«…Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς τὸ φῶς Σου τὸ ἀΐδιον,
πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Φωτοδότα, δόξα Σοι».
Ἀγαπητοί µου ἀδελφοί,
Σήµερα, ἑορτή τῆς Θείας Μεταµορφώσεως, ὁ Κύριος παίρνει µαζί Του τούς τρεῖς ἀγαπηµένους Μαθητές καί ἀνεβαίνει στό Ὄρος, τῆς Ἀλλαγῆς καί τῆς Ἀποκάλυψης. Οἱ Μαθητές εἶχαν προφανῶς πίστη, ἀλλά ἡ πίστη τους δέν ἦταν ἑδραία καί ἀκλόνητη. Ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ «ὀλιγόπιστο» τόν Πέτρο (Μτθ. 14, 31), ἀκούει ἀπό τόν πονεµένο πατέρα «πιστεύω, Κύριε, βοήθει µου τῇ ἀπιστίᾳ» (Μρκ. 9, 24), ἐνῶ δέχεται παράκληση τῶν Μαθητῶν νά τούς ἐνισχύσει τήν πίστη (Λκ. 17, 5). Ὅλα αὐτά σηµαίνουν διακύµανση τῆς πίστεως στούς Μαθητές, καί ὁ Χριστός ἀνεβαίνει στό Ὄρος γιά νά τούς ἐνισχύει τήν πίστη, µεταµορφούµενος, µάλιστα λίγο πρίν ἀπό τό πάθος Του, τό ὁποῖο ἀναπόφευκτα θά τούς ἔβαζε σέ πειρασµό.
Οἱ τρεῖς Μαθητές διέθεταν προσόντα, στά ὁποῖα οἱ ἄλλοι ὑστεροῦσαν. «Καί ἡ ὑπεροχή τους φαίνεται στό ὅτι ὁ Πέτρος ἀγαποῦσε πολύ, σφόδρα, τόν Χριστό µέ τή θερµότητα τῆς πίστεως, ὁ Ἰωάννης ἀγαπιόταν πολύ ἀπό τόν Χριστὸ ἕνεκα τῆς ὑπερβολῆς τῶν ἀρετῶν καί ὁ Ἰάκωβος ἀπό τό γεγονός ὅτι ἦταν σφόδρα βαρύς στούς Ἰουδαίους, ἀφοῦ καί ὁ Ἡρώδης τόν ἐφόνευσε», κατά τόν Εὐθύµιο Ζιγαβηνό. Μάλιστα δέν ἦταν τυχαία ἡ παρουσία τῶν µαθητῶν ἐπάνω στό ὄρος ἀφοῦ ἔγιναν αὐτόπτες καί αὐτήκοοι τοῦ γεγονότος, τό ὁποῖο καί κατέγραψαν στίς Καθολικές Ἐπιστολές τους τόσο ὁ Πέτρος ὅσο καί ὁ Ἰωάννης. Ἐκεῖ πάνω στό ὑψηλό ὅρος «µετεµορφώθη ἔµπροσθεν αὐτῶν. Καί ἔλαµψε τό πρόσωπο αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τά δέ ἱµάτια αὐτοῦ ἐγένοντο στίλβοντα λευκά λίαν ὡς χιών». Μεταµορφώθηκε ἐνώπιον τους, καί τό πρόσωπό Του ἔλαµψε ὡς ὁ ἥλιος καί τά ροῦχα του λαµπρύνθηκαν καί φάνηκαν σάν τό χιόνι, ἦταν δέ τόσο λευκά, ὅσο δέν µπορεῖ κανείς βαφέας νά λευκάνει.
Καί ξαφνικά µέσα σέ αὐτή τή θεωρία τοῦ φωτός, «ὤφθησαν Μωϋσῆς καί Ἠλίας µετ’ αὐτοῦ συλλαλοῦντες». Ἐµφανίστηκαν αἰφνίδια οἱ δύο πρόκριτοι τῶν προφητῶν, ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας. Καί σηµειώνει ὁ ἱερός Χρυσόστοµος: «καί ὁ Χριστός ἐν µέσω τῶν προκρίτων Προφητῶν καί τῶν προκρίτων µαθητῶν ἐστάθη. Ἐστάθη εἰς τό µέσον, δεικνύων εἰς ἅπαντας ποῖος ἐστί τό κέντρον καί ποιός ἡ ἀρχή τῆς σωτηρίας». Στάθηκε δηλαδή, στό µέσον γιατί τό κέντρο τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἐκείνη ποῦ περιγράφει τίς ἀποκαλύψεις τοῦ Ἀσάρκου Λόγου καί προφητεύει τήν Ἐνανθρώπισή Του, ἐνῶ ἡ Καινή Διαθήκη περιγράφει τήν ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὄχι µόνο τήν παρουσιάζει, ἀλλά δίνει τή µαρτυρία ὅτι καί οἱ ἄνθρωποι µποροῦν νά µεθέξουν τῆς ἐνσαρκώσεως, µέ τήν ἔννοια ὅτι µποροῦν νά γίνουν ἐνεργά µέλη τοῦ Ἁγίου Σώµατος τοῦ Χριστοῦ.
