Εκείνο που μου κάνει βαθειά εντύπωσι από τη βιογραφία του Μεγάλου Βασιλείου, είναι ότι, όταν κηδεύθηκε ο Άγιος, την 1η Ιανουαρίου του 380 μ.Χ., συγκεντρώθηκαν τόσες χιλιάδες χριστιανοί, που από τον μεγάλο συνωστισμό όχι μόνο λιποθύμησαν εκατοντάδες αλλά και πολλοί πέθαναν από ασφυξία. Φοβερό!…Πιστεύω πως όλους αυτούς ο άγιος Βασίλειος θα τους πήρε μαζί του στον Παράδεισο!…Αυτό ως γεγονός είναι μοναδικό σε ολόκληρη την Εκκλησιαστική μας Ιστορία.
Κι όμως, η ζωή του αγίου Βασιλείου σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, και μάλιστα από τότε που έγινε επίσκοπος Καισαρείας, υπήρξε κυριολεκτικά μαρτυρική, όχι μόνο από αυστηρή άσκησι, στην οποία υπέβαλλε τον εαυτό του, ή από τις πολλές ασθένειες του, αλλά και από τις επώδυνες μέριμνες για τα ιδρύματα της Βασιλειάδος και από τους αγώνες που έδιδε κάθε μέρα με τους εχθρούς της Εκκλησίας, τους αιρετικούς, τους άθεους και τους ειδωλολάτρες. Κυρίως όμως από το φαρμάκι που τον πότιζαν καθημερινά φθονεροί χριστιανοί, όχι μόνο άρχοντες, αλλά ακόμη και ρασοφόροι, με την κακία, την πονηρία και τη μοχθηρία τους.
Όπως λοιπόν, το σίδερο, για να γίνη ένα εργαλείο χρήσιμο, θερμαίνεται στη φωτιά και εν συνεχεία, πυρωμένο όπως είναι, σφυρηλατείται πάνω στο αμόνι, ακριβώς το ίδιο κάνει και ο Πανάγιος Θεός σ’ εκείνες τις ψυχές των ανθρώπων, που παραδίνονται ολοκληρωτικά στο πυρ της Θεότητος
Μέγας όμως έναντι όλων αυτών ο άγιος Βασίλειος, με τη μεγαλοψυχία και τη μακροθυμία του! Πως, λοιπόν, να μην τον κατατάξη η Εκκλησία μας στους χορούς των Αγίων; Μόνο μέσα στο πλήθος των επιστολών του ίσως διακρίνη κανείς κάποια σημεία, όπου προδίδεται η πικρία της ψυχής του. Γι’ αυτό και έφυγε τόσο γρήγορα, σε ηλικία μόλις 50 ετών.
Όπως λοιπόν, το σίδερο, για να γίνη ένα εργαλείο χρήσιμο, θερμαίνεται στη φωτιά και εν συνεχεία, πυρωμένο όπως είναι, σφυρηλατείται πάνω στο αμόνι, ακριβώς το ίδιο κάνει και ο Πανάγιος Θεός σ’ εκείνες τις ψυχές των ανθρώπων, που παραδίνονται ολοκληρωτικά στο πυρ της Θεότητος. Οι ψυχές αυτές, τότε, γίνονται ένα εύπλαστο ζυμάρι στα χέρια του Αγίου Θεού κι Εκείνος τις μεταβάλλει και τις μεταπλάθει, όπως ακριβώς θέλει, ανάλογα με όσα ως άνθρωποι αντέχουν και μπορούν και ανάλογα με εκείνα, τα οποία τους έχει ετοιμάσει η αγάπη Του.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νύξ νυκτί αναγγελεί γνώσιν», πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου, Πειραιάς 2017, σελ. 166-167