Για να νικήση κανείς τα πάθη του, πρέπει να κοιτάζη μόνο τον εαυτό του. Όχι δεξιά και αριστερά. Πρέπει να προλαβαίνουμε τα πάθη και τα ελαττώματα που ξεφυτρώνουν στην ψυχή μας, γιατί αν μεγαλώσουν δεν θα μπορέσουμε να τα ξεριζώσουμε εύκολα. Το κάθε πάθος που ξεφυτρώνει να το κόβουμε. Θέλει πολλή ταπείνωσι, για να προχωρήσουμε στο μεγαλείο της αγάπης του Θεού. Όταν έχουμε τον νου μας ουρανό και το στόμα μας εκκλησία και κάνουμε υπομονή, ο Θεός θα μας κατατάξη με τους ογδοΐτες (Οι μοναχοί των εσχάτων χρόνων) μοναχούς, για τους οποίους είπε κάποιος άγιος ότι θάχουν μεγαλύτερη δόξα από τους μοναχούς κάθε άλλης εποχής. Γιατί σήμερα δεν υπάρχει παράδειγμα, αλλά αγωνίζεται από μόνος του ο καθένας. Να φυλάμε τα μάτια μας και να προσευχώμαστε αδιαλείπτως, για να έχουμε την Χάρι του Θεού· γιατί όσο αγωνιζόμαστε, τόσο βάζουμε στην άκρη πνευματικά αποθέματα και δεν θα φοβηθούμε ότι και αν έρθη.
Όταν ο άνθρωπος προσεύχεται, βλέπει το διάβολο από που έρχεται να τον χτυπήση, ενώ όταν είναι ξένοιαστος και καθώς έχει αμέλεια και σκληρότητα, τρυπώνουν τα δαιμόνια μέσα του και κάνουν σαματά και σκοτίζεται ο άνθρωπος και γίνεται σαν το διάβολο. Ο νους μας πρέπει να είναι γρήγορος, να μη σταματάη από το όνομα του Χριστού. Άφησε την προσευχή και τα καθήκοντα ο άνθρωπος; Γίνεται σαν άλογο ζώο. Το δαιμόνιο της υπερηφάνειας και του εγωισμού πολεμάει όλους τους ανθρώπους σήμερα. Αν δεν τα πετάξουμε αυτά τα πάθη, δεν πρόκειται να δούμε τον Θεό μέσα μας. Στο Ευαγγέλιο, ο Χριστός λέει ότι και για ένα αργό λόγο θα δώσουμε λόγο στον Θεό. Δεν το είπε ένας Άγιος, ο ίδιος ο Θεός το λέει.
Όταν ο άνθρωπος προσεύχεται, βλέπει το διάβολο από που έρχεται να τον χτυπήση, ενώ όταν είναι ξένοιαστος και καθώς έχει αμέλεια και σκληρότητα, τρυπώνουν τα δαιμόνια μέσα του και κάνουν σαματά και σκοτίζεται ο άνθρωπος και γίνεται σαν το διάβολο
Η απροσεξία μας είναι η αιτία που δεν έχουμε την Θεία Χάρι και όλα μας φταίνε. Να θυμώμαστε τον φύλακα μας Άγγελο. Όταν τον καταφρονούμε με τα έργα μας, λυπείται και απομακρύνεται. Ενώ αν έχουμε όλη μέρα τον νου μας στον Άγγελό μας, να μην τον λυπήσουμε, θάχη ανοιγμένα τα φτερά του να μας σκεπάζη. Όταν ακούη να λέμε την «ευχή» και βλέπη ότι έχουμε τον νου μας εκεί, χαίρεται. Η αδ. Βρυαίνη έλεγε: «δεν έχω λόγια να ευχαριστήσω τον μεγάλο μου αδελφό, δίπλα μου στέκεται στη δουλεία και στην προσευχή μου και συνέχει κοπιάζει για μένα· δεν πρέπει και εγώ να κοπιάσω να μη τον λυπήσω;». Να προσέχουμε τους λογισμούς μας, το στόμα, την ακοή και τις πέντε αισθήσεις. Δεν προσέξαμε αυτά; Μας φταίει ο ένας και ο άλλος. Όταν έρχεται η Χάρις του Θεού, έρχεται η μετάνοια, τα δάκρυα. Θέλει η ψυχή να πέση κάτω, να περάσουν όλοι πάνω της να την τσαλαπατήσουν και δεν βλέπει τίποτε γύρω της. Όταν έρχεται αυτό το φως στην ψυχή μας, πρέπει να το αγκαλιάζουμε. Τότε βλέπουμε τις «σκόνες» και τα «μικρόβια» της ψυχής μας. Να προσέξουμε το θέμα της σωτηρίας μας και να μη το παίρνουμε επιπόλαια. Όπως δεν έχει τέλος η θάλασσα και ο ουρανός, άλλο τόσο δεν έχει και η ευσπλαχνία του Θεού. Τώρα ανέχεται, ανέχεται, αλλά θάρθη και η θεία δικαιοσύνη μετά δόξης· με φόβο και τρόμο θα σαλπίσουν οι σάλπιγγες των Αγγέλων. Τι λόγο θα δώσουμε εκείνη την ώρα;
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, σελ. 146-149