Μέ τή Θεία Μεταµόρφωση ἀποδείχτηκε Πρῶτον ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Κύριος τοῦ Νόµου καί τῶν Προφητῶν. Δεύτερον, φάνηκε ὅτι κυριεύει ζώντων καί νεκρῶν, ἀφοῦ ὁ Μωϋσῆς ἦταν νοµοθέτης καί πέθανε, ἐνῶ ὁ Ἠλίας ἦταν Προφήτης καί ἀκόµη ζοῦσε, ἀφοῦ ἡρπάγη µέ ἅρµα στόν οὐρανό. Τρίτον, ἐπισηµάνθηκε ὅτι ὁ Χριστός, ὄχι µόνο δέν ἦταν ἀντίθετος µέ τόν Νόµο, ἀλλά οὔτε ἀντίθεος, ἀλλιῶς οἱ µεγάλοι αὐτοί ἄνδρες δέν θά ὁµιλοῦσαν µαζί του. Τέταρτον, ἔλυσε τήν ὑποψία µερικῶν ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Ἠλίας πού περίµεναν ἤ κάποιος ἄλλος προφήτης. Καί Πέµπτον, δίδαξε τούς µαθητές του νά µιµηθοῦν τούς µεγάλους αὐτούς ἄνδρες, δηλαδή νά εἶναι πραεῖς, ὅπως ὁ Μωϋσῆς, καί ζηλωτές καί ἄκαµπτοι καί νά κινδυνεύουν, ὅταν χρειασθεῖ γιά τήν ἀλήθεια, ὅπως ὁ Ἠλίας. Οἱ δύο προφῆτες, «ἱεροπρεπῶς ἑστῶτες ἐν ὄρει Θαβώρ», κατά τόν ἱερό Κοσµᾶ τόν Μελωδό, ἔβλεπαν τόν Σεσαρκωµένο Λόγο τοῦ Θεοῦ καί µέσα σέ αὐτήν τή θεωρία γνώρισαν ὅτι αὐτός ἐστι ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ.
Ἀδελφοί µου ἀγαπητοί,
Σκοπός τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ θέαση τοῦ Θεοῦ, ἡ ὅρασή Του. Ὅµως γιά νά µπορέσουµε νά δοῦµε τόν Θεό, πρέπει νά καθαρίσουµε τήν ψυχοσωµατική µας ὕπαρξη ἀπό τήν ἁµαρτία. Καί αὐτὸ θά γίνει µέ τή µετάνοια, τήν προσευχή καί τή συµµετοχή στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. «Ὅπως τό αἰσθητό φῶς, τό φῶς τοῦ ἥλιου, φωτίζει τούς ὑγιεῖς ὀφθαλµούς, ἔτσι καί τό ἄκτιστο φῶς φωτίζει τόν καθαρό νοῦ καί τή λαµπρυσµένη, ἀπό τίς ἀρετές, καρδιά… Ἡ ἐπιλογή αὐτή δέν µπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ ὡς προσωποληψία. Δέν µποροῦµε νά ἀποδώσουµε στόν Χριστό διαθέσεις ἀνθρώπινες καί αἰσθήµατα ἐµπαθῆ. Καί αὐτό γιατί ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ εἶναι Παράδεισος γιά τούς κατάλληλους, ἀλλά καί Κόλαση γιά τούς ἄλλους. Οἱ τρεῖς µαθητές ἦταν οἱ πιό κατάλληλοι ἐνῶ γιά τούς λοιπούς, ἡ θεία δόξα, ἔπρεπε νά µείνει κρυφή καί νά ἀποκαλυφθεῖ µετά τήν Ἀνάσταση.» (Ὅσιος Σωφρόνιος). Ἄς ἀγωνιστοῦµε καί µεῖς νά ἀξιωθοῦµε τοῦ θείου φωτός.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς