«Εὐλογημένος εἶ ὁ ἐρχόμενος τὸν Ἀδὰμ ἀνακαλέσασθαι».
Ἀγαπητοί µου ἀδελφοί,
Τό θεῖο δρᾶµα ἀρχίζει ἀπό τήν Κυριακή τῶν Βαΐων. Ὁ κόσµος ἀναµένει ἕναν βασιλιά, πού θά λυτρώσει τόν Ἰσραήλ ἀπό τή ρωµαϊκή δυναστεία καί τήν καταπίεση τῶν Ἡρωδιανῶν, πού κολάκευαν τούς Ρωµαίους γιά νά διατηροῦν τήν ἐξουσία τους. Πλάι στόν ὄχλο καί τό ἐκλεκτόν λεῖµµα, πού ἀναµένει τόν Μεγάλο Βασιλιά, τόν Λυτρωτή τοῦ κόσµου, δυό ὁµάδες µέ ἐλάχιστα κοινά µεταξύ τους ἀλαλάζουν καί ὑποδέχονται τόν Κύριο «µετά βαΐων καί κλάδων», ὅπως λέµε καί σήµερα.
Ἡ κοσµική ὑποδοχή τελειώνει καί ἔρχεται ἡ σειρά τοῦ βασιλιᾶ τοῦ κόσµου ὑπό τήν µορφή Νυµφίου. «Ἰδού ὁ Νυµφίος ἔρχεται ἐν τῷ µέσῳ τῆς νυκτός». Τά µεσάνυχτα ἡ ὅποια ἐπίσκεψη εἶναι ἀπρόσµενη, ἀλλά αὐτήν τήν ὥρα ἐπιλέγει ὁ Νυµφίος νά ἔρθει κοντά µας, γιά νά δοκιµάσει τήν ἑτοιµότητά µας. Καί ὁ σκοπός στό στράτευµα εἶναι ἕτοιµος κάθε στιγµή, στήν περιοχή τῆς εὐθύνης του, ἀλλιῶς ὁ ἐχθρός θά κυριεύσει ξαφνικά, ἴσως ἀθόρυβα τόν χῶρο του. Πάντα ὑπάρχουν καί οἱ «µωρές παρθένες», πού µένουν «ἐκτός νυµφῶνος».
Τή Μεγάλη Τρίτη ἀκούγεται καί ὁ µεγαλειώδης ὕµνος τῆς Κασσιανῆς, «Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁµαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή…» πού παραπέµπει στή µετάνοια τοῦ συνόλου καί στόν ἔλεγχο τῶν κακοποιῶν δραστῶν, αὐτῶν πού ἄκουσαν τή δήλωση «ὁ ἀναµάρτητος ὑµῶν πρῶτος βαλέτω τόν λίθον» (Ἰω. 8, 7). Ἄς µήν βιαζόµαστε νά κρίνουµε καί νά κατακρίνουµε, γιατί πολύ συχνά κάνουµε τά ἴδια ἁµαρτήµατα µέ τόν δράστη (Ρωµ. 2, 1).
Ὑπάρχουν ἀνάµεσά µας καί οἱ ἀλαζόνες, οἱ ὑποτιθέµενοι γενναῖοι, πού ἀναφέρονται συχνά στά προτερήµατά τους καί δηλώνουν πολύ πιστοί, ἕως καί ὑπερασπιστές τῶν δογµάτων καί τῶν ἀληθειῶν. Καί ἔρχεται ἡ ὥρα πού ξεπέφτουν καί εἶναι µεγάλη ἡ πτώση τους (Μτθ. 7, 27). Καί ἀρνοῦνται τόν Κύριο «πρίν ἀλέκτορα φωνῆσαι». Θά µέ ἀρνηθεῖς τρεῖς φορές, λέει στόν Ἀπόστολο Πέτρο ὁ Ἰησοῦς στόν Μυστικό Δεῖπνο καί θά δικαιωθεῖ λίγες ὧρες µετά, ὅταν ὁ Πέτρος δηλώνει ἔντροµος «οὐκ οἶδα τόν ἄνθρωπον».
