The Old Rectory
16 Ιουνίου 1975
… Το νέο μου βιβλίο με θέτει μπροστά σε πολύ δύσκολο εγχείρημα. Δεν μου αρέσει να προσφεύγω σε «αφηρημένες φιλοσοφίες». Πρωτίστως η ζωή μας είναι Ζωή. Υπάρχει κάτι στο Είναι, που δεν μπορεί να γίνει γνωστό μέσω του διανοητικού στοχασμού· είναι απαραίτητη η αποκάλυψη για Εκείνον, ο Οποίος είναι η αρχή του παντός, όντας ο Ίδιος άναρχος. Από την αποκάλυψη αυτή απορρέουν όλα τα περαιτέρω ως διδαχή, αλλά με βάση πια τη ζωντανή πείρα. Γνωρίζεις την κοσμοθεωρία μας. Εμείς θέτουμε τα ερωτήματα: «Ποιος είναι το Είναι;», και όχι «Τι είναι το Είναι;». «Ποιος είναι η Αλήθεια;», και όχι «Τι είναι η Αλήθεια;». Και αν αγαπούμε Εκείνον που είπε: «Εγώ ειμι ο Ών»! (1), «Εγώ ειμι η Αλήθεια» (2), τότε θα είμαστε μαζί Του στην αιωνιότητα. Σε αυτό έγκειται το νόημα της πίστεώς μας. Ο θάνατος νικήθηκε. Η ανθρωπότητα ήδη τόσους αιώνες μένει σε κατάσταση αδιάκοπων διχονοιών και αδελφοκτονιών, και αυτό συμβαίνει γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων πιστεύει ότι τους δόθηκε μόνο αυτή η γη, και μόνο για ένα σύντομο διάστημα του σχετικού χρόνου· ότι με τον θάνατο όλα τελειώνουν.
Η ανθρωπότητα ήδη τόσους αιώνες μένει σε κατάσταση αδιάκοπων διχονοιών και αδελφοκτονιών, και αυτό συμβαίνει γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων πιστεύει ότι τους δόθηκε μόνο αυτή η γη, και μόνο για ένα σύντομο διάστημα του σχετικού χρόνου· ότι με τον θάνατο όλα τελειώνουν
Ως εκ τούτου είναι τόσο σκληροί στην πάλη τους εναντίον των ομοίων τους. Γι’ αυτούς εκτός από τη γη τίποτε δεν υπάρχει. Αν όμως πίστευαν στην αιώνια ζωή, δεν θα υπήρχαν πόλεμοι επάνω στη γη. Βεβαίως η ζωή αυτή πρέπει να τελειώσει. Η μητέρα-γη είναι προπαντός μόνο «εκκολαπτήριο» για την καλλιέργεια της ανθρώπινης προσωπικότητας ως εκείνη την ωριμότητα, κατά την οποία γίνεται ικανή να προσλάβει τη ζωή σε άλλες πια διαστάσεις· κατά κάποιον τρόπο να βγει από τα κοσμικά διαστήματα όπου ισχύουν οι νόμοι «της ουράνιας μηχανικής».
Όταν με τη φαντασία μου στοχαζόμουν στα όρια της γης για την αθανασία, η σκέψη αυτή μου προκαλούσε φρίκη: Άραγε αιώνια θα ζούμε στον εφιάλτη παρόμοιου παραλόγου; Συνεπώς είναι οπωσδήποτε αναγκαίο για όλους μας να εξέλθουμε από εδώ. Και βεβαίως με φόβο αναλογιζόμαστε την ώρα της μεταβάσεώς μας στην άλλη πραγματικότητα, που μας τρομάζει με το μεγαλείο και το άγνωστό της.
Και έτσι καλή μου, αγαπητή μου, θαυμαστή Μαρία, να σε φυλάγει ο Κύριος παντού και πάντοτε ως το τέλος των ημερών σου, ως την απεραντοσύνη μέσα στο Άδυτο Φως …
Σημειώσεις:
1. Έξοδ. 3,14.
2. Ιωάν. 14,6.
Γράμματα στη Ρωσία, Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Επιστολή 54, Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2009