Να γίνουμε και εμείς θεοί κατά Χάριν, να γίνη ο κάθε ένας μας ένας μικρός Χριστός. Να λατρεύουμε τον Θεό, να Τον αγαπούμε πάρα πολύ. Όταν Τον αγαπούμε, οι πρεσβείες των Προεστώτων μας, των πνευματικών Πατέρων μας θα μας βοηθούν να επικοινωνούμε πνευματικώς. Όταν βρίσκεται κανείς νοερώς ενωμένος με τους Προεστώτας, εκεί βλέπει τον Θεό! Να μη μας κλονίζη κανένας λογισμός. Ήρθε; Αμέσως δρόμο, «φύγε, άντε στο καλό σου», να του λέμε. Που θα μας πολεμήση ο διάβολος πρώτα-πρώτα; Στο λογισμό θα μας πολεμήση. Θα προσπαθήση να μας αιχμαλωτίση, για να συγκατατεθούμε. Μετά έρχεται η πτώσις. Δεν πρέπει να κρύβουμε μέσα μας τους λογισμούς· ο άνθρωπος που κρύβει τους λογισμούς του πνίγεται, δεν ξεκουράζεται, δεν ξαλαφρώνει και δεν προοδεύει. Είτε κοσμικός είτε μοναχός είσαι, πρέπει να έχης τον πνευματικό σου να λες τον λογισμό σου και να κάνης τα πνευματικά σου καθήκοντα· εμείς οι μοναχοί έχουμε άλλα, οι κοσμικοί έχουν άλλα.
Γιατί μας έρχεται πολλή αμέλεια στην προσευχή; Γιατί ξεχνάμε τον Θεό; Με οτιδήποτε ξεχνάμε τον Θεό! Αν έχουμε στο μυαλό μας το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» και «γρηγορείτε και προσεύχεσθε», η Χάρις του Θεού θα μας ενισχύη και θα μας βοηθάη. Έχει πολλή αγάπη ο Θεός, είναι τόσο πολύ συμπαθής, που και μια αχτιδίτσα να στείλη μέσα μας, δεν μπορούμε να την αντέξουμε και λέμε: «Τις Θεός μέγας!». Γι’ αυτό πρέπει να Τον παρακαλούμε να μας στέλνη την Χάρι Του.
Η σιωπή πολύ θα μας βοηθήση στην προσευχή. Όταν προσευχώμαστε νοερώς, γνωρίζουμε πως την ακούει ο Θεός την προσευχή. Λέμε τότε λόγια με το στόμα; Δεν λέμε. Νοερώς μόνο προσευχόμαστε. Άρα και ότι κακό κάνουμε νοερώς και αποτελεί αμαρτία, το βλέπει ο Θεός! Γίνεται μέσα μας μία κατάκρισις· δεν λέει το στόμα μας τίποτε, όμως η διάνοιά μας κατακρίνει μέσα. Σκεφτόμαστε γιατί να γίνη αυτό έτσι, γιατί να μη γίνη αλλιώς· αυτή λέγεται μυστική, κρυφή κατάκρισι. Όπως είναι μυστική η Χάρις, έτσι είναι και η μυστική κατάκρισις που είναι μέσα στη διάνοιά μας. Μια φορά μου το εξήγησε ο Γέροντας και μου είπε: «Κοίταξε, παιδί μου, η μεγαλύτερη κατάκρισις είναι της διανοίας, η εσωτερική· να μη μιλάς και μέσα σου να κατακρίνης! Το να πης με το στόμα είναι βέβαια μεγάλη αμαρτία, αλλά χειρότερο είναι να κατακρίνης εσωτερικά. Είναι σαν μια πληγή, που είναι δυσκολοθεράπευτη και αν δεν προσέξης να τη θεραπεύσης το συντομώτερο, αργεί να περάση». Θέλει πάρα πολλή προσοχή· να μη το ξεχνάμε, η προσοχή είναι ανώτερη από την προσευχή!
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, σελ. 448-449