«Τό µέν πνεῦµα πρόθυµον, ἡ δέ σάρξ ἀσθενής», ἀναφέρει ὁ Χριστός στούς Μαθητές στόν κῆπο τῆς Γεθσηµανῆς καί ἐπαναλαµβάνουµε συχνά καί µεῖς, στίς ἑκάστοτε δυσκολίες τῆς ζωῆς.
Ὁ Σωτῆρας τοῦ κόσµου, ὁ κήρυκας τῆς εἰρήνης καί τῆς καταλλαγῆς, ἀναζητεῖται ὡς κακοποιός «Μετά φανῶν καί λαµπάδων». Ὁ Ἰούδας ὁδηγεῖ «τήν σπεῖρα τῶν ἀρχιερέων καί τῶν Φαρισαίων» γιά τή σύλληψη τοῦ Ἀναµάρτητου, πού πωλεῖται ἀντί «τριάκοντα ἀργυρίων», καί ἐπισηµαίνεται µάλιστα µέ φίληµα, σύµβολο ἐφεξῆς ὑποκρισίας καί δολιότητας.
Χαρακτηριστική καί ἡ συµπεριφορά τοῦ Πιλάτου. Χωρίς τήν ἄδεια τοῦ Ρωµαίου Ἐπιτρόπου δέν µποροῦσε νά ἐκτελεστεῖ κάποιος. Ἁναγνωρίζει τήν ἀθωότητα τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί φοβᾶται µήπως χάσει τή θέση καί ἔτσι «νίπτει τάς χεῖρας του», αἰώνιο δεῖγµα στή συνέχεια τῶν ἀρχόντων πού δέν ἀναλαµβάνουν τίς εὐθύνες τους καί προσπαθοῦν µέ κάθε ἀθέµιτο τρόπο νά κρατήσουν τήν ἐξουσία τους.
Ὁ ἀναµάρτητος Χριστός παρουσιάζεται στό ἔξαλλο ἰουδαϊκό πλῆθος καί στήν ἐρώτηση τοῦ Πιλάτου «Ἰησοῦν ἤ Βαραββᾶν;» ἀπαντᾶ χωρίς δισταγµό «Ἰησοῦν!», κραυγάζοντας «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν», κάτι πού ταυτίζεται διαχρονικά µέ τή βιαστική καί συνήθως λανθασµένη ἀπόφαση, ὅπου ἡ λογική ἔχει παραµεριστεῖ.
Ἀδελφοί µου ἀγαπητοί,
Τό Θεῖο Δρᾶµα µᾶς εὐαισθητοποιεῖ, προκειµένου νά µελετήσουµε, νά στοχαστοῦµε, νά κάνουµε τίς ἀπαραίτητες ἀλλαγές στή ζωή µας. Εἶναι ἡ µωρία πολλῶν ἀπό µᾶς, πού ἀναβάλλουµε στόν δρόµο τοῦ αὔριο, πού ὁδηγεῖ στή χώρα τοῦ ποτέ. Εἶναι ἡ εὐκολία τῆς κρίσης καί τῆς κατάκρισης, πού µᾶς καθιστᾷ ὑποκριτές. Εἶναι ἡ ἐπιδερµική πίστη, πού πολύ συχνά µᾶς ὑπαγορεύει ἀκόµη καί νά ἀποφεύγουµε τό σηµεῖο τοῦ Σταυροῦ, γιά νά µή µᾶς σχολιάσει ὁ ἄλλος. Εἶναι ὁ διαχωρισµός πνεύµατος καί σάρκας, ἀφοῦ σπάνια γονατίσαµε γιά νά προσευχηθοῦµε. Εἶναι ἡ χρέωση εὐθυνῶν σέ ἄλλους, χωρίς ἀνάληψη τῆς προσωπικῆς µας εὐθύνης. Εἶναι ἡ συγχώρηση πού ὀφείλουµε ἀκόµη καί σέ ἀνθρώπους πού δέν µᾶς ἀγαποῦν, ὅταν ὁ Κύριος συγχώρησε τούς σταυρωτές Του. Εἶναι τόσα πολλά. Καί τό µόνο πού µᾶς ἀποµένει αὐτές τίς ἅγιες ἡµέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδοµάδας εἶναι ἡ λυτρωτική κραυγή: «Μνήσθητί µου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου»
Καλή Ἀνάσταση, ἀδελφοί µου
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς