Ο φιλόνικος άνθρωπος όχι μόνο με τους δικούς του δεν έχει ειρήνη ποτέ, αλλά ούτε με τους ξένους. Γιατί, θέλοντας να ικανοποιήσει τον φιλόνικο λογισμό του, πάντοτε καταφεύγει σε ραδιουργίες και συνεχώς θυμώνει και αναστατώνει και άλλους και γίνεται μισητός σε όλους. Στη Γένεση έχει γραφεί ότι ο Ησαύ πήρε γυναίκες αλλοεθνείς, και αυτές μάλωναν με τον Ισαάκ και τη Ρεβέκκα· γι’ αυτό και είπε η Ρεββέκα στον Ισαάκ: «Βαρέθηκα τη ζωή μου με αυτές τις θυγατέρες των Χετταίων» (Γεν. 26, 35· 27, 46). Η διήγηση αυτή της Γραφής δείχνει ότι τα μαλώματα ταιριάζουν στους άθεους και όχι στους πιστούς και ευσεβείς. Γιατί όσοι είναι αληθινοί χριστιανοί και μαθητές του Χριστού μιμούνται τον Κύριο και δάσκαλό τους, για τον οποίο είπε η Γραφή: «Δεν θα μαλώσει ούτε θα κραυγάσει, ούτε θα ακούσει κανείς στις πλατείες τη φωνή του» (Ματθ. 12, 19· πρβ. Ησ. 42, 2). Έτσι και αυτοί δεν προσπαθούν να λύσουν το οποιοδήποτε ζήτημα με λογομαχία και φιλονικία, αλλά με την υπομονή, την προσευχή, την υπακοή, την αταλάντευτη ελπίδα· ποτέ δεν θέλουν να επιβάλουν τη δική τους γνώμη ή να υπερασπιστούν το δικό τους θέλημα, όπως είπε ο Κύριος: «Ήρθα όχι για να κάνω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα του Πατέρα που με έστειλε» (Ιω. 6, 38).
Ευεργετινός – Υπόθεση ΜΒ’ (42) – Δεν πρέπει να αντιλέγουμε πεισματικά ούτε και για εκείνα που φαίνονται καλά, αλλά για τον Θεό να υποτασσόμαστε στον συνάνθρωπο σε όλα, Περιβόλι της Παναγίας, 2001, σελ. 414