Να μην αντιλογούμε. Μέσα στον κόπο είναι ο Θεός. Δίχως κόπο δεν γίνεται τίποτε. Σας το λέω αυτό από τη μεγάλη μου πείρα, καίτοι είμαι ανάξια και αμαρτωλή, αλλά μέσα στον κόπο είδα τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος αποφεύγη τον κόπο, το στρίμωγμα, γίνεται φίλαυτος, φυλάει τον εαυτό του και, ωχ να μη πάει εκεί, ωχ να μη κάνη εκείνο. Θυμάστε τι διαβάζαμε στον π. Ιωακείμ; Όλη μέρα μάζευε ελιές· από την κούραση, στην επιστροφή, τον κρατούσαν οι πατέρες για να μην πέση. Όταν έφθασαν στην Καλύβη, ο Γέροντάς του του είπε να πάη στο λιοτρίβι να αρχίση δουλειά. Εκείνος έβαλε μετάνοια και πήγε στο λιοτρίβι. Τότε δεν είχαν μηχανήματα που έχουμε σήμερα. Ζωνόντουσαν οι ίδιοι, γινόντουσαν ζώα και γύριζαν γύρω-γύρω τη μυλόπετρα και έβγαινε το λάδι. Μετά από λίγη ώρα που πήγε ο παραδελφός του τον βρήκε να είναι ζευγμένος να γυρίζη το λιθάρι και τον ρωτούσε: «πως πάει π. Ιωακείμ;». Και πήρε την απάντησι: «με την ευχή του Γέροντα δεν αισθάνομαι μεγάλη δυσκολία», και συνέχισε την εργασία.
Όταν εμείς λέμε, δεν μπορούμε, δεν αντέχουμε, κάνουμε το θέλημα του Θεού; Κάνουμε την εργασία μας με ακρίβεια; Την κάνουμε κατά Θεόν; Κάνουμε την προσευχή μας όπως θέλει ο Θεός; Αν έρθη η νύστα, ο μετεωρισμός, το ένα, το άλλο, να βγούμε έξω, να βρέξουμε τα μάτια μας με νεράκι, να βρέξουμε λίγο τα χέρια μας με νερό. Θα αγωνιστούμε για την αγάπη του Χριστού. Άμα δεν αγωνιστή κανείς, δεν στεφανώνεται.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, Σελ. 324-325