«Ὁ μήτραν παρθενικὴν ἁγιάσας τῷ τόκῳ σου,
καὶ χεῖρας τοῦ Συμεὼν εὐλογήσας ὡς ἔπρεπε,
προφθάσας καὶ νῦν ἔσωσας ἡμᾶς Χριστὲ ὁ Θεός…» .
Μεγάλη ἑορτή, στενά συνδεδεμένη μέ τά Χριστούγεννα, εἶναι ἡ ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς περιγράφει μέ τήν δέουσα ἐνάργεια τό σημαντικό αὐτό γεγονός , πού ἱστορεῖ τή νηπιακή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι τονίζει τήν πλήρη συμμόρφωση τῆς Ἁγίας Οἰκογένειας στό νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν ὁποῖο δέν ἦλθε ὁ Χριστός στή γῆ, γιά νά τόν καταργήσει, ἀλλά γιά νά τόν συμπληρώσει (Μτθ. 5, 17).
Στό Ναό τῶν Ἱεροσολύμων προσμένει τόν Κύριο ὁ εὐσεβής Γέρων Συμεών, ἄνθρωπος πού χαριτώθηκε ἀπό τόν Θεό νά ἀξιωθεῖ πρίν πεθάνει νά δεῖ καί νά ἀγκαλιάσει τόν Σαρκωμένο Κύριο τῆς Δόξης. Ζοῦσε μέ αὐτή τήν ἀναμονή, ἑτοιμάζοντας τήν ὕπαρξή του γιά τήν εὐλογημένη Ὑποδοχή. Ὁ Θεός τοῦ χάρισε αὐτή τήν ὕψιστη δωρεά, πού μπορεῖ νά συνεκτιμηθεῖ μέ τό στίχο τοῦ ποιητῆ μας Κωστῆ Παλαμᾶ, πού λαχταροῦσε νά ἦταν «τοῦ σταύλου ἕνα ἄχυρο, ἕνα φτωχό κομμάτι».
Ὁ Γέρων Συμεών προφητεύει τό ἱστορικό μέλλον. Ὁ Χριστός θά εἶναι «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» στήν κατοπινή ἱστορική διαδρομή. Πάντοτε, καί μέ ὁποιαδήποτε ἀφορμή, ἐξελίσσονταν διαφορετικές θέσεις γιά ἕνα θέμα. Αὐτό, ὡς ἕνα βαθμό εἶναι θεμιτό, κάπως ἔτσι προάγεται ἡ γνώση καί κατακτῶνται οἱ μορφές τοῦ πολιτισμοῦ. Ὡστόσο, ἡ διαφοροποίηση τῶν ἀνθρώπων ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, Σωτῆρα καί Λυτρωτῆ τῆς ἀνθρωπότητας, συνιστᾷ πνευματική τύφλωση (Μτθ. 23,17). Ἡ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀπαξίωση τοῦ ἁγίου θελήματός Του συνιστᾷ παράνοια.
Γι’ αὐτό οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ὑπέχουν μεγάλη εὐθύνη, τήν ὁποία καταγράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «ἐν τῷ κόσμῳ ἦν, καί ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καί ὁ κόσμος αὐτόν οὐκ ἒγνω. Εἰς τά ἲδια ἦλθε καί οἱ ἲδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον» (1, 10 ἑξῆς). Ἐκεῖνοι Τόν περίμεναν ἐπί αἰῶνες, ἐκεῖνοι ἀποτελοῦσαν τόν «περιούσιο λαό» ὥς τότε, καί αὐτοί οἱ ἴδιοι “τυφλώθηκαν”. Δέν συνειδοτοποίησαν τό φοβερό ἀτόπημά τους οὔτε σάν ἄκουσαν τόν Κύριο νά τούς ἀποστρέφεται: «Καλέσω μου τά ἔθνη, κἀκεῖνα με δοξάσουσι» (ὕμνος τῆς Μ. Παρασκευῆς, ἀπό Ματθ. 21, 43).
Ὁ Πανάγαθος Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμ. 2, 4). Ἐκεῖνος καλεῖ τήν ἀνθρωπότητα μέ τό «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Μτθ. 11, 28), ἀλλά καί τόν καθένα ἰδιαιτέρως: «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω…» (Ἀποκλ. 3, 20). Ἡ Ἱστορία διδάσκει καί ἡ σύγχρονη πραγματικότητα ἐπιβεβαιώνει ὅτι, πολλοί δέν ἀποδέχονται τήν πρόσκληση τοῦ Κυρίου καί δέν δείχνουν νά θέλουν νά σωθοῦν. Ἐπιπρόσθετα, κάποιοι πολεμοῦν τό ἔργο τῆς σωτηρίας ἄλλοτε μέ ὠμούς διωγμούς καί ἄλλοτε μέ χαμογελαστή καί εὐσεβοφανή ὑπονόμευση.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ὁ Κύριος ἦταν «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» γιά τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τῆς ἐπί γῆς παρουσίας Του καί συνεχίζει διαχρονικά ὅσο ὁ Τριαδικός Θεός τό ἐπιτρέψει. Καί σήμερα βιώνουμε αὐτή τή διαίρεση τῶν ἀνθρώπων, μέσα στήν κοινωνία, μέσα στό χῶρο ἐργασίας, ἀκόμη καί μέσα στην οἰκογένεια. Ὑπάρχουν δυστυχῶς συνάνθρωποί μας πού ἐνοχλοῦνται ἀπό τόν Σταυρό, διώχνουν τίς ἱερές εἰκόνες καί διαμαρτύρονται γιά τίς κωδωνοκρουσίες, ἐνόψει τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν. «Ἀντιλεγόμενον Σημεῖον» ὁ Χριστός καί γι’ αὐτούς. Ὅπως τότε, «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει» (Α΄ Πέτρ. 2, 23), ἔτσι καί τώρα ἀνέχεται∙ ἀναμένει τήν ἐπιστροφή μας, γιά νά ἀκολουθήσει ἡ χαρά τῆς σωτηρίας. Ἀλήθεια, «Χαρά γίνεται ἐν τᾧ Οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκᾶ 15,7). Αὐτῆς τῆς χαρᾶς εἴθε καί μεῖς νἀ ἀξιωθοῦμε, ἀδελφοί μου.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς