«Το αντρόγυνο, όταν πηγαίνη με τον νόμο του Θεού, δεν χρειάζεται να μιλά. Συνεννοείται με τα νοήματα. Γυρίζει ο άντρας βλέπει την γυναίκα, η γυναίκα καταλαβαίνει τι θέλει να πη ο άντρας. Γυρίζει η γυναίκα βλέπει τον άντρα, ο άντρας καταλαβαίνει τι θέλει να πη η γυναίκα. Αλλά και τα παιδιά το ίδιο. Γυρίζει η μάννα ή ο πατέρας βλέπει το παιδί και το παιδί, χωρίς να του μιλήσουν οι γονείς, καταλαβαίνει τι θέλουν να του πουν».
«Όταν το αντρόγυνο ζη εν Χριστώ, τότε και τα παιδιά ακολουθούν χωρίς φωνές και νεύρα. Είναι και αυτά καλόγνωμα και υπάκουα. Όταν το αντρόγυνο δεν ζη κατά Θεόν, τότε και αυτά είναι άγρια, ατίθασα και ανυπάκουα. Και τα ίδια βασανίζονται, αλλά και τους γονείς βασανίζουν».
«Τι σημαίνει συζυγία; Ομού κάτω από τον ίδιο ζυγό. Δεν γίνεται ο ένας να ζη εις βάρος του άλλου και να τον κακομεταχειρίζεται. Η γυναίκα, παιδί μου, είναι αδύνατο πλάσμα. Η καημενούλα τι τραβάει για να γεννήση και να μεγαλώση ένα παιδί! Και μόνο να αναλογιστούμε τους πόνους της γέννας είναι αρκετό. Είναι τόσο δυνατοί που πετάγονται τα μάτια της έξω. Στα μέρη μας, παιδί μου, μια γυναίκα πήγε να φέρη ξύλα. Μάζεψε τα ξύλα, έβαλε το δεμάτι στην ράχη, όπως το είχε δεμένο δεν μπορούσε να το λύση, γέννησε, έβαλε το παιδί στην ποδιά και όπως ήταν με τα ξύλα στην ράχη και το παιδί στην ποδιά ήρθε στο χωριό. Πώς γίνεται αυτό το πλάσμα να το κακομεταχειρίζεσαι;».
«Η γυναίκα, όταν είναι έγκυος, πρέπει να κινήται σε ένα περιβάλλον ευχάριστο. Το έμβρυο αντιλαμβάνεται το κάθε τι και η ψυχολογία και ο χαρακτήρας του πλάθεται».
«Η γυναίκα σαν λεχώνα, χρειάζεται για σαράντα μέρες έναν άνθρωπο δίπλα της. Η ψυχολογία της γυναίκας για σαράντα μέρες είναι μπερδεμένη. Είναι πότε κάτω και πότε πάνω. Η λεχώνα μέχρι και τάσεις αυτοκτονίας έχει. Ο παλαιός κόσμος από την πείρα του το ήξερε αυτό και πάντα για σαράντα μέρες είχε ένα πρόσωπο κοντά στην λεχώνα. Επίσης το περιβάλλον πρέπει να είναι ευχάριστο. Αλλά και τα άτομα γύρω της ευδιάθετα».
«Η γυναίκα ενόσω θηλάζει, δεν πρέπει να στενοχωρήται, γιατί το γάλα της αλλοιώνεται και το παιδί κάνει εμετό».
«Κανείς δεν μας ανέθεσε να σώσωμε τον κόσμο. Την οικογένειά μας μόνο και επτά-οκτώ ανθρώπους γύρω μας».
«Να μην ποτίζωμε ξένη αυλή και αφήνωμε να ξεραίνεται η δική μας».
«Ό,τι κλείνει η πόρτα σου. Τον σύζυγο και τα παιδιά. Μην σκορπίζεσαι».
«Τι διασκέδαση, παιδάκι μου, θα έχης το Σάββατο το βράδυ; Κοίταζε μία εικόνα της Θεοτόκου. Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή;».
«Να μην μάθουν τα παιδιά με τις φωνές και το ξύλο. Δεν κάνει. Μετά δεν θα ακούν».
«Όταν παίζουν τα παιδιά να μην τους φωνάζης. Να κάθεσαι ήρεμη και να παρακαλάς την Θεοτόκο να σου τα φυλάη».
«Τα παιδιά, και κυρίως τα αγόρια, δεν τα χαϊδεύομε συνέχεια. Δεν πρέπει τα παιδιά να μαθαίνουν στα πολλά χάδια. Αν μάθουν από τους γονείς, θα κάθωνται και στους ξένους. Μόνο στο κεφαλάκι, στην κορυφή τα φιλάμε».
«Πρώτα από όλα τα παιδιά. Τι να την κάνης την καριέρα, αν δεν ωφελούνται τα παιδιά; Και να μην γογγύζης. Θέλεις να δη ο Θεός ότι δεν τα θέλεις και να τα πάρη πίσω;».
«Το κοκκινάδι που βάζουν οι γυναίκες στα χείλη είναι ακάθαρτο πράγμα· Δεν κάνει οι γυναίκες να κοινωνούν με κοκκινάδι. Δεν τις κοινωνώ. Να το βγάλουν και να έρθουν να τις κοινωνήσω. Αυτό βγαίνει πάνω στην λαβίδα και, όταν μπη η λαβίδα στην θεία Κοινωνία, μπαίνει κι αυτό στην θεία Κοινωνία. Είναι ακάθαρτο πράγμα».
Για το κάπνισμα, έλεγε: «Ο καλός Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο να βγάζη καπνό από το στόμα του, μόνο ο «έξω από ‘δώ» βγάζει καπνό».
Το μυριζόταν από πολύ μακριά, από την πόρτα του ναού όποιος έμπαινε.
Έλεγε σε κάποιον που σταμάτησε το κάπνισμα: «Αν σου έρθη να καπνίσης, να προτιμήσης να πεθάνης παρά να καπνίσης».
Μία χήρα κυρία η οποία κάπνιζε και επέμενε ο Γέροντας να σταματήση, του είπε: «Το κάπνισμα είναι ο άντρας μου». «Όχι και ο άντρας σου! να μου πης είναι η αδυναμία σου το καταλαβαίνω».
«Ο άνθρωπος πορνεύει με τρεις τρόπους. Είτε με την καθ’ εαυτή πράξη ή δια της οράσεως, είτε δια της ακοής. Όταν είναι νέος με την πράξη. Όταν γεράση δια της οράσεως και δια της ακοής. Γι’ αυτό, παιδί μου, και οι Πνευματικοί πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Να μην δεχώμαστε λεπτομερείς αχρείαστες διηγήσεις εκεί που δεν χρειάζεται. Και για δική μας προστασία, αλλά και για δική του, του εξομολογουμένου. Διότι υπάρχει ο κίνδυνος να πορνεύη δια της ακοής και μέσα στο Μυστήριο της εξομολογήσεως».
«Τι είναι αυτός ο πανσεξουαλισμός, παιδί μου; Έχουν πείσει τον άνθρωπο ότι δεν μπορεί να ζήση χωρίς αυτό. Πώς μας έχουν καταντήσει; Πού θα μας βγάλη αυτή η κατάσταση; Πόσο θα πάρη; Ζούμε τα έσχατα».
«Στους κοσμικούς δεν πρέπει να μπαίνη κανόνας. Τόση προσευχή, τόσες μετάνοιες. Με τις μέριμνες που έχει ο κοσμικός, ο σατανάς θα κάνη ό,τι μπορεί, για να του χαλάση τον κανόνα του (το πρόγραμμα) και μετά θα είναι υπόλογος στον Θεό και ο κοσμικός, αλλά και ο Πνευματικός που του όρισε τον κανόνα. Όση προσευχή και να κάνωμε, είναι λίγη. Πολύ λίγη». (Πάντα ενεθάρρυνε για περισσότερη προσευχή, είτε με το κομποσχοίνι, είτε αυτοσχέδια. Πολλές φορές μας έλεγε και τα λόγια, κλαίγοντας ο ίδιος).
Από το βιβλίο: Θεοδοσίου ιερέως, «Ο Γέρων Χρυσόστομος ο Σταυρονικητιανός». Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», 2017, σελ. 173, Διδαχές (αποσπάσματα)
Ετεροαναφορά: Κοινωνία Ορθοδοξίας