Ο Θεός είχε καθορίσει ώστε η προσφορά του αρσενικού πρωτοτόκου να συνοδεύεται με προσφορά αμνού αμώμου ή ζεύγους τρυγόνων ή δύο νεοσσών περιστερών. Στο Λευιτικό γράφεται: «προσοίσει αμνόν ενιαύσιον άμωμον εις ολοκαύτωμα και νεοσσόν περιστεράς ή τρύγονα περί αμαρτίας επί την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου προς τον ιερέα» (Λευιτ. ιβ΄, 1-6). Ο Ευαγγελιστής Λουκάς λέγει ότι οι γονείς του Χριστού οδήγησαν στον Ναό «του δούναι θυσίαν κατά το ειρημένον εν νόμω Κυρίου, ζεύγος τρυγόνων ή δύο νεοσσούς περιστερών» (Λουκ. β’, 24).
Οι γονείς του Χριστού δεν πρόσφεραν αμνό, όπως έδινε την δυνατότητα ο νόμος, επειδή ήταν πτωχοί. Οι πλούσιες τάξεις προσέφεραν αμνό ενιαύσιο και άμωμο, ενώ οι πτωχότερες τάξεις ένα ζευγάρι τρυγόνων ή δύο νεοσσούς περιστερών (Προκόπιος). Πραγματικά, ο Χριστός γεννήθηκε σε πτωχική οικογένεια και μεγάλωσε ως πτωχός. Τελικά, όμως, η πτωχεία του Χριστού δεν έγκειται μόνο στο ότι γεννήθηκε και έζησε πτωχός, αλλά κυρίως στο ότι ενανθρώπησε και προσέλαβε την ανθρώπινη φύση. Όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ενώ ήταν πλούσιος, επτώχευσε για να πλουτίσουμε εμείς με την θεότητά Του.
ο Χριστός σαν τρυγόνι κατακελάϊδησε σε όλη τη γη και γέμισε με την καλλιφωνία του τον δικό Του αμπελώνα, δηλαδή εμάς που πιστεύουμε σε Αυτόν, και σαν περιστέρι είχε την πραότητα στον τέλειο βαθμό
Ο νόμος προέβλεπε να προσφέρεται ζεύγος τρυγόνων ή δύο νεοσσοί περιστερών, γιατί με το πρώτο (ζεύγος τρυγόνων) δηλωνόταν η σωφροσύνη τον γονέων, που είχε σχέση με τους συνεζευγμένους κατά τον νόμο του γάμου, ενώ το δεύτερο (νεοσσοί περιστερών) αναφερόταν στην Παναγία και τον Χριστό, αφού ο Χριστός γεννήθηκε από την Παρθένο και Αυτός παρέμεινε ως το τέλος Παρθένος. Έτσι, ενώ το πρώτο δήλωνε τον τίμιο και ευλογημένο γάμο, το δεύτερο προτύπωνε την παρθενία της Παναγίας και του Χριστού (αγ. Γρηγόριος Παλαμάς).
Η προβλεπόμενη από τον νόμο του Κυρίου προσφορά ήταν τύπος του Χριστού. Όπως σημειώνει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, «η τρυγών λαλίστατον εστιν εν στρουθίοις αγρού, η δε περιστερά, ήπιον τε και πράον». Αυτό συμβόλιζε τον Χριστό, αφού ο Χριστός σαν τρυγόνι κατακελάϊδησε σε όλη τη γη και γέμισε με την καλλιφωνία του τον δικό Του αμπελώνα, δηλαδή εμάς που πιστεύουμε σε Αυτόν, και σαν περιστέρι είχε την πραότητα στον τέλειο βαθμό. Σαφώς, λοιπόν, αυτή η προσφορά αναφερόταν στην ενανθρώπηση του ελεήμονος Θεού.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Οι Δεσποτικές Εορτές, Εισοδικό στο Δωδεκάορτο και στην Ορθόδοξη Χριστολογία, Μητροπολίτου Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), 2008, σελ. 84-86