– Γέροντα, κάπου γράφει ότι ό διάβολος εμφωλεύει στην καρδιά του δαιμονισμένου, αλλά δεν θέλει να το ξέρη αυτό ο άνθρωπος, για να μην τον πολεμήση με την ευχή. Έτσι είναι;
– Ναι, γιατί το δαιμόνιο έχει δικαίωμα να καθήση μέσα στον δαιμονισμένο ένα διάστημα και μπορεί να λουφάζη, ενώ με την ευχή ζορίζεται, επαναστατεί και μπορεί να φύγη. Η ευχή είναι βαρύ πυροβολικό για τον διάβολο. Μου είχαν φέρει στο Καλύβι ένα παλληκάρι δαιμονισμένο που έλεγε συνέχεια την ευχή. Ο πατέρας του ήταν μοναχός, αλλά πέταξε τα ράσα και παντρεύτηκε, και το καημένο γεννήθηκε με δαιμόνιο. Έτσι το οικονόμησε ο Θεός, για να πάρη μισθό το παιδί, για να σωθή και ο πατέρας, να έχουμε κι εμείς οι μοναχοί ως φρένο παραδείγματα από μοναχούς που πέταξαν τα ράσα και τώρα ταλαιπωρούνται.
Κάποια στιγμή το έπιασε το δαιμόνιο, φώναζε σαν την κότα πολύ δυνατά: «Κα, κα, κα…». «Τι έπαθες;» του λέω, ενώ με τον νου μου έλεγα: «Εν’ τω ονόματι του Ιησού Χριστού έξελθε, ακάθαρτον πνεύμα, από το πλάσμα του Θεού». «Κι εγώ θέλω να φύγω», φώναζε το δαιμόνιο, «επειδή πολύ με βασανίζει αυτός ο άνθρωπος, γιατί συνέχεια λέει την ευχή. Θέλω να πάω στο Πακιστάν, να βρω λίγο ανάπαυση!».
– Γέροντα, γιατί δεν έφευγε το δαιμόνιο, αφού το παιδί έλεγε την ευχή;
– Φαίνεται ότι και το παιδί είχε δώσει κάποια δικαιώματα, αλλά και το δαιμόνιο είχε το αφεντικό του και έπαιρνε από αυτός εντολές.
– Γέροντα, όταν προσεύχεται κανείς για έναν δαιμονισμένο, τι πρέπει να λέη;
– Κατ’ αρχήν να δοξολογήση τον Θεό: «Σε ευχαριστώ, Θεέ μου», να πη, «που με βοήθησες και βρίσκομαι σ’ αυτήν την κατάσταση, ενώ κι εγώ μπορούσα να ήμουν στην θέση του και να είχα όχι πέντε-έξι δαιμόνια αλλά χιλιάδες. Σε παρακαλώ, βοήθησε τον δούλο Σου που ταλαιπωρείται τόσο πολύ». Να κάνη πρώτα καρδιακή προσευχή και ύστερα να συνεχίση με την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλον Σου».
Μερικές φορές εμείς που προσευχόμαστε, γινόμαστε αιτία να μη φεύγη το δαιμόνιο από τον δαιμονισμένο, γιατί προσευχόμαστε με υπερηφάνεια. Έναν λογισμό υπερήφανο αν φέρουμε λ.χ. «να εγώ με την προσευχή μου θα βοηθήσω να φύγη το δαιμόνιο», αμέσως εμποδίζεται η θεία βοήθεια και βοηθάμε τον διάβολο να παραμένη.
Να ευχώμαστε για τους δαιμονισμένους πάντα με ταπείνωση, με πόνο και αγάπη. Μια δαιμονισμένη πολύ την πόνεσε η ψυχή μου. Έκανε μια συγκατάβαση η καημένη, είπε ένα «ναι» στον διάβολο, και την ταλαιπωρεί φοβερά το δαιμόνιο χρόνια ολόκληρα. Καίει τις σάρκες της. Γυρίζουν με τον άνδρα της στα μοναστήρια και κουβαλούν μαζί τους και το δεκαεξάχρονο κορίτσι τους. Κάθονται όλη νύχτα στην εκκλησία και κάνουν αγρυπνία. Αν ήταν άνδρας, θα τον έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Το δαιμόνιο πολύ υποφέρει, όταν σφίξης τον δαιμονισμένο με θεϊκή αγάπη.
Όταν δεν ερεθίζης τον δαιμονισμένο και δεν του πας κόντρα, αλλά τον πονάς, φεύγει το δαιμόνιο για λίγο ή για πολύ. Η ταπείνωση είναι το ισχυρότερο «σοκ» για τον διάβολο. Σε ένα μοναστήρι, την ώρα που οι προσκυνητές προσκυνούσαν τα άγια Λείψανα, πετάχθηκε ξαφνικά ένας που είχε δαιμόνιο και είπε στον ηγούμενο άγρια: «Με το ζόρι πρέπει να πάμε;». Ο ηγούμενος ταπεινά και με καλωσύνη του είπε: «Όχι με το ζόρι, με την θέλησή σας». Τότε εκείνος φώναξε: «Εγώ με το ζόρι θα πάω» και όρμησε στα άγια Λείψανα και προσκύνησε. Είδατε, πιέστηκε ο δαίμονας από την ταπείνωση και την καλωσύνη του ηγουμένου. Αυτό φοβούνται οι δαίμονες.
Απόσπασμα από το βιβλίο: “Λόγοι Γ’ – Πνευματικός Αγώνας ” – Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Ιερόν Ησυχαστήριον “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Βασιλικά Θεσσαλονίκης, 2001