Το τρίτο σημείο είναι ότι η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η προτύπωση των όσων θα ζήσουν οι δίκαιοι μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού στην Βασιλεία των Ουρανών. Αυτή προπορεύθηκε ημών στην μέλλουσα δόξα, “προόδευσε”, δηλαδή άνοιξε τον δρόμο και προπορεύθηκε, και τώρα ζει στην αχειροποίητο σκηνή του Θεού, στην άκτιστη Εκκλησία, που είναι η άκτιστη δόξα του Θεού. Εκεί ζει η Θεοτόκος και αναμένει την Δευτέρα Παρουσία του Υιού της για να πάνε και όλοι εκείνοι που την ύμνησαν, και για εκείνους που αυτή προσευχήθηκε.
Έτσι ζει με το σώμα της. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι το “συμπέρασμα” όλης της “ιεράς ιστορίας”. Είναι η “ανακεφαλαίωση” της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, αλλά και η προτύπωση της δόξας του όγδοου αιώνος, της άκτισης δόξας της Εκκλησίας, στην Ουράνια Βασιλεία.
Αυτό σημαίνει ότι και εμείς υμνώντας την Θεοτόκο Παρθένο θα πρέπει με τις πρεσβείες της και τον δικό μας αγώνα να περάσουμε από την Παλαιά Διαθήκη στην Καινή Διαθήκη και από εκεί να προγευόμαστε την εσχατολογική δόξα, μέχρι την έναρξη της ουράνιας μελλοντικής θείας Λειτουργίας, όπως την περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο βιβλίο της Αποκαλύψεως.
Απόσπασμα από το βιβλίο: “Οι θεομητορικές εορτές, Τα ιστορικά και θεολογικά της υπεραγίας Θεοτόκου”, Ιερόθεος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), 2016, σελ. 521