«Ὦ Πάσχα τό μέγα καί ἱερώτατον Χριστέ˙ ὦ σοφία καί Λόγε τοῦ Θεοῦ καί δύναμις˙ δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον Σοῦ μετασχεῖν
ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας Σου»
(Καταβασία)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρα μας Χριστοῦ, συνιστᾶ τόν θεμέλιο λίθο τῆς πίστεώς μας. Χωρίς Αὐτήν τίποτε ἄλλο δέν θά εἶχε νόημα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέν ἀφήνει περιθώριο ἄλλης σκέψης∙ «εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κοριν. 15, 14). Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι καταρχάς ἡ ἰσχυρή ἐγγύηση τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως, σύμφωνα καί μέ τή διαβεβαίωση τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ∙ «Κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν» (Ἰω. 11, 32). Ἀπόρροια αὐτῆς τῆς ἀλήθειας εἶναι ἡ χαρά καί ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, καί ἐπίσης ἡ ἀνέκφραστη χαρά καί ἐλπίδα ὅλων τῶν πιστῶν, πού ἀποδέχονται πώς ἡ ἐδῶ ἐφήμερη “διάβαση” ἔχει τή σημασία της ὡς προθάλαμος γιά μιά ἄλλη ζωή, γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, χωρίς τέλος χρονικό. Μέ αὐτήν τήν ἐλπίδα ζοῦμε, τηρώντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιά τή δική μας ἡσυχία καί γιά τήν εἰρηνική συμβίωση τῶν ἀνθρώπων σέ ὅλο τόν κόσμο.
Ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά ἑνώνει καί ὄχι νά χωρίζει τούς ἀνθρώπους. Ἡ δυσπιστία ὅμως ἤ καί πλήρης ἀπιστία πολλῶν ἀδελφῶν δέν πρέπει νά μᾶς χωρίζει. Ἐμεῖς πού πιστεύουμε καί ἐλπίζουμε ἄς μή βλέπουμε τούς ἄλλους ὡς περιθωριακά ἄτομα, ἄς μήν τούς περιφρονοῦμε καί βέβαια ἄς μήν τούς καταριόμαστε. «Εὐλογεῖτε καί μή καταρᾶσθε» ὁρίζει ὁ Κύριος μέ τό στόμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Ρωμ. 12, 14). Αὐτό πού μᾶς χωρίζει ὡς «πιστεύω» ἄς γίνει ἐλπίδα ἑνότητας μέσῳ τῆς θερμῆς μας προσευχῆς ὑπέρ τῶν δύσπιστων ἀδελφῶν μας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νά κάνει τίς ἐπιλογές του∙ αὐτό τό μεγαλεῖο του, αὐτήν τήν προῖκα ἔδωσε ὁ Δημιουργός. Ἡ κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας συνδέεται μόνο μέ ἀνθρώπινα ἐρείπια, αὐτά πού βλέπουμε καί ἀκοῦμε καθημερινά. Ἀντίθετα ἡ καλή χρήση τῆς ἐλευθερίας ἐξασφαλίζει μιά ἤρεμη ζωή στή γῆ, δημιουργώντας τίς προϋποθέσεις γιά τόν Οὐρανό.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σημαίνει ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου, ἀφοῦ προηγηθεῖ ἡ δική μας ἀλλαγή καί ἀναγέννηση. Εἶναι ἕνας καινούριος κόσμος, ἀπαλλαγμένος ἀπό τόν φόβο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, ἕνας κόσμος φωτεινός, διότι «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, Οὐρανός τέ καί γῆ καί τά καταχθόνια». Φωτίζει πλέον τό ἀνέσπερο Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, πού μᾶς καλεῖ σέ μιά ζωή ἀγάπης πρός τούς ἀδελφούς, κατανόησης στά προβλήματά τους, ἐλπίδας στά ὄνειρα τῆς νεολαίας, παρηγοριᾶς στά γηρατειά, στήριξης τῶν πτωχῶν, τῶν ἀνέργων τῶν πολλαπλῶς ἐμπερίστατων ἀδελφῶν μας, ἐκείνων πού δέν εὐνοήθηκαν ἀπό τίς συνθῆκες, ἐκείνων πού ἴσως δέν προσπάθησαν περισσότερο ὅταν ἔπρεπε, ἐκείνων πού βρίσκονται πλάι μας καί μᾶς χρειάζονται.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ἀνάσταση χωρίς Σταύρωση οὔτε νοεῖται οὔτε μπορεῖ νά ὑπάρξει. Αὐτό ἰσχύει καί στήν προσωπική μας ζωή καί στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Γιά νά ὁδηγηθοῦμε “σέ ἀναψυχή” θά περάσουμε ἀπό πολλά στάδια εἴτε στήν οἰκογένεια, εἴτε στήν ὑπηρεσία, εἴτε στήν εὐρύτερη κοινωνία. Χρειάζεται πολλή ὑπομονή γιά νά ξεπεράσουμε προβλήματα καί νά βροῦμε λύσεις. Καί πρέπει νά σταυρώσουμε «τόν παλαιόν ἄνθρωπον», πού φέρουμε, «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ.5,24), γιά νά φτάσουμε στό φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Πάσχα σημαίνει πέρασμα σέ μιά καινούρια ζωή. Εἶναι μιά διάβαση ἀπό τόν ἀτομισμό καί τή μοναξιά στήν κοινωνική συμβίωση, ἕνα ἅλμα ἀπό τήν ἀδιαφορία στή στοργή ἔναντι τῶν ἀδελφῶν μας. Πάσχα σημαίνει ἀπαγκίστρωση ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας καί ἕνα φτερούγισμα πρός τήν ἐλευθερία «τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8, 21). Ἐφεξῆς ἄς μᾶς φωτίζει τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, νά μάθουμε νά ἀγαπᾶμε ἀληθινά, νά συγχωροῦμε, νά σκουπίζουμε δάκρυα καί νά χαιρόμαστε μέ ὅλους μέσα στή πλησμονή τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως.
Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος