«Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας,
ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρών,
ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, καὶ ζωῆς χορηγός,
ἐλθέ, καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καὶ καθάρισον ἡμᾶς
ἀπὸ πάσης κηλῖδος, καὶ σῶσον ἀγαθέ τὰς ψυχὰς ἡμῶν».
Ἀγαπητοί µου ἀδελφοί,
Τά Ἐωθινά Εὐαγγέλια, πού διαβάζονται στόν Ὄρθρο κάθε Κυριακῆς, ἀναφέρονται στίς ἐµφανίσεις τοῦ Ἀναστηµένου Ἰησοῦ. Ὁ Κύριος, µετά τήν Ἀνάστασή Του, φανερώθηκε στούς Μαθητές Του, παραγγέλλοντάς τους νά µείνουν µέσα στήν Ἱερουσαλήµ «ἕως οὗ ἐνδύσωνται τὴν ἐξ ὕψους δύναµιν». Εἶχαν λάβει ἀρκετές διδαχές καί εἶχαν πολλές ἐµπειρίες πλάι στόν Κύριο, ἀλλά δέν ἦσαν ἀκόµη ἕτοιµοι νά ἀναλάβουν τό ἔργο, στό ὁποῖο τούς εἶχε προορίσει. Χρειαζόταν καί ἡ Φωτοχυσία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Τήν ἡµέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς ἐκπληρώθηκε ἡ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου. Οἱ Μαθητές, σύµφωνα µέ τήν ἱερή διήγηση, ἦσαν προσευχόµενοι καί «προσκαρτεροῦντες ὁµοθυµαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει σὺν γυναιξὶ καὶ Μαρίᾳ τῇ µητρὶ τοῦ Ἰησοῦ καὶ σὺν τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ» (Πράξ. 1, 14).
«Καὶ καθὼς συµπληρωνόταν ἡ ἡµέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἦσαν ὅλοι οἱ πιστοὶ ὁµόψυχοι, συγκεντρωµένοι στὸ ἴδιο µέρος. Καὶ ἔξαφνα ἀκούστηκε ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ ἕνας ἦχος, σὰν βοὴ ὁρµητικοῦ ἀνέµου, καὶ ἐγέµισε τὸ µέρος (Ὑπερῶο), ὅπου ἦσαν συναγµένοι. Παρουσιάστηκαν τότε σὲ αὐτοὺς πύρινες γλῶσσες, νὰ διαµοιράζονται στὸν καθένα καὶ νὰ µένει πάνω του. Ἔτσι ἐπλήσθησαν ὅλοι Πνεύµατος Ἁγίου, καὶ ἄρχισαν νὰ µιλοῦν ξένες γλῶσσες, καὶ νὰ κηρύσσουν ὑψηλὲς ἀλήθειες, ὅπως τοὺς φώτιζε τὸ Ἅγιο Πνεῦµα καὶ τοὺς ἔδινε τὴν ἀναγκαία δύναµη» (Πρξ. 2, 1 ἑξ.).
Οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἔχουν διδαχθεῖ ἀπό τόν Κύριο, ἔχουν γίνει αὐτόπτες τῶν θαυµάτων Του, ἔχουν κατανοήσει τή σταυρική Του θυσία ὡς ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὑπέρ τῆς σωτηρίας τῆς ἀνθρωπότητας καί ἤδη λαµβάνουν τήν ἐπικύρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, τήν «Σφραγῖδα τῆς Θείας Δωρεᾶς». Αὐτή θά τούς προσδώσει τό ἀναγκαῖο κῦρος, γιά νά ἐξέλθουν πρός τά Ἔθνη. Δέν ἀναλαµβάνει τό µεγάλο αὐτό ἔργο ὁ κάθε αὐτόκλητος ἤ καί δηµόκλητος. Οἱ κοσµικές γνώσεις καί οἱ ὅποιες ἄλλες δεξιότητες εἶναι χρήσιµες, ἀλλά εἶναι ἀπό µόνες τους µηδενικά, χωρίς ἀξία. Ἡ ἐνδεχόµενη ἀνθρώπινη κλίση χρειάζεται τήν Κλήση τοῦ Οὐρανοῦ. Τό ὅποιο ξεκίνηµα προαπαιτεῖ τό Χρῖσµα τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, µέ ἐκείνη τή διαδικασία πού ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία.
