«Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, φῶς, καὶ ζωή, καὶ ζῶσα πηγὴ νοερά, Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως..»
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί ἀδελφοί,
Οἱ εὐεργεσίες τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στόν κόσμο εἶναι ἄπειρες καί βέβαια σημαντικές ὅλες τους. Σημαντικότερες ὅλων εἶναι δύο. Μέ τήν πρώτη ἔρχεται ὁ Υἱός στόν κόσμο∙ εἰσέρχεται σεμνά καί ἀθόρυβα στήν Ἱστορία, γιά νά καλέσει καί ὄχι νά ἐκβιάσει, νά θερμάνει καί ὄχι νά κατακαύσει, νά δροσίσει καί ὄχι νά παγώσει. Εἶναι τό ἔσχατο ἔργο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Μέ τή δεύτερη ἔρχεται τό Πανάγιο Πνεῦμα τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ὁ Παράκλητος ἦλθε, νά ἀνακαινώσει καί νά μεταμορφώσει τούς πάντες. Ἡ δύναμή Του μοναδική. Μέ τήν πνοή Του οἱ ἁπλοί καί ἀγράμματοι ψαράδες ἔγιναν σοφοί, οἱ τρομαγμένοι καί κρυπτόμενοι Μαθητές ἔγιναν ἀτρόμητοι κήρυκες, ἕτοιμοι νά μαρτυρήσουν γιά τήν Ἀλήθεια, τήν Ὁποία ἄκουσαν καί εἶδαν καί Τήν ψηλάφισαν μέ τά χέρια τους.
Μέ τή μορφή πυρίνων γλωσσῶν, ἡ θεία ἐνέργεια ἔρχεται, ἀγκαλιάζει καί θεοποιεῖ τή φύση. Ὁ Χριστός, μέ τή Σάρκωση, τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση, ἀνακεφαλαιώνει καί ὁλοκληρώνει τήν ἀνθρώπινη φύση στήν ἑνότητα τοῦ Θεανθρώπινου σώματός Του. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἔρχεται καί πλουτίζει καί χαριτώνει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, διαιρώντας τά ἄπειρα χαρίσματά Του στίς ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, μέ τρόπο ὥστε ὅλοι μας νά χρειαζόμαστε τούς ἄλλους στήν προσωπική μας πορεία.
Μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Οὐράνια Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐπεκτείνεται ἐδῶ, ὅπου ἱδρύεται ἡ ἐπίγεια Ἐκκλησία τῶν πολλῶν ἀνθρώπων καί τῆς ποικιλίας τῶν χαρισμάτων. Ὁ καθένας μας συνεισφέρει ὅ, τι ἔλαβε, γιά νά αὐξηθεῖ καί νά μεγαλουργήσει τό κοινό Σῶμα τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας, μέ Κεφαλή τόν Κύριο. Σήμερα ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος μᾶς προσφέρεται σάν ἕνας θεῖος καθρέπτης, ὅπου μποροῦμε διακριτικά νά διαβάσουμε τή μυστηριώδη ἀλήθεια τῆς ὑπάρξεώς μας.
Ἡ ἱερή ὁμάδα τῶν δώδεκα Ἀποστόλων ἀντικαθιστᾷ ἐφεξῆς τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ Κύριος τό εἶχε ἄλλωστε προεξαγγείλει μέ σαφήνεια: «Καλέσω μου τά ἔθνη, κακεῖνα μέ δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον» (Μ. Πέμπτη, Ἀντίφωνον ΙΒ΄). Καί ὁ «Νέος Ἰσραήλ» – ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀναλαμβάνει τό ἔργο καί τήν εὐθύνη τῆς σωτηρίας. Εἶναι ἡ «Νέα Κιβωτός τῆς Χάριτος», πού φυλάσσει πολύτιμους θησαυρούς, πλῆθος ἁγιαστικῶν δωρεῶν, μέ κορυφαῖο πάντα τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Μέ τό Βάπτισμα καί τό Χρῖσμα εἰσάγει τούς πιστούς στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τήν Ἐξομολόγηση μᾶς καθαρίζει ἀπό κάθε ῥῦπο, κάνοντάς μας λευκούς σάν τό χιόνι (Ἠσ. 1, 18). Ἐπιπλέον, εὐλογεῖ τόν Γάμο τῶν συζύγων, τελειοῖ τούς Κληρικούς μέ τή Χειροτονία ἀπό τόν Ἐπίσκοπο, καί εὐεργετεῖ τούς ἀσθενεῖς μέ τό Μυστήριο τοῦ ἱεροῦ Εὐχελαίου.
«Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον». Ὅλα τά προσφέρει καί τά μοιράζει στούς ἀνθρώπους. Βέβαια, δέν ἐπενεργεῖ κατά τρόπο μαγικό καί ἀσφαλῶς δέν ἐξαναγκάζει τόν ἄνθρωπο νά δεχτεῖ τίς δωρεές Του.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατῆλθε τότε στούς Ἀποστόλους. Κατέρχεται, ὅμως, ἀδιάκοπα στήν Ἐκκλησία, τελεσιουργώντας τό Μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Κατέρχεται ἐπίσης καί στόν καθένα μας, καλώντας τον νά προσαρμόσει τή ζωή του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δέν πιέζει, δέν ἐκβιάζει, δέν ἀπειλεῖ. Καλεῖ «ἐπ’ ἐλευθερία» (Γαλ. 5, 13), «ὅστις θέλει» (Μρκ. 8, 34). Σέ μᾶς ἐναπόκειται νά δεχτοῦμε τίς θεῖες δωρεές Του, νά κάνουμε μιά ὄμορφη οἰκογένεια, νά ζήσουμε σέ καλύτερη κοινωνία, νά συντηρήσουμε τήν ἐλπίδα τῆς εὐλογημένης ἐπιστροφῆς στήν Ἐδέμ. Ὁ Τριαδικός Θεός ἀναμένει τόν καθένα μας, ὅπως ὁ βοσκός ἀναζητοῦσε τό χαμένο πρόβατο (Λουκᾶ 15, 4 ἑξῆς). Ἁπλώνει τό ἅγιο χέρι Του, νά μᾶς τραβήξει ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπώλεια πρός τή χαρά τοῦ Παραδείσου. Ἄς ἀνταποκριθοῦμε σεμνά καί ἄς δώσουμε τά προσωπικά μας χαρίσματα στήν κοινή πορεία πρός τή σωτηρία. Ἀμήν.
῾Η χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, καί ἡ κοινωνία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος