Γράφει ο π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Η τελευταία μεγάλη μόδα διαδικτυακού παιχνιδιού είναι στηριγμένη στην ιδέα ότι πρέπει ο παίκτης να εξοντώσει 99 συμπαίκτες του, για να μείνει ζωντανός και νικητής!
Πρόκειται για το “παιχνίδι που μεγαλώνει άγρια παιδιά”, το Fortnite!
Παιδιά που αφιερώνουν πάνω από πέντε ώρες την ημέρα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή ή την κονσόλα παιχνιδιών ή το κινητό τους, για να μπούνε σε ένα ηλεκτρονικό “παιχνίδι” επιβίωσης, το οποίο απαιτεί προσήλωση, ταχύτητα, ευφυΐα, συμμαχίες, πονηριά και γνωστούς ή αγνώστους συμπαίκτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πολλοί γονείς αισθάνονται ότι τα παιδιά τους είναι απόλυτα εξαρτημένα.
Και δεν είναι μόνο ο χρόνος που αποβαίνει εις βάρος των μαθημάτων και της δημιουργικότητας του παιδιού.
Είναι, κυρίως, το αίσθημα ότι για να επιβιώσεις, πρέπει να εξοντώσεις τους άλλους.
Ο νόμος της ζούγκλας σε έναν κόσμο στον οποίο, κατά τα άλλα, τα ανθρώπινα δικαιώματα θεωρούνται αδιαπραγμάτευτα.
Δεν έχει νόημα η ηθικολογία. Δεν έχουν νόημα οι προτροπές. Τα όποια όρια στον χρόνο και τις προϋποθέσεις παιχνιδιού δεν μπορούν να αλλάξουν το περιεχόμενό του.
Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με το αίσθημα ότι στην ζωή χρειάζεται να παλέψουν, αξιοποιώντας τις δυνατότητές τους, αλλά με έναν σεβασμό στον πλησίον, με αγάπη και ευγένεια.
Ότι η κοινωνία έχει νόημα μέσα από την συνύπαρξη, την σχέση, την συλλογικότητα.
Ότι δεν υπάρχουμε μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για τους άλλους.
Παιχνίδια όπως το Fortnite τα εθίζουν στην νοοτροπία της με κάθε τρόπο νίκης, της επικράτησης με εξόντωση του άλλου, ο οποίος δεν είναι τελικά συμπαίκτης, αλλά αντίπαλος.
Στον αθλητισμό έχουμε ανταγωνισμό.
Όμως εκεί ο σκοπός της νίκης δεν συνοδεύεται από την εξαφάνιση του άλλου. Υπάρχει και ζωή μαζί μετά τον αγώνα!
Τα κάθε λογής Fortnite είναι σημεία μιας εποχής στην οποία ο ατομοκεντρισμός δεν ανέχεται ανταγωνιστές. Καλλιεργεί σταδιακά μίσος για τον αντίπαλο.
Η εξυπνάδα και η ικανότητα αναδεικνύονται με την μοναξιά μιας κορυφής, κάτω από την οποία δεν πρέπει να υπάρχει κανείς.
Ας μην παραπονιόμαστε όμως διότι τα παιδιά μας δεν συναισθάνονται τον πλησίον, δεν συναισθάνονται τους γονείς, τα αδέρφια τους, είναι επιρρεπή στο bullying, δεν δείχνουν προθυμία και ευγένεια.
Για να μην υστερήσουν σε σχέση με τα πρότυπα του εμπορευματοποιημένου πολιτισμού μας, για να μην απομονωθούν από τα άλλα που συμμετέχουν, για να μην μας κουράζουν επικοινωνώντας και συζητώντας, καθώς είμαστε πιεσμένοι από τις υποχρεώσεις μας, κάποτε και από το άγχος να τα αντιμετωπίσουμε με σχέδιο και αποφασιστικότητα, δηλαδή να κοπιάσουμε για να γνωρίσουν και να δοκιμάσουν αξίες, τα αφήνουμε μπροστά σε τέτοια παιχνίδια για να ευχαριστηθούν.
Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη από περιπέτεια, γιατί κατά βάθος η ζωή τους είναι μονότονη.
Αντί να αναζητούν ήρωες, ο κόσμος μας προτείνει σ᾽ αυτά να γίνουν τα ίδια ήρωες της εικονικής και ακίνδυνης πραγματικότητας, η οποία όμως οδηγεί στην αγριότητα.
Βυθίζονται σε έναν κόσμο χωρίς αγάπη. Επειδή όμως η εικόνα του Θεού παραμένει εντός τους ακέραιη, βγάζουν σε πρόσκαιρες σχέσεις, σε αποθέωση του εαυτού τους, σε παραμερισμό της ψυχής τους και της ψυχής των άλλων την νοσταλγία τους για αλήθεια, νόημα και αγάπη.
Ήρθε ο καιρός για μερικά ΟΧΙ, που δεν θα πληγώσουν, αλλά θα σώσουν!