Κάπου-κάπου περνούσαν και χτυπούσαν την πόρτα μας Ιαχωβάδες. Ήταν ένα ζευγάρι νεαρών, ένα αγόρι και ένα κορίτσι με μία Αγία Γραφή στο χέρι. Η μητέρα μου ήταν πολύ ζωντανός άνθρωπος και θα έλεγα «φανατική» στα θέματα πίστεως. Έτσι, όταν τους έβλεπε μπροστά στην είσοδο, τους μιλούσε απότομα και άγρια: «Τι ήρθατε εσείς στο σπίτι μου; να μου μιλήσετε εσείς για τι πράγμα; φύγετε αμέσως, εξαφανιστείτε από μπροστά μου εχθροί της πίστεώς μας, φύγετε τώρα…». Ο πατέρας μου ήταν ήρεμος και της έλεγε να μην φωνάζη.
Μετά από μερικά τηλεφωνήματα ο Άγιος σήκωσε το τηλέφωνο και αφού άκουσε το θέμα, της είπε: «Αχ, τα καημένα τα παιδιά, αυτά είναι αδέρφια μας πλανεμένα, τα παρασύρανε και τα πλανέψανε….πόσο τα λυπάμαι! Εάν ξαναέρθουνε, να τους πης: «Θέλετε να μην μου μιλήσετε καθόλου εσείς, αλλά να ακούσετε εμένα; Θέλετε να σας μιλήσω εγώ και όχι εσείς;». Εάν δεν δεχτούνε και φύγουνε, όταν θα ξαναέρθουνε θα τους το ξαναπής. Αν αρνηθούνε και δεύτερη φορά, άφησέ τους και μην ξαναασχοληθής μαζί τους. Στο κάθε ζευγάρι θα δώσης δύο ευκαιρίες και να προσεύχεσαι στον Χριστό να φωτίζη τα πλανεμένα μας αδέρφια να συνέλθουν. Κοιτάνε εμάς, αλλά δεν βλέπουν την δοκό που έχουν στα μάτια τους. Κλεονίκη, να ξέρης ότι ο Χριστός αγαπάει, μα αγαπάει πάρα πολύ τους αμαρτωλούς που μετανοούν. Αγαπά τον αμαρτωλό, αλλά όχι την αμαρτία».
Μία ημέρα που πήγε η μητέρα μου στο Μήλεσι, πρόσεξε ένα νέο κορίτσι που περίμενε και αυτό την σειρά του. Ήταν πραγματικά πολύ προκλητικά ντυμένο με φανταχτερά ρούχα, βαμμένο στο πρόσωπο και στα μαλλιά. Αυτό το κορίτσι έδινε την εντύπωση εξωτερικά ότι συχνάζει σε μπαρ και έχει χαλαρά τα ήθη του. Μία κυρία που καθόταν κοντά της άρχισε να την κατακρίνη έντονα, σε σημείο που αυτό γινότανε αντιληπτό και από τους άλλους.
να ξέρης ότι ο Χριστός αγαπάει, μα αγαπάει πάρα πολύ τους αμαρτωλούς που μετανοούν. Αγαπά τον αμαρτωλό, αλλά όχι την αμαρτία
Αφού την έλεγξε αυστηρά και η κοπέλλα έδειχνε μεγάλη αμηχανία σκύβοντας το κεφάλι της, ήρθε η σειρά τής κυρίας και πέρασε στον Γέροντα. Σε δυό λεπτά βγήκε αμέσως έξω κλαίγοντας. Όταν την πλησίασαν οι υπόλοιπες κυρίες, αυτή είπε πως μόλις μπήκε, ο Γέροντας της μίλησε πολύ αυστηρά και την μάλωσε για την στάση της απέναντι στην νεαρή. Της είπε: «Σύρε έξω, φύγε, φύγε…ποια είσαι εσύ που μιλάς τόσο άσχημα δημόσια σε αυτό το κορίτσι; Ο Χριστός δεν κοιτάζει τι φοράμε, την ψυχή μας κοιτάζει. Ξέρεις εσύ τι ψυχή έχει αυτό το κορίτσι;»
Άλλοτε ο Γέροντας γι’ αυτό το θέμα είχε πη: «Αυτά τα παιδιά δεν έχουν γνωρίσει τον Χριστό για να τον αγαπήσουν. Έχουν πολύ καλές ψυχές και αν γνωρίσουν τον αληθινό Πατέρα τους που τόσο τα αγαπάει, μόνα τους αμέσως θα αλλάξουν την εμφάνισή τους. Να εμπνέουμε, όχι να ελέγχουμε».
Μαρτυρία κυρίας Ολυμπίας Παγώνη από το Χαλάνδρι Αθηνών
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’ Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 139.
Ετεροαναφορά: Κοινωνία Ορθοδοξίας