Μέ τή Φωτοχυσία καί Πνευµατοχυσία τῆς Πεντηκοστῆς ἱδρύεται ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ὁποία ἐνσαρκώνει ἐφεξῆς Αὐτή τήν ὑπέρτατη Δωρεά καί τή µεταδίδει στούς πιστούς διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καί στούς Κληρικούς µέ τή Χειροτονία, ἡ ὁποία τούς καθιστᾷ ἔγκυρους Λειτουργούς καί Ποιµένες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Καί ὅπως συνέβη µέ τούς Μαθητές τοῦ Κυρίου, ἔτσι καί οἱ λειτουργοί τῆς Ἐκκλησίας καθίστανται ἱκανοί, γενναῖοι καί ἀτρόµητοι κήρυκες τῶν θείων ἀληθειῶν. Οἱ κοσµικοί τῆς τότε ἐποχῆς ἐξέλαβαν τούς Ἀποστόλους ὡς «µεθυσµένους» (Πρξ. 2, 15), ἀδυνατώντας νά κατανοήσουν τήν ἀλλοίωση πού ἐπιφέρει «ἡ Θεία Χάρις, ἐκείνη ποὺ θεραπεύει πάντοτε τὰ ἀσθενῆ καὶ ἀναπληρώνει τὰ ἐλλείποντα». Θαυµαστές καί «ὑπὲρ λόγον» εἶναι οἱ θεϊκές ἀλλοιώσεις!
Ἀδελφοί µου ἀγαπητοί,
Ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος ἔφερε ἀνέκφραστη χαρά, φρόνηµα ἀγωνιστικό, διάθεση ἱεραποστολῆς, συναδέλφωση καί ὁµόνοια. Ἔχουµε τήν πλήρη συναίσθηση ὅτι εἴµαστε ἐφεξῆς «Σῶµα Χριστοῦ», «ἀλλήλων µέλη», µέ κεφαλή τόν Ἐσταυρωµένο καί Ἀναστάντα Κύριο. Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ ἑνοποιεῖ καί χαροποιεῖ τούς ἀνθρώπους. Ἔριδες, ἀντιζηλίες καί φατριασµοί, χωρίζουν τούς ἀνθρώπους καί δέν ἀφήνουν χῶρο γιά τό Πανάγιο Πνεῦµα. Ἡ σκληρότητα πρός τούς ἀδελφούς µας δέν ἐπιτρέπει στόν Χριστό νά ἐνεργήσει στήν ψυχή, νά µᾶς εὐλογήσει, νά µᾶς ἠρεµήσει καί νά µᾶς χαριτώσει. Χριστοφόροι, Πνευµατοφόροι καί ὄντως χαριτωµένοι µποροῦµε νά προχωρήσουµε στήν ἐδῶ ζωή, ἐλπίζοντας στή συµµετοχή µας στή Βασιλεία Του. Ἄλλωστε ἡ ζωή µας εἶναι σύντοµη, κυριολεκτικά ἐφήµερη. Γίνεται ὅµως ὄµορφη, εἰρηνική καί γόνιµη µέ τήν πνοή τοῦ Παναγίου Πνεύµατος ἴσαµε τά ἔγκατα τῆς ὕπαρξής µας. Ἡ σηµερινή Ἁγία ἡµέρα ἄς µᾶς ὁδηγήσει στίς εὐλογηµένες ἐπιλογές µας.
Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ Κοινωνία
τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος νά εἶναι µαζί σας!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς