Πράγματι, για να φθάση κανείς στον Χριστό, σ’ αυτόν τον ύψιστο προορισμό, θα περάση απ’αυτόν τον δρόμο τον δύσκολο σ’ αυτήν την ζωή. Οι νοητοί λησταί παραφυλάττουν κι έχουν στήσει παγίδες, ενέδρες και τόσα άλλα κακά, για να πιάσουν τον κάθε οδοιπόρο, τον κάθε χριστιανό, να τον βγάλουν απ’ αυτόν τον δρόμο, που οδηγεί στον Χριστό. Όπως θα περάση κάθε ψυχή τα τελώνια, για να φθάση στην Βασιλεία του Θεού, έτσι κι εδώ κάτω περνούμε αυτά τα άλλα τελώνια, τους πειρασμούς από τα δαιμόνια, μέχρι να φθάσουμε στον Χριστό. Κι αν δεν υποκύψη σε κάποιο πάθος εδώ στην γη ο άνθρωπος, αν δεν υποχωρήση σε αμαρτίες και δεν παραδοθή στον πειρασμό, ώστε να βαρύνη πολύ την ψυχή του, πρέπει να ελπίζη ότι θα καταφέρη να περάση και τα άλλα τελώνια.
Οι παγίδες είναι διάφορες. Συναντούμε, φερ’ ειπείν, το δαιμόνιο της πορνείας. Αυτό το δαιμόνιο έχει ιδιαίτερη βοήθεια από τη φύσι, διότι η επιθυμία είναι σπαρμένη στη στην σάρκα κατά φύσιν. Αυτήν την επιθυμία εκμεταλλεύεται ο διάβολος και μας ξεσηκώνει δύσκολους πολέμους. Το δαιμόνιο αυτό, όταν το συναντήση ο άνθρωπος, στο ένα χέρι κρατά εικόνες, μορφές, είδωλα και στο άλλο χέρι κρατάει ένα δαδί αναμμένο. Στην συνάντησι που κάνει με την ψυχή, παρουσιάζει τις εικόνες, τις μορφές, τα είδωλα τα αμαρτωλά, τα ελκυστικά και σκανδαλώδη, προσπαθώντας να ζαλίση την ψυχή, να κοιτάξει προς τα εκεί, ώστε να γεννηθή η επιθυμία. Με το άλλο χέρι του πυροδοτεί την φυσική επιθυμία, εξάπτει την πύρωσι και προσπαθεί να εμπρήση τον ναό του Θεού. Ναός του Θεού είναι ο χριστιανός, ο βαπτισμένος στο όνομα της Αγίας Τριάδος, ο μέλλων να κληρονομήση την Βασιλεία του Θεού. Κι όταν υποκύψη η ψυχή σ’ αυτόν τον πειρασμό, τότε γίνεται υπεύθυνος, τότε το πάθος κυριαρχεί, της γίνεται δυνάστης, αιχμαλωτίζεται κι ακολουθεί κατόπιν χωρίς καμμιά δυσκολία αυτόν τον δυνάστη.
….
Προχωρώντας συναντάει η ψυχή άλλο δαιμόνιο, άλλη παγίδα, φερ’ ειπείν, της κατακρίσεως, που είναι φοβερό δαιμόνιο, ευκολοπλησίαστο. Βρίσκεται πάντοτε στην ημερήσια διάταξι. Στην κάθε συνομιλία, και στην κάθε επαφή, που εμείς οι άνθρωποι κάνουμε, έχει τον πρώτο λόγο. Επειδή είμεθα όλοι εμπαθείς και αμαρτωλοί, κι έχουμε πολύ υλικό για κατάκρισι, μας παρασύρει αυτό το δαιμόνιο κι αρχίζουμε να κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον. Ξεχνούμε ότι υπάρχει ρητή απαγόρευσις από τον ίδιο τον Χριστό· «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Ματθ. ζ, 1). Και ο Απόστολος Παύλος λέγει να μη κρίνουμε προτού έλθη ο Κύριος, διότι Εκείνος ξέρει τα κρυφά έργα των ανθρώπων, που εμείς δεν γνωρίζουμε.
Στην σημερινή εποχή αυτό το δαιμόνιο έχει την πρώτη θέσι. Είτε είμεθα αμαρτωλοί, είτε δεν είμεθα, κρίνουμε πολύ εύκολα. Όταν το δαιμόνιο αυτό υπερισχύση και σαν πάθος κατακτήση τον άνθρωπο, αυτό το ίδιο δαιμόνιο θα γίνη τελώνιο, όταν θα ανεβαίνη η ψυχή κι οπωσδήποτε θα την εμποδίση στην άνοδο. Εκεί θα πάρη τον ρόλο του κριτού· δηλαδή θα του πη το τελώνιο, ότι εφ’ όσον έκρινες στην ζωή σου, αφού αθέτησες την ρητή εντολή του Κυρίου, δεν έχεις την άδεια να προχωρήσης προς τα επάνω.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Η τέχνη της σωτηρίας (Ομιλίαι) – Τόμος Β’» – Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, Έκδοσις Ιεράς Μονής Φιλοθέου, Άγιον Όρος, 2015, σελ. 357-360