Ο αββάς Ποιμήν είπε: «Πρέπει να φεύγουμε μακριά από τα σωματικά, δηλαδή από τα αίτια που ξεσηκώνουν τα πάθη. Όταν ο άνθρωπος είναι κοντά στα αίτια του σωματικού πολέμου, μοιάζει με εκείνον που στέκεται επάνω από έναν βαθύ λάκκο, και όποτε θέλει ο εχθρός, του επιτίθεται και εύκολα τον ρίχνει στον λάκκο. Αν όμως κανείς βρίσκεται μακριά από τα σωματικά, μοιάζει με εκείνον που απέχει πολύ από τον λάκκο. Αυτός, ακόμη και αν τον πιάσει ο εχθρός και τον σέρνει, για να τον ρίξει κάτω στον λάκκο, μπορεί να αντισταθεί, καθώς σέρνεται, αλλά και να ζητήσει και τη βοήθεια του Θεού· και αυτή έρχεται γρήγορα και αρπάζει τον άνθρωπο από τα χέρια του εχθρού».
—
Είπε κάποιος γέροντας: «Σε έναν δρόμο πολυσύχναστο, που τρίβεται δηλαδή και πατιέται συνεχώς, δεν βγαίνει κανένα χόρτο, ούτε φυτρώνει, ακόμη και αν σπείρεις, αλλά μόνο σε δρόμο ερημικό και απάτητο. Έτσι και εμείς· όσο είμαστε ανάμεσα στα πράγματα του κόσμου, ο νους, καθώς ενοχλείται και τσαλαπατιέται από τις εξωτερικές φροντίδες, δεν μπορεί να αντιληφθεί τα πάθη που κρύβονται μέσα του. Αν όμως φύγει μακριά από τον περισπασμό και τις φροντίδες και ησυχάσει, τότε βλέπει τα πάθη μέσα του να φυτρώνουν και να εμφανίζονται, τα οποία προηγουμένως αγνοούσε ότι είναι μέσα του, παρόλο που συνεχώς σε αυτά περπατούσε και βρισκόταν».
—
Ένας γέροντας διηγήθηκε: «Όταν ήμουν νέος, είχα έναν γέροντα που αγαπούσε να πηγαίνει συνέχεια στις πιο μακρινές ερημιές και εκεί να ησυχάζει. Μια μέρα λοιπόν του είπα· “Γιατί, αββά, φεύγεις συνέχεια στις ερημιές; Εγώ νομίζω ότι όποιος μένει κοντά στον κόσμο και, βλέποντας, κάνει σαν να μη βλέπει για χάρη του Θεού, έχει περισσότερη ανταμοιβή από εκείνον που δεν βλέπει καθόλου”. Και ο γέροντας μου αποκρίθηκε· “Πίστεψέ με, παιδί μου· ωσότου να φτάσει ο άνθρωπος στα μέτρα του Μωυσή και να γίνει σχεδόν παιδί του Θεού, δεν ωφελείται από τον κόσμο. Εγώ όμως είμαι ακόμη παιδί του Αδάμ· και, όπως ο πατέρας μου, μόλις δω τον καρπό της αμαρτίας, αμέσως τον επιθυμώ, παίρνω, τρώω και πεθαίνω. Γι’ αυτό και οι πατέρες μας έφευγαν στις ερήμους, όπου, καθώς τους έλειπαν οι αφορμές των παθών, τα θανάτωναν με ευκολία”».
Ευεργετινός – Υπόθεση ΙΓ’ (13) – Όποιος απαρνείται τον κόσμο, πρέπει να γίνει ξένος. Τι σημαίνει αυτή η ξενιτεία και ποια είναι η ωφέλειά της. Ποιοι τόποι είναι κατάλληλοι για την άσκηση, Περιβόλι της Παναγίας, 2001, σελ. 131, σελ. 132 και σελ. 133