Ως μοναδική πηγή υπάρξεως Αυτός πάντοτε «αρχίζει»· Αυτός πάντοτε «εκλέγει», και μάλιστα «απροσωπολήπτως» (βλ. Ιωαν. 15, 16 και Α’ Πετρ. 1, 17). Όλα όμως αυτά τα κάνει Αυτός με αόρατο για μας τρόπο. Ως μυστικός φίλος δεν θέλει να μας επιβαρύνει με την οφειλή να Του είμαστε υπόχρεοι, ευγνώμονες. Συχνότατα είναι αφανής όταν μας ευεργετεί. Εμφανίζεται σε μας όταν εμείς έχουμε τη διάθεση να Τον δεχθούμε. Φωτίζει τον νου μας, αλλά την πράξη της αποφάσεως να Τον ακολουθήσουμε, που αναπόφευκτα συνδέεται με κόπο, την αποδίδει σε μας.
Με την έννοια αυτή, μπορούμε να πούμε ότι εμείς οι ίδιοι εκλέγουμε την οδό μας ελεύθερα. Εμείς βεβαίως υπομένουμε οικειοθελώς όλα όσα συναντάμε, για να παραμείνουμε μέχρι τέλους στην οδό που επιλέξαμε. Ο Θεός ενεργεί με τέτοιον τρόπο, ώστε όταν κτίζουμε όχι μόνο την πρόσκαιρη κατάστασή μας, αλλά και την ίδια την αιωνιότητα, είτε στην γραμμή των δικών Του αποκαλύψεων είτε σε διάσταση από Αυτόν.
Ο Κύριος μας ανέθεσε υπέρτατο έργο. Η υπευθυνότητά μας είναι συντριπτική, ακατανόητη για εκείνους που αρνήθηκαν να στηριχθούν στον «ακρογωνιαίον λίθον» (Α’ Πετρ. 2, 6-7). Όσο μακρύτερα προχωρούμε στον δρόμο αυτό, τόσο μεγαλειωδέστερη γίνεται μπροστά μας η εικόνα που αποκαλύπτεται.
Είναι σαφές ότι, αν κρατήσω στον εαυτό μου κάτι που είναι ξένο προς την Αγιότητά Του, τότε στο επίπεδο της αιωνιότητος θα αποδειχθώ ξένος προς Εκείνον. Αν παραμείνω σε διάσταση μαζί Του και όχι σε ενότητα πιστής αγάπης, τότε θα εγκαταλείψω τη γη δεμένος με τα πάθη και θα σκηνώσω στο «σκότος το εξώτερον»
Είναι μεγάλο το βάρος της ελευθερίας μας. Αν εγώ κατά τον αυτοπροσδιορισμό μου δεν βρω τη στενή εκείνη και τεθλιμμένη οδό που οδηγεί στη ζωή και που με δυσκολία βρίσκουν μόνο λίγοι (βλ. Ματθ. 7, 14), τότε που θα βρεθώ; Πως θα ξεφύγω από την πλατειά οδό που οδηγεί στην απώλεια; Είναι σαφές ότι, αν κρατήσω στον εαυτό μου κάτι που είναι ξένο προς την Αγιότητά Του, τότε στο επίπεδο της αιωνιότητος θα αποδειχθώ ξένος προς Εκείνον. Αν παραμείνω σε διάσταση μαζί Του και όχι σε ενότητα πιστής αγάπης, τότε θα εγκαταλείψω τη γη δεμένος με τα πάθη και θα σκηνώσω στο «σκότος το εξώτερον».
Μέχρι να έρθει η χάρη είμαστε ασταθείς σε όλα. Παρατηρήστε τον Πέτρο: Ομολογεί τη Θεότητα του Χριστού με τέτοια, όπως φαινόταν, ασάλευτη βεβαιότητα· αξιώνεται της θεωρίας του Θαβωρίου Φωτός και ακούει τη φωνή του Πατρός, που μαρτυρούσε για τον αγαπητό Υιό· υπόσχεται αμετάθετη πίστη προς τον Χριστό ακόμη και μέχρι θανάτου (βλ. Ματθ. 26, 33-35· βλ. Ιωάν. 13, 37), και πολύ γρήγορα στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της Γεσθημάνιας νύκτας, αλλάζει μικρόψυχα. Αν έτσι συνέβη με τον Πέτρο-«πέτρα» (Ματθ. 16,18), τότε εγώ τρομάζω. Δεν με εγκαταλείπει η συνείδηση της αδυναμίας μου, ωσότου διαβώ με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος τα τελευταία όρια· ωσότου μπω τελειωτικά στον χώρο του Φωτός ξεφεύγοντας από το «σκότος το εξώτερον».
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωή μας σταυρωνόμαστε σε αόρατους σταυρούς, αλλά η σταύρωση αυτή δεν χάνει τη δύναμή της…Ορίστε όμως ένα εκπληκτικό φαινόμενο: Όταν στην ψυχή μου συλλάβω τη σκέψη να «κατέβω από τον σταυρό», τότε με εγκαταλείπει η ουράνια ειρήνη και κάποια λεπτή παρηγοριά που προέρχεται από το Παράκλητο Πνεύμα. Έτσι, η πορεία μας πίσω από τον Χριστό συνδέεται με βαθιά παθήματα και συνάμα θαυμαστή παρηγοριά. Από την πείρα μου λοιπόν γνώρισα ότι χωρίς τα πολυποίκιλα βάσανα στον κόσμο αυτό είναι αδύνατον να αποκτήσω εκείνο που έφερε ο Κύριος στη γη.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το μυστήριο της Χριστιανικής ζωής» – Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία Σαχάρωφ, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2011, σελ. 43-45