«Ἐν τῷ Θεῷ ποιήσωμεν δύναμιν, καὶ αὐτὸς ἐξουδενώσει τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν» (Ψ. 107, 14).
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ἦταν ξημερώματα τῆς 15ης Αὐγούστου, ὅταν οἱ γονεῖς μέ τά παιδιά τους βάδιζαν στήν Ἐκκλησία. Οὐράνια γαλήνη βασίλευε στόν ἱερό χῶρο, ὥσπου ἄρχισαν οἱ ψιθυρισμοί γιά τήν τραγωδία στήν Τῆνο. Ὑποβρύχιο τορπίλισε τήν «Ἕλλη» στό νησί τῆς Μεγαλόχαρης. Μετά τή Θ. Λειτουργία ὅλοι τρέξανε στά σπίτια τους γεμάτοι ἀγωνία καί μοναδική καταφυγή τό εἰκόνισμα τῆς Παναγίας, μπροστά στό ὁποῖο γονάτιζε ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια.
Καί ἦταν 28ης Ὀκτωβρίου τά χαράματα, ὅταν ὅλοι πετάχτηκαν ἀπό τό κρεβάτι καί ἔστησαν τό ἀφτί γιά νά ἀκούσουν τό ραδιόφωνο τοῦ κοντινοῦ καφενείου: «Αἱ ἰταλικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν ἀπό τῆς 05: 30 ὥρας τῆς σήμερον τά ἡμέτερα τμήματα προκαλύψεως τῆς Ἑλληνοαλβανικῆς Μεθορίου. Αἱ ἡμέτεραι δυνάμεις ἀμύνονται τοῦ Πατρίου ἐδάφους».
Τό ραδιόφωνο διέκοψε τά πολεμικά ἐμβατήρια γιά νά μεταδώσει τό μήνυμα τοῦ Πρωθυπουργοῦ: «Ἡ στιγμή ἐπέστη πού θά ἀγωνισθῶμεν διά τήν ἀνεξαρτησίαν τῆς Ἑλλάδος, τήν ἀκεραιότητα καί τήν τιμήν της. Μολονότι ἐτηρήσαμεν τήν πλέον αὐστηράν οὐδετερότητα… ἡ Ἰταλία… μοῦ ἐζήτησε τήν 3ην πρωινήν τήν παράδοσιν τμημάτων τοῦ Ἐθνικοῦ ἐδάφους… Θά ἀποδείξωμεν ἐάν…εἴμεθα ἄξιοι τῶν προγόνων καί τῆς ἐλευθερίας τήν ὁποίαν μᾶς ἐξησφάλισαν οἱ προπάτορές μας… Νῦν ὑπέρ πάντων ὁ ἀγών».
Ἀκολούθησε τό Διάγγελμα τοῦ Ἀνώτατου Ἄρχοντα: «…Εἶμαι βέβαιος ὅτι κάθε Ἕλλην καί κάθε Ἑλληνίς θά ἐκτελέσωσι τό καθῆκον των καί θά φανῶμεν ἀντάξιοι τῆς ἐνδόξου ἡμῶν Ἱστορίας. Μέ πίστην εἰς τόν Θεόν καί εἰς τά πεπρωμένα τῆς φυλῆς, τό Ἔθνος σύσσωμον… θά ἀγωνισθῇ ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν μέχρι τῆς τελικῆς Νίκης».
Τά πολεμικά ἐμβατήρια διακόπηκαν καί πάλι ἀπό τό Διάγγελμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν & Πάσης Ἑλλάδος Δαμασκηνοῦ: «Ἡ Ἐκκλησία… πέποιθεν ὅτι τά τέκνα τῆς Πατρίδος… θά σπεύσουν ἐν μιᾷ ψυχῇ καί καρδίᾳ νά ἀγωνισθοῦν ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν καί τῆς Ἐλευθερίας καί τιμῆς… θά προτιμήσουν τόν ὡραῖον θάνατον ἀπό τήν ἄσχημον ζωήν τῆς δουλείας. Καί μή φοβούμεθα ἀπό τῶν ἀποκτεινόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι…. (Ὁ Κύριος) θά εἶναι βοηθός καί ἀντιλήπτωρ ἐν τῇ ἀμύνῃ κατά τῆς ἀδίκου ἐπιθέσεως τῶν ἐχθρῶν. Οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ…».
Ὅλοι οἱ Ἕλληνες τρέξανε νά καταταγοῦν. Οἱ ἐκπλήξεις τῶν γιατρῶν διαδέχονταν ἡ μιά τήν ἄλλη, καθ ὅτι ἄνθρωποι ἡλικιωμένοι, ἀσθενεῖς ἤ καί ἀνάπηροι ἤθελαν νά τρέξουν στό Μέτωπο. Ὅμως κάποιοι μποροῦσαν νά προσφέρουν καί ἀπό ἄλλο μετερίζι. Οἱ γυναῖκες ἔπλεκαν ροῦχα γιά τούς φαντάρους, ἄλλοι ἄρχισαν ἐράνους γιά ἄπορες οἰκογένειες, ἡ Ἐκκλησία ἔθρεψε τό λαό Της μέ τά συσσίτια Της. Δέν ἔλειψε καί ὁ κόσμος τῶν καλλιτεχνῶν. Ἡ Σοφία Βέμπο γοήτευσε μέ τά τραγούδια της. Ἔδινε κουράγιο στούς πολεμιστές καί παρηγοροῦσε τίς οἰκογένειές τους. Καί στή συνέχεια ὅλοι μαζί γονατίζανε γιά θερμή προσευχή. Ποτίστηκαν μέ δάκρυα οἱ Ναοί καί τά σπίτια, γιά νά δώσει ἡ Μεγαλόχαρη τή νίκη σ’ αὐτούς πού ἀδικήθηκαν καί νά ξαναφέρει τά παιδιά τῆς Ἑλλάδος πίσω, ὑγιῆ καί ἀρτιμελῆ, νά ἐξαλείψει τήν ἀγωνία, νά φέρει τήν ἐλπίδα.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Οἱ δυσκολίες πολλές στά βουνά τῆς Ἀλβανίας. Ξαναπάλευε ὁ Δαβίδ μέ τόν Γολιάθ. Οἱ Ἕλληνες, ἐξοπλισμένοι μέ ὑλικά τοῦ Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, βρέθηκαν ἀπέναντι σέ ἑκατομμύρια Ἰταλούς φασίστες, μέ πολεμοφόδια καί ὅλα τά ὑλικά μέσα τῆς ἐποχῆς, δεδομένου ὅτι ἡ ἐπίθεση εἶχε ἑτοιμαστεῖ καί εἶχε ὑπολογιστεῖ μέ κάθε λεπτομέρεια. Οἱ Ἕλληνες εἶχαν ἐλλιπή ὁπλισμό καί λίγες σφαῖρες. Πυροβολοῦσαν μέ φειδώ, γιά νά πετύχουν περισσότερους ἀντιπάλους, νά μήν ξοδεύονται τά βόλια. Τά χιόνια δυσκόλεψαν τούς φαντάρους καί πολλοί ἀκρωτηριάστηκαν ἀπό κρυοπα-γήματα. Ἀντίθετα, οἱ Ἰταλοί ἐπιδρομεῖς εἶχαν ἐφοδιαστεῖ μέ ὅλα. Ὁ τιτάνιος ἀγώνας κράτησε πάνω ἀπό πέντε μῆνες. Οἱ Ἰταλοί νικήθηκαν. Ἡ νίκη μας ἦταν ἕνα Θαῦμα. Ἕνα ὑπέροχο θαῦμα πού ἀποδίδεται στήν πίστη στό Θεό καί στή θερμή προσευχή πρός τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, φύλακα καί καταφυγή κάθε πιστοῦ.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ
ΖΗΤΩΣΑΝ ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος