Δεν χορταίνονται τα «γράμματα» της Μεγάλης Εβδομάδος! Ένας Θεός δεν μπόρεσε να κάνη τον άνθρωπο λείο. Τον ύβρισαν και Τον εβλασφήμησαν. Είδατε τι έλεγε. «Διψώ», «Κύριε, ινάτι με εγκατέλιπες;». Είχε πόνο την ώρα του Σταυρού, γιατί γνώριζε ναι μεν ότι θα σταυρωθή, αλλά και πάλι θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα εκτελούν τους λόγους Του. Τι ωραία γραμματάκια! Τι ωραία που συνομιλούσε με τον Πατέρα Του! Τι ωραία λόγια έλεγε στους Αποστόλους! Τι συμβουλές τους έδινε! Δεν Τον καταλάβαιναν, τους νικούσε ο ύπνος, είχαν σκοτοδίνη. Τι ωραίο αυτό το Ευαγγέλιο! Πολύ μ’ αρέσει. Τι ωραία που συμβουλεύει και παρακαλεί τους Μαθητάς!
Όταν ο νους μας είναι καθαρός και βρίσκεται συνέχεια σε θεωρία κοντά στον Χριστό και κάνουμε πνευματικό αγώνα, για να μη δεχώμαστε ότι θα μας φέρει ο διάβολος, όπως λογισμούς και διάφορα άλλα, τότε η Χάρις του Θεού θα είναι κοντά μας. Θα βλέπουμε και θα αισθανώμαστε τα μεγαλεία του Θεού μέσα στην ψυχή μας. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε: «Το χέρι μου είναι πήλινο και η γλώσσα μου είναι πήλινη και δεν μπορώ να γράψω και να διηγηθώ τα μεγαλεία του Θεού·, είναι ανέκφραστα». Αλλά μόνο δια της θεωρίας που κάνει ο άνθρωπος κατά την ώρα της εκκλησίας, δια της «ευχής» που λέει, δια της αδιαλείπτου προσευχής που έχει μέσα στην ψυχή του και όταν δεν φεύγη ο νους του από τον Θεό, ο Θεός «μεγεθύνει» τη διάνοιά του και την κάνει να βλέπη αυτά τα πράγματα νοερώς, δηλαδή τα αισθάνεται, πως ενεργούν τα μεγαλεία του Θεού, βλέπει τα τάγματα των Αγγέλων, των Αρχαγγέλων, τα πολυόμματα Χερουβείμ και τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, Σελ. 414-415