«Σέ τόν ἐν πυρί δροσίσαντα, Παῖδας θεολογήσαντας,
καὶ Παρθένῳ, ἀκηράτῳ, ἐνοικήσαντα, Θεὸν Λόγον ὑμνοῦμεν,
εὐσεβῶς μελῳδοῦντες. Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν»
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Τό πρῶτο πού παρατηροῦμε στόν ὑπέροχο ὕμνο εἶναι ἡ διαχρονική σύνδεση τῶν γεγονότων τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ὁ Θεός ἐπεμβαίνει καίρια στήν Ἱστορία, ὁσάκις κρίνει ὅτι χρειάζεται. Ἡ παρέμβασή Του συνδέεται μέ τήν πίστη ἐκείνου πού παρακαλεῖ. Τό θαῦμα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπότοκο τῆς πίστης τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ Τρεῖς Παῖδες τῆς Βαβυλώνας εἶχαν ἰσχυρή πίστη πού δεν ἀλλοιώθηκε ἀπό τίς βασιλικές ὑποσχέσεις. Καί ὅταν ὁ ἀσεβής βασιλιάς τούς ἔρριξε στό καμίνι τῆς φωτιᾶς, ἐκεῖνοι δοξολογοῦσαν τόν Κύριο, νιώθοντας δροσιά στό σῶμα τους.
Καί τώρα ἐπεμβαίνει δυναμικώτερα ὁ Θεός καί σαρκώνεται ὡς δοῦλος, γιά νά ἐπαναφέρει τόν ἄνθρωπο στήν πρότερη παραδεισιακή κατάσταση καί νά ἀποκτήσει νόημα ἡ ζωή του. Ἔκρινε ἡ Θεία Βουλή πώς μποροῦσε νά γίνει αὐτό κατορθωτό μέ τή συμπόρευση τοῦ Θεοῦ πλάι στόν ταλαίπωρο δοῦλο Του. Ἦλθε λοιπόν στή γῆ, τηρώντας ὅλα τά θέσμια τοῦ κόσμου καί ἤδη βρίσκεται ὡς Νήπιο στά χέρια τοῦ πρεσβύτη Συμεών.
Τηρώντας τόν Μωσαϊκό Νόμο, ὅταν συμπληρώθηκαν οἱ ἀπαραίτητες μέρες καθαρισμοῦ τῆς Παναγίας Μητέρας, ἔφεραν τό βρέφος Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα, προκειμένου νά τό ἀφιερώσουν στόν Θεό, ὅπως ὅριζε ὁ Νόμος εἰδικά γιά τά ἀγόρια. Ἐπίσης πρόσφεραν ὡς ἐπιβαλλόμενη θυσία ἕνα ζευγάρι τρυγόνια ἤ δύο μικρά περιστέρια, ὅπως ἐπίσης ὅριζε ὁ μωσαικός νόμος (Λευϊτ. 12,6-8 κ. ἀ).
Στήν Ἁγία Πόλη βρισκόταν ὁ πιστός καί εὐλαβής Συμεών, ὁ ὁποῖος εἶχε λάβει τήν ἐνημέρωση ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅτι δέ θά πέθαινε πρίν νά δεῖ τόν Μεσσία. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ ὑπέδειξε νά μεταβεῖ στόν Ναό. Ἐκεῖ ὁ μνήστωρ Ἰωσήφ καί ἡ Παναγία Μητέρα ἔφεραν τό βρέφος Ἰησοῦ, γιά νά τηρήσουν
τά νόμιμα. Ὁ Γέρων Συμεών πῆρε στήν ἀγκαλιά του τόν Σωτῆρα, δόξασε τόν Θεό καί ἀναφώνησε: «Τώρα, Κύριε, μπορεῖς νά ἀφήσεις τόν δοῦλο Σου νά πεθάνει εἰρηνικά, ὅπως τοῦ ὑποσχέθηκες, γιατί τά μάτια μου εἶδαν τόν Σωτῆρα πού ἑτοίμασες γιά ὅλους τούς λαούς, τό Φῶς πού θά φωτίσει τά ἔθνη καί θά δοξάσει τόν λαό Σου τόν Ἰσραήλ».
Ὁ Ἰωσήφ καί ἡ Παναγία Μητέρα θαύμαζαν ὅσα λέγονταν γιά τό βρέφος Ἰησοῦ. Ὁ Συμεών εὐλόγησε καί ἐκείνους καί δήλωσε στήν Παναγία Μητέρα ὅτι «Αὐτός θά γίνει αἰτία νά χαθοῦν ἤ νά σωθοῦν πολλοί Ἰσραηλῖτες. Θά ἐξελιχθεῖ σέ σημεῖο ἀντιλεγόμενο, γιά νά ἀποκαλυφθοῦν οἱ πραγματικές διαθέσεις πολλῶν. Ὅσο γιά Σένα, Μητέρα, ὁ πόνος γιά τό παιδί Σου θά διαπεράσει σάν δίκοπο μαχαίρι τήν καρδιά Σου».
Στά Ἱεροσόλυμα ζοῦσε καί ἡ προφήτιδα Ἄννα, κόρη τοῦ Φανουήλ ἀπό τή φυλή Ἀσήρ. Ἦταν γερόντισσα πού ἔζησε ἑπτά χρόνια μέ τόν ἄντρα της μετά τό γάμο καί ἤδη χήρα 84 χρόνων, ἔμενε στόν Ναό, λατρεύοντας τόν Θεό νύχτα καί μέρα μέ νηστεῖες καί προσευχές. Τότε παρουσιάστηκε καί ἐκείνη, δοξολογώντας τόν Θεό καί μιλώντας γιά τό Θεῖο Βρέφος σέ ὅλους πού περίμεναν τή λύτρωση.
Ἡ ἑορτή αὐτή ὀνομάζεται Ὑπαπαντή, γιατί ὁ Γέρων Συμεών ὑπήντησε, δηλαδή ὑποδέχτηκε τόν Κύριο. Τό νόημα τῆς ἑορτῆς εἶναι ὅτι ὁ Χριστός ἔγινε πραγματικά ἄνθρωπος, παραμένοντας ταυτόχρονα καί Θεός∙ «Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω καί τῶν Ἄνω οὐδόλως ἀπῆν» (Ἀκάθ. Ὕμνος). Μέ τόν τρόπο αὐτό ἔδειξε ὑποταγή στό Νόμο καί ταπείνωση. Ἔδωσε ἁπτό παράδειγμα στούς ἀνθρώπους πού ἐπιζητοῦν τή σωτηρία. Ἡ ὅποια διαδικασία ξεκινᾷ ἀπό τήν ταπείνωση, πού εἶναι τό «κλειδί τοῦ Παραδείσου».
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ὁ Συμεών εὐλόγησε καί δήλωσε στήν Παναγία Μητέρα ὅτι «Αὐτός θά γίνει αἰτία νά χαθοῦν ἤ νά σωθοῦν πολλοί Ἰσραηλῖτες. Θά ἐξελιχθεῖ σέ σημεῖο ἀντιλεγόμενο, γιά νά φανερωθοῦν οἱ πραγματικές διαθέσεις πολλῶν. Ὅσο γιά Σένα, ὁ πόνος γιά τό παιδί Σου θά διαπεράσει σάν δίκοπο μαχαίρι τήν καρδιά Σου». Ὁ Κύριος, τώρα καί εἴκοσι αἰῶνες, συνεχίζει νά εἶναι «Σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Τό διαβάζουμε συχνά, τό ἀκοῦμε, τό παρατηροῦμε σέ συμπεριφορές. Καί ὅλοι διερωτώμεθα γιά τούς ἄλλους. Ὅμως, ἑστιάζοντας στήν καρδιά μας, θά δοῦμε πώς κι ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ διαμάχη. Εἶναι ὁ «ἕτερος νόμος» τοῦ Ἀπ. Παύλου (Ρωμ. 7, 23). Αὐτόν τόν “Ἀντίθετο” θά ἀγνοήσουμε καί θά πορευθοῦμε μέ τήν Εὐθύτητα καί τήν Ἐλπίδα, πού μᾶς χαρίζει ἡ στενή σχέση μας μέ τόν Θεό καί τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς