«Υἱέ μου, ποῦ τὸ κάλλος ἒδυ τῆς μορφῆς σου;
οὐ φέρω καθορᾶν σε ἀδίκως σταυρούμενον…»
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ὁ Χριστὸς καταπληγωμένος ἀπό τά χτυπήματα καί τούς πολλούς καί σκληρούς ῥαβδισμούς πού ὑπέστη, ἀνεβασμένος πάνω στὸ Σταυρὸ, τή σκληρότερη θανατική ποινή πού ἐπινόησε ἡ ἐξουσία, ὑφίσταται ὅλα αὐτά γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, φέρει ὑπομονετικά τόν ἀκάνθινο στέφανο καί ἀπευθύνει τά πιό γλυκά λόγια, λόγια ἀνθρώπινα, λόγια πού ἀγγίζουν τίς καρδιές ὅλων. Ἑπτά εἶναι οἱ λόγοι τοῦ Ἰησοῦ πάνω στόν Σταυρό, ὅλοι διδακτικοί καί μαζί παρηγορητικοί:
- «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»: Ἐκφράζει μέ αὐτό τόν τρόπο τό μεγαλεῖο τῆς συγχώρησης τῶν δημίων Του.
- «Ἀμήν λέγω σοι· σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ»: Ἀναφέροντας τή συγχώρηση τοῦ ληστῆ, στόν εἰδωλολάτρη Θεόφιλο, ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς τοῦ τονίζει ὅτι ποτέ δέν εἶναι ἀργά γιά τή σωτηρία.
- «Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου, Ἰωάννη, ἰδού ἡ μήτηρ σου»: Φροντίζει ἔτσι τή μητέρα Του, ὅπως ὀφείλουμε νά κάνουμε ὅλοι.
- «Διψῶ!»: Ἐδῶ θά μείνουμε περισσότερο. Διψοῦσε γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Διψάει Ἐκεῖνος ποὺ δημιούργησε τὶς πηγὲς γιά νά ξεδιψάει ὁ κάθε στρατοκόπος τῆς ζωῆς. Ζητάει νερὸ Ἐκεῖνος ποὺ «στεγάζει ἐν ὕδασι τὰ ὑπερῷα αὐτοῦ» καί «ἐστερέωσεν τὴν γῆν ἐπὶ τῶν ὑδάτων». Αὐτὸς ποὺ «περιβάλλει τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις». Διψάει, γιὰ νὰ δείξει ὅτι δὲν εἶναι φαινομενικὰ ἄνθρωπος, ὅπως Τὸν θεώρησαν οἱ πρῶτοι αἱρετικοί, ποὺ πλήγωσαν τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστός, ὡς τέλειος Θεὸς ἀλλὰ καὶ τέλειος ἄνθρωπος πεινάει, διψάει, κουράζεται καὶ ἔχει ὅλα τὰ ἀδιάβλητα λεγόμενα πάθη. Διψάει γιὰ τὴν πρόοδο τῶν παιδιῶν, δὲν τά θέλει νὰ ζοῦν χωρὶς ὄνειρα, χωρὶς ὁράματα, χωρὶς ἰδανικά. Λυπᾶται γιὰ ἐκείνους ποὺ σὲ στιγμὲς ἀδυναμίας γονάτισαν καὶ ἔμπλεξαν σέ ἐξαρτησιογόνες οὐσίες ἢ γιὰ τοὺς ἄλλους ποὺ πέταξαν κάθε ἠθικὸ φραγμὸ στὴ ζωή τους. Διψάει γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῶν νέων ποὺ ἐνῶ διαθέτουν ἕναν τεράστιο δυναμισμὸ γιά νά δημιουργήσουν ἕνα καινούριο κόσμο μὲ ἁγνότητα, μὲ εἰλικρίνεια, μὲ προσφορά, μὲ οὐράνιες ἀναζητήσεις, ὅμως δὲν τὸν ἀξιοποιοῦν. Βλέπει τὴν ἀνθρώπινη κοινωνία ποὺ ἔχει ἀνατρέψει διαχρονικὲς ἀξίες καὶ ἔχει προσκολληθεῖ σέ σκοτεινὲς περιοχὲς.
- «Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατί μέ ἐγκατέλιπες;»: Ὁ Πατήρ ἀπέσυρε στιγμιαῖα τό βλέμμα καί ὁ Υἱός στερήθηκε, ἐκείνη τήν ὀδυνηρή ὥρα τήν παρουσία Του.
- «Τετέλεσται»: Τό φρικτό Του μαρτύριο τελειώνει. Τό ἔργο Του στή γῆ, ἀπό τή φάτνη τῆς Βηθλεέμ ὥς τόν Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ, περατώθηκε∙ ἐφεξῆς τό ἔργο αὐτό συνεχίζει ἀδιάκοπα ἡ Ἐκκλησία Του.
- «Πάτερ, εἰς χεῖρας σου παρατίθεμαι τό πνεῦμα μου»: Προφανῶς ὁ Κύριος ἐπιλέγει νά παραδώσει μόνος Του τήν ψυχή Του στόν Πατέρα καί ὄχι μέσῳ τοῦ Ἀγγέλου, ὅπως συμβαίνει μέ ὅλους ἐμᾶς.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί
Ἡ σύγχρονη κοινωνία διαθέτει γνώσεις, ἀλλὰ τῆς λείπει ἡ γνώση. Ἔχει πολλὰ προβλήματα, ἀλλὰ ὄχι προβληματισμούς. Στὴν δίψα τοῦ Χριστοῦ μὴν τοῦ δώσουμε τὸ ξύδι τῆς ἀδιαφορίας μας, ἂς τοῦ προσφέρουμε τὴ μετάνοιά μας, καί τὴν ἀγάπη μας στὸ πρόσωπο τοῦ ἀδελφοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ζωντανὴ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ κραυγή τοῦ Χριστοῦ «διψῶ» ἔχει καὶ ἄλλη ἀξιοπρόσεκτη διάσταση. Ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ βλέπει τοὺς σταυρωτές του καὶ τοὺς στρατιῶτες ποὺ τὸν λοιδωροῦν. Βλέπει τοὺς παρόντες, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀπόντες. Τοὺς μαθητές Του ποὺ Τὸν ἐγκατέλειψαν, τὸν Ἰούδα ποὺ Τὸν πρόδωσε, τὸν Πέτρο ποὺ Τὸν ἀρνήθηκε, δέν βλέπει ἐκείνους ποὺ θεράπευσε, ἐκείνους ποὺ ἀνέστησε. Ἐκεῖνος μόνος στόν Σταυρὸ! Βλέπει ἀκόμα προορατικῶς καί ἐκείνους ποὺ θὰ Τὸν ξανασταυρώνουν διὰ μέσου τῶν αἰώνων, πού θὰ Τὸν ἀρνοῦνται, πού θὰ Τὸν προδίδουν, πού θὰ Τὸν λοιδωροῦν, πού θὰ Τὸν βλασφημοῦν. Καὶ τότε ἡ δίψα μεγαλώνει. Διψάει ὁ Χριστὸς γιά τὴ μετάνοιά μας, βλέπει τὶς γενιὲς τῶν ἀνθρώπων νὰ ζοῦν χωρὶς συνέπεια, κοιτάζοντας ἐλάχιστα τόν Οὐρανό καί πολύ περισσότερο τὴ γῆ. Πάσχουν δηλαδή ἀπὸ πνευματικὸ ἀλληθωρισμό. Καί ἐνῶ βιώνουν καθημερινά τό θαῦμα τῆς Δημιουργίας καί τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς, εἴτε καταφεύγουν σέ λογῆς λογῆς πρόσωπα ἀμφίβολης ὑπόστασης πού προβάλλουν ἄρνηση, εἴτε ἀναπαύονται νωχελικά ἀδιαφορώντας γιά ὅλα καί προπαντός γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Ἄς προβληματιστοῦμε σχετικά καί τούτη ἡ μεγάλη ὥρα εἶναι ἀσφαλῶς ἡ πιό κατάλληλη γι’ αὐτό.
Καλή Ἀνάσταση ἀδελφοί μου.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ὁ Νικάιας Ἀλέξιος