγησαν πνευματικοί άνθρωποι στον κόσμο και αισθάνθηκαν την Χάρι του Θεού. Γιορτές και Κυριακές που έχουμε περισσότερο χρόνο να λέμε την «ευχή»· να τον εκμεταλλευώμαστε τον χρόνο.
Όπως δεν ξεχνάμε να φάμε το φαγητό μας το πρωΐ, το βράδυ, έτσι να ανταποκρινώμαστε και στα πνευματικά μας καθήκοντα. Η τάξι, το Τυπικό της Μονής έχει χάρι, γι’ αυτό δώσανε οι Πατέρες τα Τυπικά. Γι’ αυτό η κάθε επιχείρηση έχει τον κανονισμό της, το κάθε επάγγελμα έχει το ωράριό του· δέκα λεπτά αργότερα πάη κανείς στη δουλειά, χάνει ένα μέρος της αμοιβής. Εμείς σαν μοναχές, που έχουμε να πληρώσουμε τόσα στον Θεό και μας ζητάει ακρίβεια και θα απολογηθούμε την ημέρα της Κρίσεως, δεν πρέπει να έχουμε ακρίβεια και συνέπεια; Ο Θεός θέλει σε όλα να έχουμε ακρίβεια και θα μας τη ζητήση την ημέρα της Κρίσεως. Ότι καλό κάνουμε πάει στον Θεό και τα άλλα, οι παρακοές και οι ακαταστασίες πηγαίνουν στο διάβολο. Και την ώρα που θα περνάμε τα τελώνια, θα μας δείχνουν τι αμαρτίες είχαμε. Θα ξετυλίγεται σαν ταινία η ζωή μας και θα βλέπουμε τι κάθε σφάλμα μας και το κάθε τι.
Όταν μας έρχεται διάθεσις για συζήτησι, όταν μας πιάνη πλήξι, μας πιάνη στενοχώρια, να ξέρετε είναι γιατί δεν κυνηγάμε την «ευχή». Να την κυνηγήσουμε, όπως την κυνηγούσαν οι Πατέρες οι άγιοι, όπως την κυνήγησαν πνευματικοί άνθρωποι στον κόσμο και αισθάνθηκαν την Χάρι του Θεού.
Όταν ο άνθρωπος λέη την «ευχή» συνέχεια, έχει επικοινωνία με τον Θεό. Δεν μπορεί να εκφράζεται άπρεπα, ο Θεός τον λεπταίνει. Πως είναι ο αιθέρας λεπτός, έτσι λεπταίνει τη διάνοια του ανθρώπου και τα συναισθήματα και τους τρόπους, το βάδισμα, την ομιλία, το κάθε τι, τα πάντα τα λεπταίνει ο Θεός. Ο άνθρωπος κάνει φτερά και πετάει. Και στο εργόχειρο και στα πνευματικά καθήκοντα έχει τάξι. Όταν θα έχουμε την ένωσι με τον Θεό, όλα τα πράγματα θα είναι γαλήνια, τακτοποιημένα. Όπως παίρνουμε τονωτικά φάρμακα, όπως τρώμε φαγητό τονωτικό, για να μας πιάση, έτσι ενεργεί και το όνομα του Θεού μέσα στην ψυχή μας. Γι’ αυτό πρέπει να τα προσέξουμε αυτά και να κάνουμε πολλή υπακοή στον Γέροντα. Να έχουμε πίστι στον Γέροντα και να τον αγαπάμε. Αυτά μας τα λέει για την σωτηρία μας, γιατί εκείνος τα πέρασε όλα, και ‘μεις πρέπει να σεβασθούμε αυτές τις νουθεσίες που μας αφήνει. Αν τα βάλουμε πολύ βαθειά μέσα στην καρδιά μας και τα εφαρμόσουμε, τότε όταν έρχεται ο Γέροντας, θα έχη ευχέρεια να μας πη δυό λόγια πιο πνευματικά, να ανέβουμε παραπάνω. Να βιάσουμε τον εαυτό μας. Εάν γινόταν μία μεγάλη καταστροφή, γινόταν ένας πόλεμος, τι θάκανες; Δεν θα ήσουν όρθια; Θέλει βία, να βιάζουμε τον εαυτό μας. Γι’ αυτό λοιπόν, να κάνουμε προεργασία, να κάνουμε το θέλημα του Θεού, να κάνουμε υπακοή στον Γέροντα. Μεταξύ μας να υπάρχη ο σεβασμός, η συστολή, η αγάπη, το «παρακαλώ» να προηγήται, «αδελφή, σε παρακαλώ, είναι ευλογημένο, πολύ σε ικετεύω!». Τι ωραίο, τι ομορφιά έχει! Έτσι θα έχουμε την Χάρι του Θεού μέσα στην ψυχή μας, θα μοσχοβολάμε από την Χάρι, γιατί θα υπάρχη ο καλός τρόπος, η ευγένεια. Θα μας ζητήση λόγο ο Θεός για μια άπρεπη συμπεριφορά. Είμαστε μοναχές, πρέπει να έχουμε τρόπο, να έχουμε ευγένεια στην ψυχή, να σεβώμαστε και το μυρμηγκάκι ακόμη.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, σελ. 156-158