Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Στίς μεγάλες μορφές τοῦ Ἁγιολογίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀνήκει καί ὁ Ἅγιος Διονύσιος, τό λαμπρό ἀστέρι τῆς Ζακύνθου. Γεννήθηκε τό ἔτος 1547 στόν Αἰγιαλό τῆς πόλης τῆς Ζακύνθου καί βαπτίσθηκε ὡς Δραδενῖγος. Σύμφωνα μέ ἀνεπιβεβαίωτη παράδοση εἶχε ἀνάδοχο τόν Ὅσιο Γεράσιμο τῆς Κεφαλληνίας. Ἀπό μικρός ἀπέκτησε ἄριστη παιδεία, θύραθεν καί θρησκευτική, δεδομένης καί τῆς εὐπορίας τῆς οἰκογένειάς του.
Μετά τήν ἐκδημία τῶν γονέων του ἀποφασίζει νά μονάσει σέ ἡλικία 20 ἐτῶν. Δίνει τό μερίδιο τῆς περιουσίας του στόν ἀδελφό του, τακτοποιεῖ καί τήν ἀδελφή του καί ἀπέρχεται στή Μονή τῶν Στροφάδων, λαμβάνοντας τό ὄνομα Δανιήλ. Ἐκεῖ ἀφιερώθηκε στήν προσευχή καί στή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν ἱερῶν Πατέρων. Ἡ πνευματική του πρόοδος τόν καθιστᾷ Ἡγούμενο τῆς Μονῆς.
Στά 1577, ἱεραποδημῶν πρός στά Πανάγια Προσκυνήματα, πέρασε καί ἀπό τήν Ἀθήνα, προκειμένου νά ὑποβάλλει σεβάσματα στόν Μητροπολίτη Ἀθηνῶν Νικάνορα, ὅπως ἐπιβάλλει ἡ ἐκκλησιαστική τάξη. Ὁ Νικάνωρ ἐντυπωσιάστηκε ἀπό τήν παιδεία καί τήν ὁσιότητα τοῦ ἐπισκέπτη του, ὥστε τόν πρότεινε ὡς Ἐπίσκοπο τῆς χηρεύουσας τότε Αἴγινας, μέ τή σύμφωνη γνώμη τοῦ Πατριάρχη Ἰερεμία Β΄. Στή χειροτονία του στόν τρίτο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης ἔλαβε τό ὄνομα Διονύσιος.
Στήν Αἴγινα ἐπιτέλεσε σημαντικό ἔργο, ἀνακουφίζοντας καί τούς φτωχούς. Ὅμως, δυό χρόνια μετά ὑποχρεώθηκε σέ παραίτηση. Ὁ Πατριάρχης Ἰερεμίας θέλησε νά τόν ἀξιοποιήσει καί στή Ζάκυνθο, ὅπου ἐπέστρεψε. Ἡ ἔντονη δράση του καί στή γενέτειρα προκάλεσε ἀντιδράσεις καί ὁ Διονύσιος περιορίστηκε στή Μονή τῆς Ἀναφωνήτριας, 25 χιλιόμετρα ΒΔ τοῦ νησιοῦ, ὅπου ἐπιδόθηκε σέ προσευχή καί μελέτη, στηρίζοντας ὅσους κατέφευγαν κοντά του.
Οἱ οἰκογένειες Σιγούρων, ὅπου ἀνῆκε ὁ ἅγιος Διονύσιος, καί Μονδίνων τῆς Ζακύνθου εἶχαν θανάσιμο μίσος. Ὅταν οἱ δεύτεροι σκότωσαν τόν ἀδελφό τοῦ Ἁγίου τόν Κωνσταντῖνο, οἱ Σιγοῦροι ἄρχισαν διωγμό ἐναντίον τοῦ δολοφόνου, ὁ ὁποῖος κατέφυγε στή Μονή, ἀγνοώντας τή συγγένεια τοῦ Διονυσίου μέ τό θῦμα. Ὁ Διονύσιος πληροφορήθηκε τό θλιβερό συμβάν ἀπό τόν ἴδιο τόν δολοφόνο, καί παρά τόν εὐνόητο ψυχικό του πόνο, τοῦ πρόσφερε ἄσυλο. Ἔτσι μέ τόν τρόπο του ἀφενός ἀπέτρεψε ἕνα ἀκόμη ἔγκλημα καί ἀφετέρου ἔδωσε εὐκαιρία μετάνοιας στόν εἰδεχθῆ ἐγκληματία. Ἔδωσε μαζί ἕνα θαυμάσιο παράδειγμα συγχώρησης καί ἐφαρμογῆς τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης.
Ὁ Διονύσιος συνέχισε τήν προσφορά του στό Μοναστήρι, ὑποδεχόμενος ἰδίως ὅλους ἐκείνους πού κατέφευγαν γιά νά ἐξομολογηθοῦν. Προφανῶς, μετά τό γεγονός μέ τόν δολοφόνο τοῦ ἀδελφοῦ του, ἡ φήμη του εἶχε ἐξακτινωθεῖ σέ ὅλο τό νησί ἀλλά καί πολύ πέρα ἀπό αὐτό.
Καταπονημένος ἀπό τή μεγάλη του προσφορά, ἄφησε τά παρόντα στίς 17 Δεκεμβρίου τοῦ 1672, ἐκφράζοντας τήν ἐπιθυμία νά ἐνταφιαστεῖ στόν ἱ. Ναό ἁγίου Γεωργίου Στροφάδων, ὅπου εἶχε χειροτονηθεῖ Ἱερεύς. Στήν ἀνακομιδή τοῦ ἱεροῦ λειψάνου του, μετά τρία ἔτη, βρέθηκε ἄφθορος. Λόγῳ προσβολῆς τοῦ λειψάνου ἀπό τούς Τούρκους τόν ΙΗ΄ αἰῶνα, μεταφέρθηκε καί παραμένει ἔκτοτε στόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγίου στήν πόλη τῆς Ζακύνθου, εὐλογία στούς Ζακυνθινούς καί στούς εὐλαβεῖς προσκυνητές ἀπό ὅλο τόν κόσμο. Ἔτσι τά Ἑπτάννησα ἔχουν τό ἱερό προνόμιο νά ἔχουν, ἐκτός ἀπό τόν ἅγιο Διονύσιο, καί τά ἱερά λείψανα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στήν Κέρκυρα καί τοῦ Ἁγίου Γερασίμου στήν Κεφαλονιά.
Εὔχομαι σέ ὅλους τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου
διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ο ΝΙΚΑΙΑΣ ΑΛΕΞΙΟΣ