Ανέτειλε ο καινούριος χρόνος, το 1982, και θα έπρεπε να κάνουμε έναν απολογισμό, πως περάσαμε τον προηγούμενο χρόνο πνευματικά.
Περάσαμε θλίψεις, πειρασμούς, πτώσεις, αναστάσεις κ.α. Θα είχαμε βέβαια και πρόοδο σε ωρισμένους τομείς. Αφού γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, που μας πέρασε, να ρίξουμε μια ματιά στο που σφάλαμε, ποιο πάθος μας νίκησε, που υποχωρήσαμε, που δώσαμε δικαιώματα στον διάβολο και τα πάθη.
Και αφού κάνουμε αυτή την σωτήρια ανασκόπησι, θα πρέπει να συνάξουμε καλά τις σκέψεις μας και να αποφασίσουμε να βάλουμε μια καινούρια αρχή με τον καινούριο χρόνο. Να ανασυγκροτήσουμε τις ψυχικές μας δυνάμεις και να αντιπαρατάξουμε εκείνα που χρειάζονται, ενάντια προς τα σημεία αυτά, από τα οποία δεχθήκαμε τις πνευματικές ήττες. Εκεί που νικηθήκαμε, εκεί που δεν προχωρήσαμε, εκεί να αντιπαρατάξουμε δυνατούς λογισμούς, θέλησι, πρόθεσι, γενναιόητα, ώστε με τον καινούριο χρόνο να μην υπομείνουμε τα ίδια, αλλά να νικήσουμε και να κερδίσουμε πάλι ότι μας έκλεψε ο πειρασμός.
Θα κοιτάξουμε βέβαια και την καλή πλευρά, δηλαδή, που είχαμε πρόοδο· στην προσευχή, στην πραότητα, στην αγωνιστικότητα, στην αγρυπνία, στην υπομονή. Και τότε να προσθέσουμε κι άλλες πνευματικές δυνάμεις, για να προωθήσουμε αυτά τα καλά, ώστε ο καινούριος χρόνος, να μας δώση την δυνατότητα, να ελαττώσουμε τις αμαρτίες, τις πτώσεις και να πλεονάσουμε τις νίκες με την βοήθεια και την Χάρι του Θεού.
Ίσως αυτός ο νέος χρόνος να είναι ο τελευταίος της ζωής μας. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν έφυγαν από την ζωή, στον χρόνο που μας πέρασε και πόσοι άλλοι ήλθαν στην ζωή! Δεν ξέρουμε πότε θα έλθη ο θάνατος.
Πόσο πρέπει να μας απασχολήση η έννοια αυτή του θανάτου! Η έννοια ότι πρέπει να μας βρη ο θάνατος έτοιμους, όσον γίνεται με την Χάρι του Θεού, για να βρεθούμε ελαφρωμένοι ψυχικά μπροστά στο φοβερό κριτήριό Του. Διότι το κριτήριο αυτό δεν είναι «παίξε-γέλασε». Δεν είναι κάποια τέχνη, που αστοχεί κανείς και κατεργάζεται κάποια άλλη, για να ζήση στον κόσμο αυτό. Αν χάσουμε αυτό το παιχνίδι, το χάνουμε μια για πάντα. Δεν θα ξαναγυρίσουμε πίσω μετανοιωμένοι και μεταμελημένοι, για να βάλουμε κάποια αρχή. Την αρχή πρέπει να την βάλουμε τώρα. Το «σήμερα» έχει σημασία. Το «αύριο» είναι του Θεού.
Αναρίθμητοι είναι οι άνθρωποι, που έφυγαν από την ζωή και είδαν πλέον την αλήθεια να ανοίγεται μπροστά τους, να ανοίγεται η αιωνιότητα, την οποία δεν είχαν συλλάβει καλά· μάλλον δεν είχαν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει αιώνια ζωή μετά θάνατον. Έτσι βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά στο φάσμα της αιωνιότητος και απόρησαν πως! «Μα δεν το περίμενα! Αν ήξερα, θα μετανοούσα!»
«Δεν ήξερες ότι πεθαίνεις άνθρωπε; Αν είσαι χριστιανός, δεν ξέρεις τον νόμο, δεν έχεις διαβάσει, δεν έχεις ακούσει ότι τον άνθρωπο τον περιμένει βέβαιος θάνατος και μετά ταύτα η κρίσις;»
Και ποιος μπορεί να πη ότι δεν γνωρίζει είτε λίγα είτε πολλά γι’ αυτήν την μεγάλη αλήθεια! Ιδιαίτερα εμείς οι μοναχοί είμεθα τόσο φωτισμένοι σ’ αυτό το θέμα! Το λέγει και η ζωή μας, διότι είναι ζωή μετανοίας, ζωή που φωνάζει, κραυγάζει ότι υπάρχει μετά θάνατον η αιώνια ζωή και ότι θα συναντήσουμε αυτό το μεγάλο, το σοβαρό, το τελευταίο δικαστήριο.
Το γνωρίζουμε αυτό, αλλά δεν έχουμε την δύναμι να το δούμε κατάματα, διότι η συνείδησις δεν μας πληροφορεί, δεν μας δίνει το θάρρος να κοιτάξουμε κατ’ ευθείαν τον δικαστή και την απόφασι του δικαστηρίου. Ο πρώτος κριτής, το πρωτοδικείο είναι αυτή η συνείδησις. Αυτή η προκαταδίκη δεν μας δίνει το θάρρος, την δυνατότητα και την άνεσι να φθάσουμε στο μεγάλο και φοβερό κριτήριο του Θεού.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Η τέχνη της σωτηρίας (Ομιλίαι) – Τόμος Β’» – Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, Έκδοσις Ιεράς Μονής Φιλοθέου, Άγιον Όρος, 2015, σελ. 235-237