«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆςτῆς αἰωνίου ἀπαρχήν…» (ὕμνος ζ΄ ὠδῆς)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἡ Χαρά τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἡ μόνιμη ὑπαρξιακή συγκίνηση, ἡ ὁποία πλημμυρίζει τήν ὕπαρξή μας. Ὑπάρχουν κι ἄλλες χαρές στόν κόσμο, ἀλλά ἔχουν περιορισμένη διάρκεια καί πολύ συχνά δέν ἀνταποκρίνονται στήν πραγματικότητα, καταντώντας ὑποτιθέμενες χαρές καί ἀπόρροιες ὀνειρικῶν καταστάσεων, πού σπάνια ἐπιβεβαιώνονται.
Ἡ Χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι χαρά τῆς θεμελίωσης τῆς Ζωῆς τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ χαρά τῆς ἐγγύησης ὅτι δέν ζοῦμε “σάν τήν καλαμιά στόν κάμπο”, ἀλλά ἡ ἐδῶ σύντομη ζωή μας εἶναι πρόδρομος μιᾶς ἀτελεύτητης ζωῆς, κοντά στόν Οὐράνιο Πατέρα, μέ τή συνοδεία τῶν Ἁγίων Του. Αὐτή τήν ὑπέροχη ἀλήθεια μᾶς ἐγγυᾶται ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, τῆς Ὁποίας εἴμαστε μέλη, μέ κεφαλή τόν Κύριο.
Οἱ ἄνθρωποι τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου ζοῦσαν μέσα στό σκοτάδι τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς ἀπόγνωσης. Αὐτή τήν τόσο σκοτεινή ἀτμόσφαιρα περιγράφουν οἱ φιλόσοφοι, οἱ ποιητές, οἱ ποικίλοι στοχαστές τῆς ἐποχῆς. Ὁ Γάλλος διανοούμενος Σατομπριάν (1768-1848) ἔγραψε κάποτε ὅτι «ἄν καθυστεροῦσε λίγο ἀκόμη ὁ Χριστός νά ἔλθει σάν ἄνθρωπος θά ἔβρισκε τό πτῶμα τῆς ἀνθρωπότητας».
Ο Ἱερός Ὑμνογράφος τοῦ σχετικοῦ Κανόνα περιγράφει τή Χαρά τῆς Ἀναστάσεως, ἐνισχύοντάς την μέ τή διαβεβαίωση ὅτι πηγάζει ἀπό τήν καινούρια πραγματικότητα ὅτι νικήθηκε ὁ θάνατος καί ξηλώθηκε ὁ ἅδης. Μέ αὐτό τό νέο δεδομένο ἀρχίζει μιά καινούρια βιοτή, μιά ἄλλη ζωή, ζωή χαρᾶς καί ἐλπίδας, μέ τήν πίστη ὅτι ἡ ἐδῶ πρόσκαιρη ζωή μας, ἔχει νόημα καί ἀξία, ὡς ἕνα στάδιο ἀγώνων, ὡς ἕνα πάλαισμα λίγων χρόνων, γιά τήν κατάκτηση τῶν Οὐρανῶν καί τήν ἀποφυγή τοῦ σκοτεινοῦ ἅδη.
Ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως εἶναι χαρά τῆς ἀποκατάστασης τῆς Ἀλήθειας καί τῆς στροφῆς τῆς ἀνθρωπότητας πρός Αὐτή τήν Ἀλήθεια, τόν Φορέα, τόν μοναδικό τῆς Ἀλήθειας, πού εἶναι ὁ Κύριός μας. «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. 14, 6). Καί ἐμεῖς χαιρόμεθα καί βιώνουμε τήν χαρά τοῦ φωτός τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ Φωτός τῆς Ἀληθείας, πού καταυγάζει τό σκότος τοῦ ψεύδους, τοῦ Φωτός τῆς Αἰωνιότητος, πού δίνει δύναμη νά ξεπεράσουμε τήν προσωρινότητα καί τό ψεῦδος τῆς παρούσης ζωῆς, τήν ὁποία ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μεταβάλαμε ἀπό ζωή χαρᾶς, δικαιοσύνης, ἀγάπης, σέ ζωή ψεύδους, μίσους, ἀπάτης, φθόνου, ἀδικίας καί θανάτου. Ὁ Θεός μᾶς ὅρισε βασιλεῖς τῆς Κτίσεως καί μεῖς καταντήσαμε νά τρῶμε ξυλοκέρατα, νά ἐκμεταλλευόμαστε τούς ἀδελφούς μας, νά ἀπειλεῖ ὁ ἕνας τόν ἄλλο, νά ἀνατρέφουμε ἄσχημα τά παιδιά μας, γιά νά ἐξελιχτοῦν ἴσως σέ αὐριανούς ἐγκληματίες.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ἦλθε τό Φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός, καί μέ τήν ζωή καί τήν διδασκαλία, τό πάθος καί κυρίως τήν Ἀνάστασή Του, ἔδωσε τό Φῶς Του σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα «γιά νά ζήσει ὁ κόσμος» τήν ἀληθινή Ζωή πού ἐλευθερώνει ἀπό μικρότητες καί ξεπεσμούς. Νά ἐνδυθοῦμε τόν καινούριο ἄνθρωπο, τόν ἀναγεννημένο μέ τή χάρη τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ μας. Ζοῦμε καθημερινά τήν κρίση τοῦ κόσμου, καί διακρίνουμε ἕνα διωγμό, ἄλλοτε ὑπόγειο, ἄλλοτε ἀπροκάλυπτο κατά τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Ἄς μάθουν ὅσοι ἐνδίδουν στά κελεύσματα σκοτεινῶν δυνάμεων ὅτι «πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν Αὐτῆς» (Μτθ. 16, 18). Ἄς ἐννοήσουν οἱ κρατοῦντες στή γῆ, ὅτι πέρα ἀπό τήν αἰώνια ἐλπίδα πού κομίζει ἡ Ἐκκλησία, ἀσκεῖ καί ἕνα ἐποικοδομητικό ἔργο στήν κοινωνία, ἡ εἰκόνα τῆς ὁποίας εἶναι σκοτεινή χωρίς τήν Ἐκκλησία.
Εἴθε ἀδελφοί μου, τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, πού γεμίζει τά πάντα, νά γεμίσει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ὥστε ὅλοι, ἑνωμένοι, ἀγαπημένοι, μετανοημένοι γιά τά λάθη μας, νά ψάλλουμε καί νά ζοῦμε τήν μόνη ἀληθινή χαρά, τή Χαρά τῆς Ἀναστάσεως.
Χριστός Ἀνέστη!
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Νικαίας Ἀλέξιος