«Δόξα τῇ ἀγαθότητι τῇ σῇ˙ δόξα τῇ εὐσπλαχνίᾳ σου˙
δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ Λόγε συγκαταβάσει Σου»
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Οἱ διαστάσεις τοῦ χρόνου εἶναι τρεῖς. Πρώτη εἶναι τό παρελθόν πού ἀνακαλοῦμε στή μνήμη καί τό μελετᾶμε πολύ συχνά. Ἀκολουθεῖ τό παρόν πού βιώνουμε τούτη τήν ὥρα, καί ἔπεται τό μέλλον πού σχεδιάζουμε καί ὁραματιζόμαστε. Μιά πιό στοχαστική προσέγγιση ἴσως μᾶς πείσει πώς τό παρόν εἶναι εἶδος κατά κάποιον τρόπο διάστασης, δεδομένου ὅτι εἶναι τόσο σύντομο καί τόσο φευγαλέο, ὥστε οὐσιαστικά δέν μπορεῖ νά ἐκτιμηθεῖ. Σήμερα βρισκόμαστε στό μεταίχμιο ἑνός χρόνου πού ἀνήκει ἀπό χθές στό παρελθόν καί στήν αἰωνιότητα καί ἑνός ἄλλου χρόνου πού ἀνατέλλει μέ χρηστές ἐλπίδες, μέ ὄνειρα προσωπικά, μέ σχέδια συλλογικά, μέ μιά παγκόσμια προσδοκία γιά τήν ποθητή «εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου» καί τή συνεννόηση τῶν λαῶν. Ἀναμφίβολα πρέπει ἐμεῖς οἱ πολῖτες, ἰδιαιτέρως οἱ κυβερνῆτες τῶν κρατῶν, νά κατανοήσουν πώς ὁ δρόμος τῆς εἰρήνης εἶναι ἀνετώτερος, ἀσφαλέστερος καί οἰκονομικότερος. Οἱ πολλές δαπάνες γιά ἐξοπλισμούς θά ἦσαν ἀπείρως λιγότερες γιά τή διατροφή, περίθαλψη καί συντήρηση τῶν ἀνθρώπων, γιά τήν κοινωνική πρόνοια σέ ὅλη τή γῆ.
Ἀτενίζουμε τό μέλλον μέ βάση τό παρελθόν, ὅπως καμαρώνουμε ἕνα δέντρο μέ ἀφετηρία τό ρίζωμά του. Καί αὐτό τό ρίζωμα, αὐτό τό χθές, εἶναι μᾶλλον ὀδυνηρό. Βιώνουμε μιά μακροχρόνια πολλαπλῆ κρίση, ἀπότοκο μιᾶς πνευματικῆς σύγχυσης πού κυριάρχησε τά τελευταῖα χρόνια καί μᾶς ὁδήγησε στήν ἔκπτωση τῶν ἀξιῶν καί στήν ἀλλοτρίωση τῆς ὕπαρξής μας. Διαπιστώνουμε συχνά ὅτι ἀλλοιώνεται ἡ πολιτιστική μας ταυτότητα. Ἡ γλῶσσα μας ἐκβαρβαρίζεται, τά ἤθη καί ἔθιμα τοῦ λαοῦ μας θεωροῦνται παρωχημένα, ἡ παιδεία μας ὑποβαθμίζεται, ἡ ἱστορία διαστρεβλώνεται καί ἀποκαλύπτονται δυνάμεις πού προσπαθοῦν, ἄλλοτε ὑπογείως καί ἄλλοτε εὐθέως, νά θέσουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας στό περιθώριο.
Περνᾶμε μιά κρίση σοβαρή, μιά κρίση μέ πεῖνα, μέ ἀνεργία, μέ πολλά καί δυσεπίλυτα προβλήματα, μιά κρίση εἰρήνης ἀφοῦ στό παγκόσμιο γίγνεσθαι πολεμικές συρράξεις ἀναστατώνουν τήν εἰρήνη καί ἄδικα χιλιάδες συνάνθρωποί μας χάνουν τή ζωή τους. Αὐτό εἶναι τό παρελθόν, αὐτό βιώνουμε γιά χρόνια, αὐτό προσπαθοῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε μέ ποικίλες δράσεις μας γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Δέν μποροῦμε νά λεγόμαστε χριστιανοί ἄν ὑπάρχουν πλάι μας ἄνθρωποι πού ὑποφέρουν. Μποροῦμε καί ὀφείλουμε νά τούς βοηθήσουμε, πρωτίστως νά προσευχηθοῦμε γιά ἐκείνους, νά τούς δώσουμε ἔστω τό χαμόγελο τῆς ἐλπίδας. Νά τούς ψιθυρίσουμε ἔστω πώς δέν εἶναι μόνοι. Καί δέν πρέπει νά νιώθουν μόνοι. Κοινωνία εἴμαστε καί βώνουμε τήν καθημερινότητα, τίς ἐξάρσεις καί τίς πτώσεις ὡς «ἀλλήλων μέλη», «πολλά μέν μέλη ἕν δέ σῶμα… καί εἴτε πάσχει ἕν μέλος συμπάσχει πάντα τά μέλη εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος συγχαίρει πάντα τά μέλη (Α΄Κορ. 12ο κεφ.). «Οἱ ἄνθρωποι γεγόνασιν ἀλλήλων ἕνεκα», δηλώνει ὁ εἰδωλολάτρης αὐτοκράτορας Μάρκος Αὐρήλιος καί ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής τονίζει: «Καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκᾶ 6, 31).
Αὐτή τήν ἀλήθεια πρέπει νά κατανοήσει ἰδιαίτερα ἡ Νεολαία μας. Ἀλλά γι’ αὐτή τήν ἀναγκαία ἐπιλογή χρειάζεται τή βοήθεια τῶν μεγαλυτέρων. Οἱ γονεῖς καί οἱ δάσκαλοι θά διδάξουν τά παιδιά ὅτι ἔχουν πλάι τους ἀδέλφια καί ὄχι ἀντιπάλους. Ἕνας νέος, ἀκόμη καί παιδί, πού ἐπιχειρεῖ νά βλάψει τόν συνομήλικό του, δέν εὐθύνεται μόνο του. Εὐθύνονται ποινικά καί ἠθικά οἱ μεγαλύτεροι, αὐτοί πού ἀδιαφόρησαν στά πρῶτα στάδια τῆς ζωῆς τοῦ παιδιοῦ. Προφανῶς καί δέν μᾶς εὐχαριστοῦν οἱ καθημερινές θλιβερές εἰδήσεις, ἀντίθετα μᾶς τρομάζουν. Ὡστόσο, ἄν θέλουμε ἕνα κόσμο καλύτερο γιά τά παιδιά καί τά ἐγγόνια μας, ἄς τά φέρουμε ἐνωρίς στήν Ἐκκλησία. Καί ὅσοι ἀμέλησαν νά φέρουν τά παιδιά στά Κατηχητικά μας Σχολεῖα, ἄς τά φέρουν τώρα μέ τό νέο ἔτος. Οἱ Ἐνορίες τά ἀναμένουν.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Τό κάθε σταυροδρόμι στή ζωή εἶναι καί μιά δυνατότητα ἐπιλογῆς, ὅπως συνέβη μέ τό δίστρατο τοῦ Ἡρακλῆ τῆς μυθολογίας. Καί ἡ κάθε κρίση εἶναι μιά ε ὐ κ α ι ρ ί α ἀναθεώρησης ἀπόψεων καί σχεδίων, ἀνασύνταξης δυνάμεων καί νέας ἐφόρμησης πρός τό μέλλον. Καί αὐτό τό μέλλον μπορεῖ νά γίνει καλύτερο, δικαιότερο καί πιό ἐλπιδοφόρο μόνο μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἄς ἀξιοποιήσουμε τόν χρόνο γιά τή βελτίωσή μας. Μιά λαϊκή παροιμία μᾶς λέει πώς «ὅποιος σκορπάει τόν χρόνο του, δέν τόν ξαναμαζεύει». Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει τόν Λειτουργικό Χρόνο καί στέκει πλάι μας «Τροφός καί Φρουρός». Ἄς ἀξιοποιήσουμε τά Ἱερά Μυστήριά Της, ἄς ἀκούσουμε τά μηνύματά Της, ἄς ἐνισχυθοῦμε στήν πίστη μας, ἄς ἀγκαλιάσουμε τόν συνάνθρωπό μας καί θά δοῦμε μπροστά μας ἕνα νέο ἔτος, τό σωτήριο ἔτος 2024 σκεπασμένο μέ τή χαρά τοῦ Κυρίου μας καί εὐλογημένο.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς