«Ακόμη και η μουσική της Εκκλησίας έχει δογματικό χαρακτήρα. Δεν μπορεί κανείς να ψάλλη μέσα στην Εκκλησία, όπως του κατέβει. Η μουσική έχει έναν σκοπό, ακριβώς, τον ίδιο σκοπό που έχει η θεολογία, η ασκητική δηλαδή. Εάν έχουμε μουσική στην Εκκλησία, που προκαλεί δαιμονικά αισθήματα, τότε είναι δαιμονική. Δηλαδή όχι ότι το ερωτικό που προκαλεί τον έρωτα είναι δαιμονικό καθ’ εαυτό, αλλά δεν είναι ο σκοπός της Εκκλησίας, δεν μπορούμε εμείς να έχουμε ερωτικές σχέσεις με τους Αγίους, τον Χριστό την Παναγία κλπ., όπως έχουν στην Λατινική Εκκλησία. Έχουν ερωτικές διαθέσεις έναντι των αγίων, γι’ αυτό κι η μουσική τους είναι θηλυπρεπής και συναισθηματική.
Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει σοβαρά να έχει κανείς υπ’ όψιν του αυτό που μου είπε η μητέρα μου μια φορά, όταν πήγα στην Εκκλησία και με ρώτησε ποιοι ψάλλανε. Εγώ δεν ήξερα καλά τα ελληνικά και της απάντησα, ότι σήμερα «τραγούδησε» ο τάδε. Κι η μητέρα μου μου είπε: «Α, παιδί μου, στην Εκκλησία δεν τραγουδάμε. Ψάλλουμε».
Αυτά τα τραγούδια των Δυτικών, η εκτέλεσή τους είναι αιρετική. Γιατί η εκτέλεση είναι αιρετική; Διότι απομακρύνει από την ορθόδοξη πνευματικότητα. Ένας άνθρωπος που προσκολλάται σε τέτοια μουσική, δεν θα φθάση ποτέ σε κάθαρση και πόσο μάλλον σε φωτισμό. Για να γίνη κάθαρση, πρέπει να έχη ολόκληρο υπόβαθρο διαθέσεων κ.ο.κ. Ο άνθρωπος θα λοξοδρομήση με μια κακή μουσική μέσα στην Εκκλησία. Το ίδιο συμβαίνει με την εικονογραφία. Αν βάλλετε μέσα στην Εκκλησία αυτές τις συνθέσεις του Μιχαήλ Άγγελου ή του Λεονάρδο ντά Βίντσι κλπ., είναι τουλάχιστον αμφίβολον αν θα πας εκεί που πρέπει να πας. Η αρχιτεκτονική παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην ορθόδοξη θεολογία».
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννη Ρωμανίδη», Τόμος Α’, Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, Β’ Έκδοση, 2011, σελ. 123-124