«Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν»
(Ὕμνος τοῦ Ἑσπερινοῦ)
Ἀγαπητοί µου ἀδελφοί,
Ἡ Ἁγία Πεντηκοστή εἶναι ἡ κορυφαία ἑορτή τῆς Ἁγίας µας Ἐκκλησίας, διότι συγκεφαλαιώνει δοξολογικά τό ἔργο τῆς σωτηρίας, σηµατοδοτεῖ τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἔναρξη τοῦ ἁγιαστικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Θεωρεῖται καί ὄντως εἶναι ἡ γενέθλια ἡµέρα τῆς Ἐκκλησίας µας. Τήν ἡµέρα αὐτή µέ τήν χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύµατος συγκροτηθήκαµε ὅλοι σέ ἕνα Σῶµα, στήν Ἐκκλησία, πού εἶναι τό Σῶµα τοῦ Χριστοῦ, Παθόντος καί Ἀναστάντος.
Ὁ Χριστός µέ τή Σάρκωσή Του προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση καί τήν ἐθεράπευσε. Μέ τή διδασκαλία καί τά θαύµατά Του ἔδωσε διεξόδους στήν ἀνθρωπότητα. Πάνω στόν Σταυρό κετέκρινε τήν δική µας ἁµαρτία πάνω στή δική Του σάρκα. Κατερχόµενος µέ τόν θάνατό Του στόν Ἄδη ἔδωσε τή λύτρωση στούς προαπελθόντες. Μέ τήν Ἀνάστασή Του µᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τό θάνατο καί µέ τήν Ἀνάληψή Του ἐπανέφερε τήν ἀνθρώπινη φύση µας στήν παραδεισιακή κατάσταση, ἐκεῖ ὅπου ἦταν καί προηγουµένως, στήν κοινωνία τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Τό Ἅγιο Πνεῦµα κατερχόµενο χωρίζεται σέ πύρινες γλῶσσες, µέ τήν κάθε µία νά κάθεται στήν κεφαλή κάθε Μαθητῆ καί νά τόν ἐντάσσει στήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Τό Ἅγιο Πνεῦµα ἐνδύει κάθε ἄνθρωπο µέ τήν θεωµένη ἀνθρώπινη φύση. Τοῦτο τονίζεται στό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσµατος: «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. 3, 27). Καί µέ τό ἅγιο Χρῖσµα “σφραγίζονται” οἱ δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος πάνω στά µέλη τοῦ σώµατός µας, δεδοµένου ὅτι «εἴµαστε ναός τοῦ Θεοῦ καί τό Πνεῦµα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ἡµῖν» (Α΄ Κορ. 3, 16).
Ἐφεξῆς µέσα στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν διακρίσεις τῶν µελῶν Της. «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑµεῖς εἷς ἐστέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3,28). Τό Ἅγιο Πνεῦµα ἔρχεται σέ µᾶς καί µοιράζει δωρεάν τούς καρπούς Του, πού εἶναι ἐνδεικτικά «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, µακροθυµία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια…» (Γαλ. 5, 22). Προφανῶς δέν λαµβάνουν ὅλοι τίς ἴδιες δωρεές. Ἡ ποικιλία τῶν χαρισµάτων ἑνώνει τούς ἀνθρώπους, γιατί δέν εἴµαστε ἀποκοµµένοι καί αὐτάρκεις, ἀλλά «ἀλλήλων µέλη».
Ἡ ἀντίληψη ὅτι καθένας µπορεῖ νά ζεῖ ὅπως θέλει καί νά κάνει ὅ, τι θέλει παραπέµπει σέ σοβαρή ἔλλειψη κοινωνίας, ὡς ἀπόρροια τῆς µή Ἁγιοπνευµατικῆς ἐπιλογῆς καί λαθεµένης πορείας στή ζωή. Μποροῦµε ἔτσι νά καταλάβουµε γιατί ὑπάρχουν δυστυχισµένοι ἄνθρωποι. Λείπει ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ καλωσύνη· λείπουν δηλαδή οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος καί ὅταν ἀπουσιάζει τό Ἅγιο Πνεῦµα ἀπό τήν ζωή µας, ἡ ζωή εἶναι δυσβάσταχτη. Ὁ Προφήτης Δαβίδ παρακαλεῖ τόν Θεό: «Τό Πνεῦµα σου τό Ἅγιον µή ἀντανέλης ἀπ’ἐµοῦ» (Ψ. Ν, 13), καί ὅλοι ἐµεῖς ὀφείλουµε νά κάνουµε τήν ἴδια ἱκεσία.
Ἀδελφοί µου ἀγαπητοί,
Ζῶντας µέσα στήν Ἐκκλησία καί στή Θεία Λατρεία Της ἀξίζει νά παραθέσουµε ἕνα ὡραῖο κείµενο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης: «Μέσα στή Λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀφοσιώνοµαι, νιώθω ὅτι ἀπαλλάσσοµαι ἀπ’ ὅλα µου τά πάθη, ὅτι πεθαίνω γιά τόν κόσµο καί ὁ κόσµος πεθαίνει γιά µένα µέ ὅλα του τά ἀγαθά. Ζῶ γιά τόν Θεό µονάχα. Μέ διαποτίζει ὁλόκληρο καί εἶµαι ἕνα πνεῦµα µαζί Του. Γίνοµαι σάν τό παιδάκι, πού ἀναπαύεται µακάριο στά γόνατα τῆς µητέρας του. Ἡ καρδιά µου πληµµυρίζει ἀπό οὐράνια, γλυκειά εἰρήνη. Ἡ ψυχή µου καταυγάζεται ἀπό οὐράνιο φῶς. Ἐκεῖνες τίς ὧρες, ὅλα τά βλέπουµε ὅπως πράγµατι εἶναι. Ὅλα τά βλέπουµε σωστά. Νιώθουµε ἀγάπη ὁ ἕνας στόν ἄλλο, ἀκόµη καί πρός τούς ἐχθρούς µας, ἕτοιµοι νά συγχωρήσουµε τόν καθένα. Τί εὐλογία γιά τήν ψυχή νά εἶναι µέ τόν Θεό! Ὄντως, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐπίγειος Παράδεισος».
Αὐτόν τόν Παράδεισο ἐργάζεται ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ ὀµορφιά τῆς ζωῆς πού ξεκινάει ἀπό ἐδῶ στή γῆ καί κορυφώνεται στόν Οὐρανό. Ἡ πορεία αὐτή πραγµατώνεται µέ τό Ἅγιο Πνεῦµα, τό Ὁποῖο « Ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσµὸν τῆς Ἐκκλησίας…» καί δίνει νόηµα στή ζωή µας.
Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος εἴη µετά πάντων ὑµῶν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος