«Μεγαλύνομέν σε, Ἰησοῦ Βασιλεῦ,
καὶ τιμῶμεν τὴν Ταφὴν καὶ τὰ Πάθη σου, δι’ ὧν ἔσωσας ἡμᾶς ἐκ τῆς φθορᾶς»(α΄Στάση Ἐγκωμίων)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Φτάσαμε αἰσίως καί ἐφέτος στήν κορύφωση τοῦ Θείου Δράματος. Ἐνώπιόν μας ἡ πονεμένη μορφή τοῦ Χριστοῦ. Θλιμμένος ὁ Κύριος καί γιά τά δεινά πού ὑφίσταται ὡς Ἄνθρωπος. Θλιμμένος γιά τούς ἐμπτυσμούς, τούς κολαφισμούς, τίς μαστιγώσεις καί βέβαια τόν ὀδυνηρό – λυτρωτικό Σταυρό, ἀλλά περισσότερο θλιμμένος γιά τήν ἀνθρωπότητα, πού δείχνει νά μή θέλει νά ξεφύγει ἀπό τό τέλμα τῆς φθορᾶς καί τῆς ἀπώλειας καί νά ἀνεβεῖ στό στάδιο τῆς χαρᾶς καί τῆς σωτηρίας.
Ἀσπαζόμαστε μέ εὐγνωμοσύνη τά ματωμένα – ἄχραντα πόδια τοῦ Σωτῆρα μας, γνωρίζοντας ὅτι περπάτησε ὡς Ἄνθρωπος, σπεύδοντας σέ κάθε ἀνθρώπινη ἀνάγκη. Κυριολεκτικά «διῆλθεν εὐεργετῶν» (Πρξ. 10, 38) τήν ἀνθρωπότητα. Ἡ ἀναγνώρισή Του πού θά μποροῦσε, μέ κοσμικά κριτήρια νά εἶναι μετάλλια καί παράσημα καί σάλπιγγες καί ἄλλα παρεμφερῆ, ἤδη γίνεται ἀπόρριψη, κακοποίηση καί ὀδυνηρή σταύρωση.
Ὁ Κύριος καί Θεός μας, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου, σταυρώθηκε γιά μᾶς σέ ἱστορικό χρόνο, μή ἀμφισβητούμενο. Καταδικάστηκε καί ὁδηγήθηκε σέ σταυρικό θάνατο “ἐπί Ποντίου Πιλάτου”. Τό Τίμιο αἷμα Του ἀναδείχτηκε καθαρτικό γιά τόν ῥύπο τῆς ἁμαρτίας μας. Μέ τό αἷμα τοῦ Κυρίου λυτρωνόμαστε καί ἔχουμε πιά τήν δυνατότητα καί τήν «παρρησίαν εἰς τήν εἴσοδον τῶν Ἁγίων ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ» (Ἑβρ. 10,19).
Βέβαια, ὁ κάθε ἄνθρωπος ἀντιλαμβάνεται διαφορετικά τά πράγματα. Γι’ αὐτό καί “ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι» (Α΄ Κορ. 1,18). Ὁ Σταυρός προκαλεῖ τήν ἀνθρώπινη λογική. Δυσκολεύονται κάποιοι νά δεχτοῦν πῶς εἶναι δυνατό νά πάσχει ὁ Θεός; Πῶς μπορεῖ ὁ Θεός πού πεθαίνει, νά δίνει ζωή στούς ἀνθρώπους. Ἔτσι, ἀφοῦ δέν μποροῦν νά κατανοήσουν τό Μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, τό ἀπορρίπτουν ἀπό τή σκέψη τους, ὥστε νά μήν βασανίζονται. Ὅμως κι ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία σπεύδει νά βοηθήσει τόν ἀνήσυχο ἄνθρωπο. Ὅπως καί στό ἀπερίγραπτο θέμα τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος, ἔτσι καί στό Πάθος, στήν Ταφή καί στήν Ἀνάσταση, ἰσχύει κι ἐδῶ ἡ Πίστη καί μεῖς μποροῦμε νά ἐπαναλάβουμε μαζί μέ τόν Ἅγιο Ἀνδρέα τόν Ἀρxιεπίσκοπο Κρήτης, τόν Ἱεροσολυμίτη «Οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν· πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν, κράζοντες μετὰ σοῦ καὶ λέγοντες· Ἀνερμήνευτε Κύριε, δόξα σοι» (Αἶνοι Χριστουγέννων). Κοσμικός στοχαστής λέει πώς «ἡ ἔλλειψη τῆς πίστης εἶναι ἕνα εἶδος ἀναπηρίας» (Γ. Τσαρούχης, 1910-89).
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στόν Θεό προφανῶς καί δέν εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἀνθρώπινης σοφίας. Ὁ δρόμος πού μᾶς φέρνει κοντά στόν Θεό εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία εἶναι πάνω ἀπό ὅλα. Ἀγαπᾶμε τόν Θεό καί σ’ αὐτή τήν ἀγάπη ἐντάσσουμε καί τούς ἀδελφούς. Προσευχόμαστε γιά ὅλους καί προσπαθοῦμε νά τηροῦμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τηρῶντας τό ἅγιο θέλημά Του, μετανοοῦμε εἰλικρινά γιά τά λάθη μας καί κάποτε μέ δάκρυα μετανοίας. «Τό πολυτιμότερο μῦρο εἶναι τά δάκρυα τῆς μετανοίας». Ἐφεξῆς, μετανοημένοι καί ἀγαπημένοι, σηκώνουμε τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου καί ὅσο μποροῦμε βοηθᾶμε καί τούς ἀδελφούς νά σηκώσουν κι ἐκεῖνοι τό δικό τους σταυρό, στή σκιά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, ἀπό τόν Ὁποῖο ἀντλοῦμε δύναμη, χαρά, παρηγοριά, ἐλπίδα καί ζωή. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἀνάσταση καί ζωή. Ζωή ἀληθινή καί αἰώνια στήν ἀτελεύτητη Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Καλή Ἀνάσταση ἀδελφοί μου!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος